Karin (53) woont in Abu Dhabi.
We’re looking for World Wide Wifties, women over fifty from all over the world. On the road, traveling, working, retired, foreign friends… Share your story! We want to know all the Wifties in the world! :-)
Maak kennis met Karin (53) uit Abu Dhabi.
Opgetogen stap ik in mijn stikhete Wrangler. Ik heb eindelijk een degelijke aquariumwinkel gevonden en een paar mooie aanwinsten voor mijn tank zitten stil en bleek in plastieken zakken.
Ik zet ze op de passagierstoel en maak ze veilig vast met de gordel. Aneesh, de Indische winkelmanager die uiteraard met mij is meegelopen naar de auto terwijl hij de zakken draagt, probeert niet al te verbaasd te kijken. Beleefdheid staat in dit land hoog in het vaandel.
Het is juli en vandaag is het 47 graden. Ik leg uit dat die arme beesten gestoofd worden als ik de zakken op de grond zou leggen. De Wrangler is fantastisch maar er zijn een paar puntjes: isolatie is niet echt aanwezig, een dun matje over de metalen vloer en een onbekleed zwart dak (dat met aardig wat gesleutel en een paar flinke mannen eraf kan gehaald worden). Anderzijds kan je tijdens files gewoon van de baan rijden en ernaast door het zand baggeren terwijl een hoop dure wagens stil staan te schitteren in de zon. Lawaaierig is hij ook maar hij is heerlijk om mee te rijden en ik ben er dol op.
Ik zet snel de airco aan (op maximum, airco is niet echt een sterk punt van de onvolprezen Wrangler) en vertrek gezwind. Ik moet haast maken want het is ramadan, dan eindigt de school van mijn 16jarige dochter Lisa om 1’s middags en het is werkelijk te heet om buiten te staan wachten.
Ik vertrek uit de Green Community en dat is een compound in een industriezone. Buiten de compound zit je in de woestijn op chaotische, gevaarlijke wegen (waar wordt aan gewerkt) maar de compound is een en al bloemen en planten en leuke huizen.
Ik gooi mij tussen de vrachtwagens en Tata bussen (voor de arbeiders) door en zing vrolijk mee met de radio (Engelse zenders genoeg) en… merk dat ik niet langer boven de motor uitzing en dat ik vaart minder en is dat stoom uit de motorkap? Geen pechtstrook dus snel naar rechts manoevreren en uitbollen langs de kant. Stilte. En op twee seconden tijd is het bloedheet in de auto, de thermometer wijst 52 graden. Echtgenoot in olievelden 350km hier vandaan. Ik kijk naar mijn geschubde reisgenootjes. En begin naarstig naar het telefoonnummer van Axa te zoeken. Middag. Ramadan. Een hele poos later kan eindelijk iemand mij vertellen dat ze er ten laatste over twee uur zullen zijn. In dit land betekent “binnen 10 minuten” al minstens “over twee uur”.
Ik leg uit dat ik over twee uren gestorven zal zijn, bezweken aan de hitte en dat ze op hun jingle beloven dat ik binnen 30min in mijn vervangwagentje stap, een rood. Ja, dat is zo maar dan wel in Dubai en niet in de woestijn. Het spijt hen heel erg.
De auto wordt te heet, ik moet eruit en dat blijkt geen verbetering. Ik begin me wat zorgen te maken want dit is geen gewoon verkeer, het is hier een industriegebied en dat betekent voertuigen bestuurd door arme werknemers, slechte chauffeurs die nu ook niet eten of drinken tijdens de dag (iets dat hun rijstijl beslist niet ten goede komt,hoe langer de ramadan duurt, hoe meer ongevallen dagelijks maar we zijn nog in de eerste week) en heel erg religieus zijn. En goede daden tijdens ramadan worden toegejuicht maar een ongesluierde vrouw aankijken is haram, laat staan mij in hun voertuig meenemen.
Na 5 minuten voel ik een lichte wanhoop opkomen, ik kan hier onmogelijk twee uur blijven staan en wie zal hier stoppen voor mij tenzij ik tussen hun wielen verstrengeld ben geraakt?
Bim salabim! Een groezelig busje stopt en een kleine man met een gekleurde wollen muts en een brede, getaande glimlach springt eruit.
