Heerlijke voorpublicatie uit het boek ‘GLIJMIDDEL over vapeurs en andere ongemakken in de menopauze’ van Cornelia van Lierop.

Cornelia van Lierop kijkt diep in de ogen van de draak geheten Menopauze. Onversaagd gaat ze het monster te lijf met humor, wijsheid en zelfrelativering. Fleur van Groningen illustreert op haar onnavolgbare wijze met jawel: humor, wijsheid en zelfrelativering.

WIFTY VOORPUBLICATIE:

Pompoir

Het begint ergens diep in mijn neus. Mijn lichaam begint alvast te jubelen. Iets wat ik niet kan controleren tilt mijn mondhoeken omhoog tot een glimlach. Even later wordt dat een “Oh”. Ik voel het van in mijn haarwortels tot in de toppen van mijn tenen en vingers: dit wordt stevig. Onzichtbare vingers knijpen mijn ogen dicht. Gelukkig zit ik niet aan het stuur van mijn wagen op een of andere snelweg want dat mag dan wel spannend zijn, onveilig is het ook. Naar een zakdoekje grijpen doe ik nog even niet. Laat maar komen, denk ik. Dan gebeurt Het. 

Nee, dit valt niet onder controle te houden, ik kan niet anders dan me eraan overgeven. Wat een kracht, wat een energie, wow! Bij de Haa… maakt dat heerlijke Nu Komt Het-gevoel zich van mij meester, maar bij de Tsjie gaat het echter grondig mis. De druk bij het niezen blijkt simpelweg te groot. Het is met enige gêne dat ik het zeg: voor het eerst sinds mijn kindertijd plas ik in mijn broekje. Het gaat om slechts een paar druppels, maar ik schaam me dood. Compleet uit mijn lood geslagen, ben ik. Van hieruit gaat het pijlsnel bergaf. De Engel Des Doods zal me nu wellicht snel komen halen.

Geen paniek. Bijna iedere vrouw krijgt er tijdens de overgang mee te maken: incontinentie. Naar het schijnt is dat perfect normaal. Toch ken ik werkelijk niemand die er blij om is of er zelfs maar luchtig over doet. Ja, het kan behoorlijk gênant zijn en ik was niet van plan dit aan de grote klok hangen. Toch doe ik het, lieve lezeres, voor u! Het is genoeg geweest met al die geheimdoenerij. Wij dienen solidair te zijn met elkaar. Ja, ook met u, o lezer, ik denk immers aan uw prostaat en de verhalen die daarover de ronde doen. 

Ik ben niet van plan me hier zomaar bij neer te leggen. De druppel die de emmer doet overlopen is de reclame die ik weleens zie in blaadjes voor vijftigplussers in de wachtkamer bij de dokter. Die gaan over luiers die niet enkel uw plasjes zouden opvangen, maar ook nog eens ‘subtiel’ geparfumeerd zijn. Geen van uw vrienden zou er iets van hoeven te merken. Ik weet niet hoe het bij u zit, maar ik ben nog lang niet klaar voor iets groters dan een inlegkruisje.

De mensen die mijn facebook-posts volgen, of me persoonlijk kennen, weten dat mijn vrijer en ik elkaar met Sater en Nimf aanspreken. Mijn man is iemand die van Humor houdt en echt om alles lacht. U zult dus begrijpen dat ik mijn lippen stijf opeen houd over mijn kleine ongelukje van daarnet. Mijn ogen verraden blijkbaar echter nogal wat. “Alles goed, liefste?” vraagt hij bezorgd. Ik wil hem toebijten van Nee, natuurlijk is niet alles goed! “Ik heb een vochtig slipje” geef ik uiteindelijk toe, zij het een ietwat schoorvoetend. Het lukt hem even zijn lach in te houden. Hij doet alsof hij hoest, maar ik weet wel beter. Algauw krijgen we beiden de slappe lach. Hij moet zweren dat hij het nooit tegen iemand zal zeggen. Denk aan je prostaat, zo houd ik hem voor. Ik hoef zelfs niet in detail te treden vooraleer hij bleek weg trekt. Ouder worden is een geschenk dat je beter kan delen. 

Eigenlijk heb ik nooit echt stilgestaan bij het nut van bekkenbodemspieren. Ze zijn er gewoon altijd al geweest, en ze hebben hun ding altijd automatisch gedaan. Nu ben ik me er zeer bewust van dat het spieren zijn die uiteindelijk verslappen als je er niet mee bezig bent. 

Op duistere dagen denkt de hypochonder in mij dat alles aan het verzakken gaat: baarmoeder en blaas op weg naar de uitgang. Af en toe verschijnen er taferelen in mijn hoofd die er niet fraai uitzien en enkel in de goorste horrorfilms zouden kunnen voorkomen. Natuurlijk overdrijf ik weer. Waarschijnlijk. Toch maar even kijken op het Alwetende Net en ja hoor, ook dat is perfect mogelijk tijdens de verandering die ons lichaam ondergaat. Niet dat uw ingewanden daadwerkelijk uit uw vagijn zullen vallen, maar een beetje verzakking hoort er voor velen onder ons bij. Vooral vrouwen die zwanger zijn geweest zullen daar het meest mee te maken krijgen. Laten we niet onderschatten hoe ontzettend rekbaar onze buik is, en dat onze ingewanden plaats hebben moeten maken voor een of meer foetussen die, na negen maanden behoorlijk groeien, door die strakke tunnel naar buiten moeten. Daarna is er plots die leegte in de onderbuik en zoeken onze onderdelen hun plaatsen weer op. Het lijkt me dus eigenlijk best logisch dat het achteraf allemaal wat losser zit.

