Wifty Guest Cristina (55).
Cristina Smet de Melo (56) woont sinds 2005 op een Braziliaans strand, is getrouwd met een dorpsgenoot en baat een kleine b&b (Bela Bahia) uit, maar wil zich meer en meer gaan toeleggen op haar echte passie: het schrijven. Binnenkort lanceert ze haar eigen site.
Voor Wifty blogt ze over Belgische en Braziliaanse Wifties en het leven in het algemeen.
CRONE
Laatst las ik het boek ‘Wijze vrouwen’ van Susan Smit waarin de schrijfster met tien bekende ‘Wifty´s forever’ filosofeert. Tien vrouwen op leeftijd met een duidelijke visie over vrijheid, geluk, schoonheid, vrouw zijn enzovoort.
Het zijn zeker niet de eerste de beste vrouwen. Je gaat hier van de ideeën van de Jordaanse koningin Noor over die van ex-happy-hooker Xaviera Hollander en actrice Isabella Rosselini naar bestseller auteur Isabel Allende. Je kan het je voorstellen, en bont allegaartje dus aan meningen en overtuigingen.
Er zit geen enkele jonge vrouw tussen. Niet dat die niet wijs kunnen zijn, maar die horen gewoonweg niet tot de ‘crone’, de drager van de wijsheid. Want, dat ben je volgens de oudheid niet voor je vijftigste.
Het woord crone zou naar kroon verwijzen, zoals ook hier in Brazilië een ouder iemand als ‘coroa’ aangesproken wordt, wat ook het Portugese woord voor kroon is.
Ik vond het een heel interessant en leerrijk boek, maar eigenlijk wil ik het daar niet echt over hebben. Ik geef het wel mee als goede Wifty-lectuur.
Waar ik het wel over wil hebben, is over het voorwoord van het boek. Daarin maakt schrijfster Susan, zelf goed op weg om ooit tot de echte cronen te behoren, een opmerking over natuurlijk oud worden. Het rijpen zonder hulpmiddeltjes, zonder plastisch gerommel en over hoe mooi dat toch is. Dat vond ik nu heel typisch.
Toen ik, net als zij, eind dertig, begin veertig was, dacht ik er precies zo over. Ik was, net als deze oogverblindende Susan en iedereen op die leeftijd, op het hoogtepunt van mijn schoonheid. We beseffen het geen van allen, maar het is zo. Op die leeftijd vallen de grijze haartjes nog netjes in de hand te houden met een kleurspoeling om de zoveel maanden en verder zit je nog strak in het vel. Je bent nog vitaal en de weg lijkt nog lang genoeg om alles te doen wat je nog wil doen.
Anderzijds voel je je toch al behoorlijk rijp en zelfs al een tikje oud, dus wat is het probleem dan eigenlijk van dat verouderingsproces? Al bij al lijkt dat heel goed mee te vallen. Ik weet nog dat ik verkondigde dat elke leeftijd zijn charmes heeft en dat je het maar moet aanvaarden zoals het komt. Ik zag er geen punt in en vond het, net als Susan, prachtig wanneer vrouwen resoluut besloten niet over te gaan tot plastische ingrepen. Natuurlijk oud worden, dat is hoe het hoort en wie er last van heeft is pathetisch. Toch?
Nu ik half van de vijftig ben, denk ik er helemaal anders over. Mocht er een ingreep bestaan die mijn haar opnieuw zijn natuurlijke kleur gaf, ging ik er meteen voor.
Ik begrijp heel goed dat vrouwen heel ongelukkig kunnen zijn met hun losse buikhuid of zwieberarmen en dat ze daar dan ook iets aan willen laten doen. Ik veroordeel het niet meer, ik keur het niet meer af.
Iedereen moet maar doen waar hij zich het beste bij voelt. Als de mogelijkheid bestaat om je gelukkiger te voelen met je uiterlijk door er even iets aan te corrigeren, waarom dan niet?
Zelf denk ik dat ik het toch maar bij de authentieke crone-vorm houd: de wijze oude vrouw die eruit ziet, zoals de natuur het wil.
Ik ben trouwens benieuwd hoe de mooie Susan Smit zal reageren na of tijdens haar menopauze.
Hopelijk schrijft ze daar dan weer een fijn boek over.
Cristina
0 Comments