Wild van kerstmis? Of moe van kerst? Nooit gedacht dat het zo’n toveren zou worden om alle agenda’s op elkaar af te stemmen. Vroeger was er één wet. Die van onze ouders.

Begin december steeg de spanning. Eerst passeerde de sint en dan sijpelde kerstmis binnen. Het werd iets belangrijk. Er werd een boom in huis gehaald. Lichtjes, mannetjes en ballen werden erin gezwierd. Zo mooi en spannend allemaal. Maar uit die tijd dateert ook elke gruwel en jeuk voor engelenhaar. Brrrr.

Op de avond van de 24 december werd het supergezellig. Het mooiste (rode) tafelkleed lag er, het fijnste servies en heel lekker eten. Om middernacht werd het kindje Jezus in de kribbe gelegd en we gingen tevreden slapen. We hebben het enkele jaren volgehouden om naar de middernachtmis te gaan. De vrieskou, de bijzondere sfeer in de kerk en de hete chocolademelk zullen voor altijd bij blijven.

Op de 25ste werden enkele cadeautjes of envelopjes open gemaakt. Gingen we op bezoek bij de oma of kwam zij  thuis eten. Vrede. Peis. Frieden. Peace.

En vanaf de 26ste was het dubbel en dik genieten van de lange kerstvakantie (afhankelijk van het schoolrapport).

Fast Forward naar vandaag.

Gesandwicht tussen kinderen en ouders. En op hun beurt zitten de kinderen gesandwicht tussen zijn en hun ouders. Nooit zo hard gezweet als dit jaar om alle agenda’s naast elkaar te leggen. Strakke planningen.

Op de 24ste ’s middag is het eerst daar te doen en ’s avonds daar. En de 26ste hebben ze ook iets. Mijn window ligt op de 25ste!  Dan is het hier (*) te doen.  (*) wat de kinderen nog steeds beschouwen als de ouderlijke woning. Gelukkig wilde een van de kinderen haar planning aanpassen. OEF!

En neen, dit jaar geen boom! Wél een stilleven met lichtjes en al. De kinderen hebben sinds eind november al hun boom staan. Hun stille weerwraak. Al jaren raakte dé boom steeds later gekocht en opgetuigd. Gewoon geen zin. Door mijn werk zat ik sinds september in volle kerstperiode. Tegen dat het half november was, had ik al zo’n overdosis binnen dat het genoeg was geweest. Me terug opladen  haperde steeds vaker.

Soms  kwam de boom – onder hun zwaar  gezaag en meelijwekkende chantages – dan toch op 23 december. De dochters hebben dit jaar hun goesting gedaan en hun boompje pronkt al sinds half november in hun woonkamer. Via Whatapp mailen ze uitbundig hun resultaten. Ik herken mijn bollen, lampjes en deco! Ik heb niets meer. Leeggeplunderd. Of ik nu de kans aanpak om nieuwe bollen en ballen te kopen? Ho-ho-ho it’s a no no no!

Een kerstverslaving zal het nooit worden.

Neen, een kerstverslaving zit er (niet) meer in.  Er zijn mensen die vanaf november al dromen en spreken in Kerstkaarten. Die niet kunnen wachten om een veelheid van theelichtjes te combineren. Die al met een planning voor het kerstdiner rondlopen. Die zelfs al cadeautjes hebben die ze spaarden vanaf de eerste januari van dit jaar.

Zot van kerst? Hm. Ooit. Later. Als er kleinkinderen zijn, dan… dan…I’m Dreaming of a White Christmas