Goed dan, wat kan ik eraan doen? Wat mijn vroedvrouw me aanraadde tijdens mijn zwangerschap zal me ook nu van pas komen, zo blijkt. Er bestaan namelijk oefeningen die de boel helpen ophouden. Een simpele test maakt snel duidelijk of ik die oefeningen wel nodig heb. Ik steek een vinger in mijn vagina en probeer er van binnenuit in te knijpen. Ik knijp en knijp en knijp, maar er gebeurt helemaal niets. Ja, ik voel van alles, maar niet aan mijn vinger. 

Aan het werk, dan maar. Getrainde spieren zijn immers sterke spieren, dus volharden is de boodschap. Vooral ik zou dat moeten weten na zoveel tijd te hebben doorgebracht in de gym, lang, lang geleden.

Ik doe alsof ik heel dringend moet gaan plassen en het dien op te houden omdat er geen wc in de buurt is. Dit is een populaire oefening, zo kom ik te weten van vriendinnen. Het is de bedoeling rustig tot tien te tellen tijdens het opspannen. Makkelijk vind ik het allerminst, niet te geloven hoe snel ik kan tellen! Ik heb het gevoel dat door het ophouden mijn maag naar beneden wordt getrokken. Bovendien doet mijn gezicht vreemde dingen, alsof mijn wangen naar een facelift worden getakeld, of ik dat nu wil of niet. Laten we zeggen dat het nog niet een echte routine is, maar dat zal het moeten worden, zo besef ik nu. 

Met een beetje geluk eindigt zo’n oefening niet in een kramp. U kunt lachen, maar ik spreek uit ervaring. Toen ik dat de eerste keer meemaakte overviel me toch een klein angstaanvalletje. Nee, dat masseer je niet zomaar even weg en ik heb het geprobeerd, geloof me. Leg dat maar eens uit op de spoedafdeling in een ziekenhuis. Gelukkig is het niet zover gekomen, maar het had gekund. Ik wist niet eens dat zoiets bestond als kramp krijgen tijdens zulke oefeningen. Dat is nu eigenlijk ook het mooie aan pre-menopauze: u mag het allemaal zelf uitzoeken, en omdat wij vrouwen allemaal zo uniek zijn mogen we er nog een stuk of wat symptomen bij verzinnen. Waarom ook niet? Dus maak ik de lijst iets langer -het maakt immers niets uit- en voeg eraan toe: poeskramp.

Er zijn ook hulpmiddelen te koop, u hoeft er zelfs uw bed niet voor uit te komen. Bestellen kan gewoon online. Ik zie ze vooral aangeprezen worden als seksspeeltjes. Het woord incontinentie wordt uiteraard nergens vernoemd, echt sexy klinkt dat immers niet. Het is nog steeds een groot taboe. Men heeft het vooral over ‘leuk’ en ‘opwindend’ en ‘geil’.

“BELEEF INTENS GENOT TERWIJL U UW BEKKENBODEMSPIEREN TRAINT”, zo wordt flitsend geblokletterd. Aha, ik heb het gevonden! Het nuttige aan het aangename paren, ja, dat lijkt me een fijn idee. Op de bijhorende foto ligt een jonge, naakte vrouw met kale poes gelukzalig te glimlachen, vergezeld van een man met zijn glad geschoren penis. Ook hij ziet er blij uit. Ik moet ineens denken aan die  oude reclame voor shampoo, waarbij een jongedame onder een douche haar lokken waste en daar lustig bij stond te kreunen. “Ja, die haarzeep wil ik ook”, verzuchtte mijn moeder zaliger iedere keer, onderwijl van haar glaasje sherry nippend. In dit geval gaat het echter om iets wat eruit ziet als een ei. Dat dien je in je vagina te duwen. Of beter: je laat het door je partner inbrengen. De bedoeling is dat je dat ei zo lang mogelijk ophoudt, terwijl jij (of je bedgenoot) plagerig aan het touwtje trekt dat eraan vast zit. Ik zie niet zo gauw hoe je daar van zou genieten. Nee, ik zou al blij zijn mocht dat ding niet zoek raken, of dat het touwtje niet afbreekt, of dat er toch ook niets anders meekomt. Wat ik dus eigenlijk op de foto zie is eerder een van inspanning verwrongen gelaat bij de vrouw, wat met een beetje verbeelding zou kunnen worden geïnterpreteerd als zijnde orgastisch, en bij de man gaat het overduidelijk om leedvermaak, want hij wint natuurlijk altijd. Lachen!