“Salaam Maleikum! Problems? Please, let me help you!”
De motorkap gaat open, we zien beide dat de radiateur staat te koken en hop, voor ik het weet zit ik met vissen en al in het busje en zijn we onderweg naar mijn garage (waar ik een week geleden een groot nazicht heb betaald).
Mijn vriendelijke helper blijkt uit Nepal te komen, hij is niet moslim maar weigert ook maar enige vergoeding voor het opgeven van zijn lunchuur en de rit naar de garage. Het is ramadan en een goede daad is ook goed voor hem meent hij.
Na een onderhandeling over kosten en korting, belt men in de garage een taxi voor mij en wordt er iemand op uit gestuurd om de auto te redden.
En onze dochter? Ligt dat arme kind geroosterd op het schoolplein? Neen, ik heb haar natuurlijk gebeld om haar te verwittigen. Men blijft onder alle omstandigheden een moeder.
Een vriend staat naast haar als ik bel en nodigt haar uit bij hem thuis. Hij is Indiër en doet dus niet mee aan het vasten, bij hem in de keuken zorgt zijn trouwe meid (van bij zijn geboorte) voor heerlijke taart en chai.
En terwijl ik de taxi een klein bedrag betaal want taxi’s zijn hier goedkoop, stopt een parelwitte Bentley naast mij. Een chauffeur opent het portier, mijn dochter stapt uit, een prinses in schooluniform, en Armaan,haar klasgenoot, volgt. Blijkt dat zijn vader net thuiskwam toen Lisa wou vertrekken en erop stond dat Lisa werd thuisgebracht. We bewonderen allebei de rode lederen zetels. Armaan aanvaardt een uitnodiging om te blijven eten en vindt het heerlijk al is hij wat onhandig met mes en vork. Dus legt Lisa haar vork neer en eten ze even later met hun handen. (Lisa blijft vaak bij haar Indische vrienden logeren en rolt perfecte balletjes.)
Ondertussen zwemmen mijn nieuwe vriendjes in de tank naast de eettafel en glimlachen we naar elkaar.
Dit is eigenlijk een verhaal van vijf jaar geleden. We wonen niet langer in Dubai. We wonen nu in Abu Dhabi en dat is wel degelijk een verschil.
Dubai is Dubai en er is niets ter wereld wat je daarmee kan vergelijken. Het ligt in de Golf en de leider is sheik Mohammed (sheikh Mo). Je kan hem soms zien rijden in zijn four wheel drive Mercedes, zelf achter het stuur, zonder lijfwachten. Het is een Arabisch Emiraat maar het is vooral een internationale gemeenschap waarin iedereen vreedzaam en vriendelijk samenleeft. Men noemt het “the Bubble”.
De bevolking van dit land bestaat uit ongeveer 85% buitenlanders en die komen van over heel de wereld.
Abu Dhabi is het Midden Oosten, kleiner, groener en Arabischer. Maar vergis je niet, Abu Dhabi is de hoofdstad en ook zeer internationaal. De slogan van de Verenigde Arabische Emiraten is: live united. Dit is geen democratie, live united is eigenlijk een eis, een regel. En we leven “united” met alle nationaliteiten en godsdiensten door elkaar. Mensen zijn hier beleefd, bedachtzamer ook.
Men doet geen boute uitspraken over godsdienst of politiek want men wil niemand voor het hoofd stoten. Als je hier even met iemand praat, komt steevast de onvermijdelijke vraag: where are you from? En we willen allemaal graag van mekaar weten hoe het daar is, in dat land waar je buurman vandaan komt.
Ik heb die beleefdheid zeer leren waarderen. Zeker in een multiculturele samenleving. Het werkt.
Ik leef in een zeer vriendelijk land.
Dit is een veilige wereld waarin ik zelfs middenin de nacht met een gammele auto erop uit kan en waar mijn dochter veilig thuis geraakt eender wanneer of van waar.
2 Comments
Cristina
Wat een (al bij al) grappig verhaal, Karin, leuk geschreven ook.
Fijn dat jullie in zo´n verdraagzame en vooral veilige samenleving zitten. Veel geluk ginder.
Cristina uit Bahia Brazilië
Anoniem
Bedankt,girl from Brazil!