Van 15 naar 16 duurt een eeuwigheid. Van 50 naar 60 is slechts een zuchtje.

Ik hoor het mijn ouders en hun vrienden ontelbare keren zeggen: hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd. Dat leek me toen een zware overdrijving die alleen maar oudere mensen kunnen doen. Ik stond op de vooravond van mijn SWEET SIXTEEN en telde pathetisch de dagen af naar mijn verjaardag.

Nu doe ik er alles aan om de dagen tussen de ene verjaardag en de andere -tegen beter weten in – af te remmen.
365 dagen heb ik de tijd om te wennen aan een nieuw jaar. En dat zint me totaal niet.

Ik word een jaartje ouder maar dat worden mijn ouders ook en mijn kinderen. Mijn dochters staan voor het Grote Avontuur van huisje, tuintje, boompje en hond ;-).

Mijn ouders worden ook een jaartje ouder en dat wil ik zoooo hard tegenhouden. Het kraakt iets meer maar t.i.j.d is toch ànders bij hen als we klinken op het leven en gezondheid.

T.i.j.d kun je met geen enkel fortuin kopen en dat besef kan dikwijls mijn keel zo hard dichtknijpen dat ik er flink mottig van word.

Maar dan geeft mijn wijze broer me op zijn droge manier een virtuele tik tegen de oren:

‘Wees verdorie dankbaar DAT je je verjaardag mag en kan vieren! Feesten met de beesten moet je. Elke dag vieren. Je bent gezond, voorzien van muil en poten op de juiste plaats. Een schitterende vriendenkring. Job satisfaction. Twee dochters om U tegen te zeggen. Een eigen woning. Wat wil je nog meer?

Zeker, zeker. En toch knaagt er iets dat zich situeert ter hoogte van mijn middenrif. Noem het nostalgie. Jawel, heimwee naar wat voorbij is. Onrust naar wat komen gaat. Zelfs al hoor je duizenden keer ‘Amai, jij ziet er goed uit voor je leeftijd.’ of nog zo’n dooddoener: ‘Als ik er zo zal uitzien op jouw leeftijd…’. Haha, goed bedoeld natuurlijk. Maar dan zie je in de verte THE BIG SIX opdoemen.

Ik had ongeveer 3 jaar tijd nodig om te wennen aan die 5. Haha, echt.

Het is maar een cijfer, troosten mijn dochters me. Goedbedoeld van die schatten maar het zal even slikken worden…

Sta je nu ànders in het leven nu de BIG SIX verschijnt?

Maar neen. Zeker niet. Ik voel me stukken beter dan 10 jaar geleden. En dat méén ik uit de grond van mijn hart. Die 5 was pure horror. Waarschijnlijk omdat ik net een nieuwe functie had en mijn collega’s amper enkele jaren ouder waren dan mijn dochters. Het speelde zich allemaal af in mijn hoofd en dan voel je je slecht in je vel.

Zo vermoeiend, herinner ik me. Je zit op slag in een ratrace om je meer dan ooit te gaan bewijzen. Bewijzen dat je mee kan, bewijzen dat je die leeftijdskloof kan dicht fietsen, bewijzen dat je in the mind even oud bent, bewijzen naar je kinderen dat het je gaat lukken (terwijl je kinderen alleen maar een relaxte mama in huis willen…)…

Tussen 50 en 60 zit je inderdaad met een overdosis aan bewijsdriften op verschillende niveaus: job, relatie, als moeder, als ex, als vriendin, als collega, als buurvrouw, als lid van je vereniging,….

Tussen 50 en 60 wil je je nog voor een laatste keer bewijzen. Alles uit de kast halen. Nieuwe projecten, nieuwe liefde, nieuwe job, … Positieve moed en energie ook om ergens een dikke streep onder te trekken en voor iets nieuw te gaan.

Tegen dat de BIG SIX aan je deur klopt, ben je grotendeels -en gelukkig maar- uitgeraasd.

Ergens voel je vanzelf die stress en driften verdwijnen. Trouwens, als je het nu nog niet verteld of bewezen hebt, wanneer ga je het dan nog doen. Toch?

Binnenin wordt het kalmer en dat is absoluut een zalig gevoel. Je kan het nauwelijks omschrijven. Voor de eerste keer kijk ik vanop een afstandje naar driftkikkers rondom mij.

Ik begrijp zelfs niet eens meer leeftijdgenoten die zich over niets zo kunnen opjagen.

Hoe blij kan ik zijn dat ik op dit punt in mijn leven ben gekomen. Het punt ook dat je beseft dat er nog een goede 20 jaar klaarstaan om alles eruit te halen wat er in zit. Dat besef kan me soms beangstigen. Dat geef ik grif toe.

Dit beseffen is ook een luxe. Omdat je nog harder dan ooit komaf kan en wil maken met negatieve ballast en energie. Wég ermee!