Wifty Guest Cristina (56): “Hier in Brazilië is de regel dat iedereen vanaf 60 voorrang heeft. Over vier jaar is het aan mij. Over vier jaar al?! Help!”

Wifty Guest Cristina (55).

Cristina Smet de Melo (56) woont sinds 2005 op een Braziliaans strand, is getrouwd met een dorpsgenoot en baat een kleine b&b (Bela Bahia) uit, maar wil zich meer en meer gaan toeleggen op haar echte passie: het schrijven. 

Voor Wifty blogt ze over Belgische en Braziliaanse Wifties en het leven in het algemeen.

ZESTIG PLUS

Hier in Brazilië is de regel dat iedereen vanaf zestig jaar voorrang heeft. Respect voor de leeftijd? Niet helemaal, want ook mensen met een handicap, zwangere vrouwen en vrouwen met een baby op de arm moet je voor laten. Dat staat uitdrukkelijk vermeld op het bord dat boven de loketten van post, bank en alle mogelijke openbare instellingen hangt.

Fijn toch dat er rekening met de mensen wordt gehouden? Behalve dan met wie het druk heeft, want als je niet tot die categorie voorrang-mensen behoort, kunnen de wachttijden hoog oplopen.Op één of andere manier slagen ze er in geen van die instanties in om de dingen vlot en snel af te handelen. En hoewel er een wet bestaat die zegt dat een loketbediende niet langer dan 20 minuten met een klant bezig mag zijn, lukt dat nooit.

Probeer het je voor te stellen. Een bank bijvoorbeeld heeft vooraan een ruimte met een aantal geldautomaten. Je komt binnen en je wurmt je een weg door een grote knoop wachtenden naar het achterste deel van de bank waar de loketten zijn. Ja, hier heb je nog echte loketten met echte bedienden die je uitbetalen, geld op je rekening zetten enz. 

Er staat een vijftal rijen stoelen ter beschikking voor een dertigtal zittende wachtenden. Eén blik op de stoelen en het gangpad en je weet ongeveer hoeveel uur je zal kwijt zijn aan je bankbezoek. 

Maar de berekening klopt nooit, want er kan dus op elk moment een zestig plusser opduiken of een vrouw met baby en dan zit je er weer een half uur langer. Ik heb voor deze wachtdagen speciaal een e-reader aangeschaft. 

Het is trouwens meestal zo dat er, wanneer je denkt “oef, dit is de laatste voor ik aan de beurt ben” er een stuk of drie voorrang-mensen opduiken. Dan weet je dat je best even belt naar je volgende afspraak.

Of beter nog, maak geen volgende afspraak wanneer je naar de bank, het postkantoor of het gemeentehuis moet. Als je hier één ding op een halve dag gedaan kan krijgen, heb je geluk gehad. 

Aan de bankautomaten gaat het niet anders. Veel mensen zijn lang bezig met hun bankverrichtingen. Anderen kunnen niet lezen en vragen de volgende in de rij om hen te helpen, wat redelijk omslachtig is met kleine briefjes waarop de codes staan. Maar dat probleem is al grotendeels opgelost met een automaat die op vingerafdruk werkt.

Maar goed, dus toen ik onlangs weer eens een uurtje aan zo´n automaat stond aan te schuiven (er was maar één operationeel die dag) en al die zestig plussers fluitend hun voorrang zag opeisen, dacht ik: “wacht maar mensen, over vier jaar is het aan mij, dan zal je eens wat zien. Dan neem ik ook mijn voorrang met de glimlach”. 

Terwijl ik dat dacht, schrok ik ook. Over vier jaar al? Ben ik dan een zestig plusser? Geen Wifty meer maar een Wixty? En zouden mensen mij dan ook, zonder te verpinken, voor laten aan de loketten en bij de dokter? Of zouden ze opstandig worden omdat ik er uiteraard geen zestig zal uitzien (hoop doet leven)? 

Of, zoals ik, met de ogen draaien en een diepe zucht slaken? Hoe ze ook zullen reageren, het zal altijd een beetje vervelend zijn. 

Anderzijds zie ik ook altijd wel mensen in de rij staan waarvan ik me afvraag waarom ze hun voorrang niet nemen. Plots begreep ik dat.

Ik denk dat ik nog maar een jaartje of tien blijf aanschuiven.  

Cristina

www.cristinaspen.com