Tony Le Duc
Tony Le Duc – internationaal vermaard culinair fotograaf, auteur en uitgever Minestrone Cookbooks – vierde op 14 februari zijn 55ste verjaardag. Heel bewust en dankbaar want vorig jaar op 6 maart, drie weken na zijn 54ste verjaardag, werd hij onverwacht onderuit gehaald door een hartinfarct, met een open hartoperatie als gevolg. De revalidatie was zwaar, vooral mentaal.
Het heeft een jaar geduurd voor Tony er openbaar kan/durft over te praten. Gisteren was Tony te gast bij Fried’l Lesage in het programma Touché op Radio 1, vandaag delen we op Wifty zijn reactie op die ingrijpende gebeurtenis.
Blij om 55 jaar te worden.
Nooit eerder heb ik over het verhaal dat nu volgt op sociale media een woord gerept. Uit angst voor de reacties? Uit onzekerheid? Om me stoer voor te doen? Ik veeg nu vandaag al die vragen aan mezelf van de tafel.
Drie weken na mijn 54e verjaardag op 6 maart 2015 word ik geheel onverwacht door een hartinfarct onderuit gehaald met een open hartoperatie als gevolg. In medisch opzicht de dag van vandaag een routine klus.
De revalidatie is hard maar het lichaam herstelt wonderbaarlijk snel. Ik werd fysisch goed gecoacht, maar mentaal werd ik niet én door niemand geholpen. Jezelve moet dat doen. Mijn directe omgeving hielp me er uiteraard mee. Tot zoverre zij de mentale impact van het gebeuren konden vatten.
Want die mentale impact is enorm. Je staat plots stil in je leven. Letterlijk en figuurlijk.
Uit het nalezen van het operatieverslag heb ik begrepen dat men mij ‘voor een tijdje’ kwijt was.
Dat feit er nog bij is dus moeilijk te plaatsen. Geloof me!
Fysiek en mentaal wordt je met een hartoperatie als mens op ‘nul’ gezet. Het verschil met wat je voordien allemaal aankon is énorm. Je zelfzekerheid en vastberadenheid is als sneeuw voor de zon gesmolten. Wég! Er heerst een gebrek aan mentale kracht om even sterk in het leven te staan als voorheen. De depressie nabij met als gevolg psychologische hulp nodig. Ik was een emotioneel wrak.
En het stopt hier niet. Als zelfstandig ondernemer lig je niet comfortabel in het sociale vangnet. