Piet Teigeler

Piet Teigeler

 

Piet Teigeler (80) is onze oudste Wifty Guest! En daar zijn we fier op want Piet is niet zomaar de eerste de beste. Hij heeft al een paar levens achter de rug als hoofdredacteur, barman, beatnik, content producer én auteur van 17 misdaadromans. Daarnaast is hij een aimabel medemens met veel gevoel voor humor. Een man naar ons hart dus, we lezen maar wat graag zijn kijk op de dingen des levens die hij ventileert vanuit Spanje.

Beste allemaal,
 
Het is hier goed van eten en wat een weelde van bloemen. Maar dat wisten jullie al want zo luiden brieven uit vakantie al vele jaren.
 
Ik ben dus met vakantie. Wij rijden met de auto door het noorden van Spanje en door Portugal. Ik schrijf dit uit onze hotelkamer in Lissabon, uit Almada Lissabon om juist te zijn, want wij wilden op de rechteroever van de Taag logeren om van hieruit de aankomst van de Tall Ships mee te maken. 
Aan de overkant van de machtige rivier ligt de miljoenenstad en de woontorens die je zou verwachten zijn er in Almada niet. In tegenstelling tot de vissersdorpjes en de badplaatsjes die dichter bij de monding liggen, is Almada wel een stadsdeel, maar het gaat er veel relaxter aan toe dat in de kolkende metropool over het water.
 
Niet dat er iets mis is met Lissabon. In tegendeel. Ik ben er nu vier keer geweest, te beginnen in 1955 en als ik wat beter te been was, zou ik mij kiplekker voelen in de smalle straatjes van het centrum met zijn antiekwinkeltjes, zijn eerbiedwaardige horecapaleizen en zijn ronduit zondige patisseries. 

Maar er is daar helaas nauwelijks een vierkante meter die niet bergop of bergaf gaat en daar moet ik tegenwoordig voor passen. Hier op de rechter oever hebben wij een hotel gevonden dat ons gratis toegang verleent tot de ondergrondse garage, zodat wij deze citytrip met onze eigen auto kunnen maken en zoveel  in en uit rijden als wij willen. 

Ik durf te wedden dat jullie Lissabon nauwelijks met sushi en sashimi associëren, maar toch is dat het gerecht dat wij vanavond hebben genoten. Design tot in het bestek, maar geen Japanner te zien en ook geen Japanse prijzen. Geloof mij: net als de Japanners de Schotten inhalen als het om whisky gaat, steken de Portugezen de Japanners naar de kroon op het gebied van sushi.

Wij hebben, tijdens deze trip, wel meer gastronomische avontuurtjes beleefd. In het Spaanse Tordesillas bestelden wij bijvoorbeeld een ‘solomillo de buey’, een filet-pur van stierenvlees. Lekker, perfect saignant gebakken, maar  zo enorm dat wij er makkelijk met zijn vieren van hadden kunnen  eten. Wij behoren natuurlijk wel nog tot de generatie die gebrainwasht was om zijn bordje leeg te eten en dus konden wij, na afloop, nog nauwelijks adem halen.

Ik was er een beetje ongemakkelijk van maar, zoals een Hollandse filosoof ooit zei, elk nadeel hep zijn voordeel.
Tordesillas was niet alleen een keerpunt voor Johanna de Waanzinnige, maar ook voor uw dienaar, want ik heb het vaste besluit genomen om voortaan niet meer te eten dan ik gemakkelijk opkan en om het overschot onbeschaamd te laten liggen.  
 
Dat principe heb ik vanmiddag overigens al toegepast. Wij waren boten aan het kijken op de bescheiden promenade van Trafaria, een vissersdorp aan de Taag en wij konden niet weerstaan aan het nationale gerecht van Portugal: gegrilde sardines. Vijf stuks de man klonk niet overdreven, maar toen ik het formaat van  de beesten zag die op  tafel kwamen, na het frisse slaatje dat wij als  voorgerecht namen, wist ik dat ik verslagen was. De Siamese kater met de intens blauwe ogen zei niet eens dankjewel, maar dat kan natuurlijk ook komen omdat die in een ander restaurant thuishoorde. Dat bevond zich ergens in Galicië, waar juist weet ik niet meer en nog minder wat wij daar gegeten hebben. Het lag in een mooie tuin, vlak bij de Atlantische Oceaan, dat herinner ik mij levendig.
 
Dat en de vermakelijke, maar helaas onverstaanbare uitspraak van Portugese straatnamen van de Hollandse mevrouw van Google Maps. Hoewel dat een programma is waar ik alleen maar lof voor heb. Het loodste ons feilloos door twee landen en toen wij rond Madrid in een file belandden, voorspelde het correct  hoeveel minuten vertraging wij zouden oplopen. 
 
Morgen hopen wij in goede gezondheid de parador van Zafra, bij Badajoz, te bereiken. Wij zijn niet alleen bejaard, maar ook Amigos de los Paradores. Dat betekent niet meteen dat wij geld bijkrijgen, maar wel dat de tarieven er pensioengerechtigd zijn. 
 
Dat en het feit, beste Wifties, dat ik op deze vakantiebrief geen postzegels hoef te plakken, verlicht de financiële druk van de week vakantie die dreigt uit te lopen naar twee weken. 
 
Hou jullie goed en doe geen gekke dingen (Of juist wel, want je kunt ‘ze’ toch niet meenemen, hee madame).
 
Jullie vriend
 
Piet