Wie kan nog zonder GPS? Wifty Guest Jan over 'zijn Sonia'.

Sonia is weg. Weggerukt door een autochtone of allochtone onverlaat. Geroofd in een overdekte ondergrondse parkeergarage aan het Zuid-Station in Brussel.

Het QPark, uitgerust met surveillance camera’s en bewaakt door bozige mannen in uniform met zware bottinen en een hond. Daar werd Sonia met geweld meegenomen.

Nooit nog zal ik haar nog horen zeggen: ‘links aanhouden’, ‘flauw afdraaien’, ‘aan de volgende rotonde tweede afrit van rechts’, of

‘herberekenen, herberekenen’.

Zij had een Zuidnederlandse tongval, zonder spoortje dialect. Onmogelijk om te zeggen waar ze vandaan kwam. Een aangename stem, soms irritant als ze door de radio heen begon te praten, of als ze aan een herberekening begonnen was. Dan kon ze zich zelf wel eens herhalen en zo het verkeerde ding zeggen. Haar onverstoorbaarheid was uniek. Ze deed rustig verder, ook als ik haar voor stomme trut uitmaakte, of haar toeriep dat ze moest zwijgen.

Mijn vriend Bart heeft zijn Sonia Monique genoemd. Zij zit helemaal in het koetswerk van zijn Jaguar verwerkt en ze spreekt ook een toontje beschaafder. Na elke instructie zegt ze zelfs ‘alstublieft’. Mijn Sonia was mobiel en ze zat met een plug in de sigarettenaansteker.

Dan ben je kwetsbaar voor autochtone of allochtone onverlaten die geen respect voor andermans eigendom hebben en die niet afgeschrikt worden door de veiligheidsmaatregelen van een dure betaalparking.

Op maandagavond omstreeks 23.13u ontdekte ik de ingeslagen ruiten aan de passagierskant van mijn auto, en dus ook de afwezigheid van mijn Sonia. Glas overal. Ik was geschokt. Ging naar de nachtwaker die in een van alle mogelijke technische snufjes voorziene controlebokaal resideert en feliciteerde hem cynisch met de kwaliteit van zijn beveiliging.

‘Nog zo’n zagevent’, zag ik hem verveeld denken. ‘Monsieur, c’est chaque jour comme ça.’ Daar moest ik het mee doen. ‘Il ya de la police dans la gare.’ Voegde hij er grootmoedig aan toe.

Sonia is dus weg. Hadden die onverlaten het op haar gemunt? Het betonnen autoparadijs afgedweild op zoek naar een GPS met een Zuidnederlandse tongval ? Met Bluetooth haar stralingen opgespoord? Heeft zij die jongens geprovoceerd, uitgedaagd, hen gejend met hun kansarme afkomst en diplomaloze curriculum? Ik denk het niet. Zo was ze niet. Ze maakte geen onderscheid des persoons. Een Amerikaanse TV-inspecteur zou zeggen : ‘She was on the wrong place at the wrong time.’

Sonia was geen gemakkelijke en ze liet al eens een steekje vallen maar gedurende drie jaar heeft ze me toch grotendeels op het rechte pad gehouden. Haar taal getuigde van een ander ruimtelijk inzicht, dat toch wel aandoenlijk was.

‘Bij de rotonde tweede afrit rechts’ betekende eigenlijk ‘rijd rechtdoor’. Maar dat gaat dus niet, omdat die rotonde in de weg ligt. Elegante oplossing toch, en heel correct, en duidelijk.

Ik ben niet zeker of ik zonder haar die rotondes wel foutloos kan nemen.
(Jan)

Na het lezen van Jans blog zit ik met twee prangende vragen:

1) Waarom o waarom geven mannen een naam aan zaken waar vrouwen niet eens aan dénken? Remember Willy, Charel, John, Jules, mon zizi, .. ;-)
En nu krijgt de GPS ook een vrouwennaam?!
Boys stay boys.

En stel je nu eens voor dat vrouwen hun geniale (oeps, ik bedoel genitale ;-)) delen plots een naam gaan geven? Haha. De clitoris wordt dan Charlotte, Mieke, Kathy, Leentje, Victoria, Posh, Britt, …

Amai, dat gaat wat geven in bed met al die namen!?
Maar laten we het over ernstigere zaken hebben en dat brengt ons naar de tweede vraag.

2) Wie kan nog zonder een GPS? Ik niet. Niet meer. Een week geleden moest ik voor het werk naar een straat in een dorp waar je nooit vrijwillig terecht komt. In de poolwagen zit geen GPS. Dagen van tevoren bestudeerde ik de route.

Waar is de tijd dat ik voor fotoproducties van hot naar her reed met slechts een kaart en/of stratenplan op de passagierszetel. Zelden of nooit te laat. Of ik nu voor een TV-reportage bij Jean-Luc Dehaene in Vilvoorde moest zijn of voor een voor-en-na bij kapper X in Eeklo of dat ene hotel moest zoeken in Dusseldorf, ik vond de weg. Dat was kicken.

De GPS is zalig. Laatste drie jaar heb ik er eentje. Hoorde bij de occasie. En deze heerlijke luxe word je snel gewoon. Je vertrekt, geeft de gemeente, straat en huisnummer in en hup je cruist van oprit vertrek tot oprit bestemming.

Zonder GPS op weg? Nope!

Zo heeft dit toestel ons leven voor een stukje makkelijker gemaakt. Dank u wel.

En de stratenplanboeken? Die koester ik. Limburg, Antwerpen, Ardennen, Oost- en West-Vlaanderen, ze liggen op een stapeltje op een vast plekje. Want de beduimelde pagina’s, de omlijnde straatnamen, de vele opmerkingen in de kantlijn en de vele, vele papiertjes vertellen een verhaal.

Af en toe gooi ik ze eens open en cruis ik door de herinneringen. Zonder GPS.

Wifty guest Jan Flamend (Sint-Truiden, 1959) studeerde Germaanse filologie en Wijsbegeerte. Hij leidt de internationale sales consultancy Valueselling.be. Hij schreef diverse boeken over literatuur, taal en verkoop. Ook poëzie en fictie. Zijn meest recente boek heet Bestemming Ethiopië.