VIJFTIEN

Piet Teigeler vanuit Spanje.

Piet Teigeler (ex-hoofdredacteur, ex-barman, ex-beatnik, ex-content producer) kan onmogelijk weerstaan aan opdrachten die gegarandeerd geen geld opbrengen. Als auteur van zeventien misdaadromans, kon hij al wennen aan een uurloon van 0,01 euro en nu bereikt hij dus zijn financiële zenit met een sporadische bijdrage aan wifty.be. Vanuit Spanje waar de zon, voorlopig nog, gratis opgaat. Op een terras leest hij de gedachten van een Spaanse jongen van vijftien…

VIJFTIEN

Onder mijn neus ontstaat het vermoeden van een snorretje. Mijn hand gaat onwilleurig omhoog, maar ik kan er nog niet aan plukken.

Naast mij zitten twee van mijn zussen. Die negeren mij, zoals altijd. Ik heb de laatste plaats aan de zuidkant van de lange tafel. Fernando, mijn broertje van zeven, zit op de kop, het ettertje. Hij heeft zijn earphones in en gaat overstoorbaar verder met zijn nieuwe iPad. Hij blaft opa af, als die een grapje komt maken. Opa vindt dat leuk. Opa betaalt dit hele feestvreten en mijn broertje is de enige die hem dat kwalijk durft te nemen. Als de dienster over zijn bolletje aait, krijgt zij de volle laag. Zij deinst terug voor de blikkerende slagtanden die Fernando in een flits ontbloot en neemt verbouwereerd het bord gazpacho weg, dat zij net voor zijn neus heeft gezet. Als mijn broertje iets niet lust, dan laat hij dat duidelijk weten.

Tegenover mij zit Asuncion, mijn jongste nichtje. Zij is een nakomertje en rot verwend. Zij heeft haar mini iPad tegen een waterfles geleund en kijkt glunderend Disney, dwars door voor- en hoofdgerecht heen.

Er zitten zeventien volwassenen aan tafel, ik heb ze al drie keer geteld. Wij eten paella met kreeft. Ik kijk schichtig om mij heen en kom algauw tot de slotsom dat dit geen klus is voor mes en vork. Maar de klauw ontglipt mij en nu zit mijn T-shirt onder de saus. Het lijkt wel of er bloed druipt over het woord Regatta, dat zo trots mijn borst overspant. De zus naast mij draait, zonder commentaar, haar oogballen naar het plafond. Fernando en het nichtje aan de overkant hebben niets gemerkt. Zij hebben een kindermenu, dat je met een lepel kunt eten, terwijl je lekker verder surft.

Wij zitten nu precies 64 minuten aan tafel. Niemand heeft één woord met mij gesproken. Het dessert moet nog komen. Zal ik een beetje SMS-en ? Naar wie, in godsnaam ? Het wordt tijd dat ik een smartphone krijg, ze hebben hier WiFi.

Het strand. Volleybal. Bikini’s. Ik droom een beetje weg.

Ik schrik op als ik de blik voel van die ouwe vent aan het tafeltje naast ons. Ik voel hoe mijn wangen beginnen te gloeien, hoewel hij natuurlijk niet in mijn hoofd kan kijken. Maar ik zie dat hij precies weet waar mijn dromen over gaan.

Lang geleden is hij natuurlijk ook vijftien geweest, de klootzak.