Iets exotischere wezens zijn soms dan weer erg bedreven met ping-pong-balletjes, zo zag ik ooit in een filmpje. En met het ontkurken van flessen. Een mens leert wat bij tijdens surfen op het Alwetende Net, maar ik besloot algauw geen zier van dergelijke poesacrobatie te geloven. 

Mijn Sater, immer behulpzaam, roept vanuit de woonkamer dat hij Het gevonden heeft. Dat Dit zeker moet helpen! Triomfantelijk wijst hij naar het scherm van zijn laptop. ‘Pompoir’, zo lees ik. Nooit van gehoord. Wikipedia weet dat dit een seksuele techniek betreft waarbij de bekkenbodemspieren van cruciaal belang zijn. Zonder die spieren geen ge-pompoir. Er zijn meerdere termen voor: de Singapore Kiss is er zo eentje, evenals de Shanghai Squeeze. En wat denkt u van Playing The Flute? Het gaat om een techniek waarbij je een penis met je vagina knijpt en kust. Ik moet bekennen dat die gedachte me wel prikkelt. Pijpen dus, maar niet met de mond. De bedoeling is dat de vrouw bovenop de man zit en haar bekkenbodemspieren ritmisch opspant, zonder verder iets anders te bewegen. Dus niet wippen, en uw bedgenoot berijden is ook niet nodig. 

Het kan zelfs nog steviger. Door aan Kabazza te doen, bijvoorbeeld, een moeilijkere variant. Daarbij dien je ook nog eens je buikspieren te gebruiken, vermoedelijk in een golfbeweging naar je bekkenbodemspieren toe. Zo ‘melkt’ je poes een penis als het ware. Naar het schijnt kun je dat al na een luttele vijf maanden dagelijks oefenen onder de knie hebben. Een beetje buikdanseres zal er een pak eerder mee weg zijn dan ik, dat weet ik welhaast zeker.

Sater wrijft zich in de handen en zegt, dramatisch zuchtend: “De man dient zich wel passief op te stellen maar als het moet, tja, dan moet het, he?” 

Hm. Ik voel me eerst toch een ietwat genaaid, tot ik lees dat niet enkel de man, maar ook de vrouw zichzelf op deze manier naar ongekende hoogtes kan ‘fluiten’ en ‘kussen’. U zult het orgasme der orgasmes beleven! Een heel ander soort climax dan het dagdagelijkse! Als u dit niet probeert mist u iets geweldigs! Ik weet nog dat er, korte tijd geleden, een hype ontstond rond het ‘vallei-orgasme’. Die heb ik aan mij laten voorbijgaan. “Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg”, zei mijn moeder zaliger met grote regelmaat. Daar zit iets in. Niet dat ik vies ben van experimenteren, maar die sekstrends komen en gaan in sneltreinvaart. Telkens er weer eentje voorbij raast zijn er altijd wel mensen die erover lopen te snoeven en mij met duivels genoegen het gevoel geven dat ik hopeloos achterop hink. Kan het iets langzamer, alstublieft? Een overgangster zoals ik heeft wat meer tijd nodig om iets te vatten. Ik zeg het u: de wereld vandaag draait in een versnelling die vooral pubers en kinderen nog kunnen bijhouden. Maar ik ben niet iemand die iets of iemand achtervolgt. Iets of iemand achtervolgt mij. Gekker hoeft het niet. 

Ik dwaal af. Pompoir, dus. Omdat het moet.

Die avond liggen Sater en ik op bed. Ik ga schrijlings op hem zitten en begin aan mijn kus- en knijpoefening. 

“Voel je dit?” vraag ik, hijgend en kreunend van inspanning. 

Hij moet nogal lang over het antwoord nadenken, vind ik, en ben bang dat zijn aandacht dra zal verslappen. Ik knijp harder, met alles wat ik daar beneden in me heb.

“Ja…nu voel ik wel iets…denk ik…” zegt hij uiteindelijk wat aarzelend. Iets? IETS? En ik maar denken dat ik hem in een staalharde houdgreep heb, verdorie! Ik voel hoe mijn poes kust en knijpt en die fluit bespeelt, en ook dat er weer een kramp zit aan te komen, maar al wat mijn geliefde dus te zeggen heeft is dat hij denkt iets te voelen. Achteraf krijg ik nog net geen schouderklopje met de mededeling dat het niet slecht was voor de eerste keer, en dat het morgen wellicht beter zal gaan.

Nu moet ik wel zeggen dat ik me, dankzij dat pompoiren, meer bewust ben  geworden van die wonderlijke bekkenbodemspieren. Terwijl ik schrijf span ik ze af en toe even op. Tellen doe ik niet. Ik doe het gewoon zolang ik kan, en na een tijdje doe ik dat weer. Voor hij het weet zal mijn Sater wel anders piepen terwijl ik ons naar die ongekende hoogtes pompoir. Mocht hij dan nog wagen pesterig te glimlachen bij een onverwachte niesbui, straf ik hem met een genadeloze greep die slechts los laat na zijn gestameld ‘Genade’. 

Als u me hoort gieren dat ik in mijn broek pis van het lachen, mag u er vanuit gaan dat ik het meen.

helene@wifty.be