Zo moeder, zo dochter.

 

Door de knieën van de slappe lach. Ken je dat? Wel dat overkwam mij en mijn moeder (77) toen ik haar gisteren oppikte bij haar thuis voor een moeder/dochter moment.

Ik bel haar altijd 5 minuutjes voor ik bij haar ben: “Mama, ik ben er bijna, kom maar naar beneden!”

En ik zie haar staan, met krak hetzelfde jasje aan als ik. QUE? Yep, allebei hetzelfde jasje in opvallend zwart-wit luipaard patroon…

“Dat kan niet!” roep ik luid en zij schiet in een schaterlach en we vliegen elkaar om de hals.

Daar staan we dan, zo moeder, zo dochter. Of hoe de appel niet ver van de boom valt. We hebben heel wat gemeen, maar deze synchroniciteit hadden we nooit eerder.

Allebei hetzelfde jasje kopen én op hetzelfde moment dragen, zonder dat we dat van elkaar weten? Psycholoog Jung zou er een mooie uitleg aan kunnen geven.

Er werd even getwijfeld, of ze een ander jasje zou aandoen? Neen, dan deden we lekker niet, want ook dat hebben we gemeen, we trekken ons niets aan van wat andere mensen denken.

Dus gingen we samen op stap, arm in arm, en jawel, we hadden veel bekijks en kregen leuke opmerkingen. Plezier maken en anderen aan het lachen brengen, dat zit ook in onze genen.

Bedankt mama, ik lijk steeds meer op jou! :-)

 

Herken je dat ‘Zo moeder, zo dochter’- gevoel? Laat het ons weten.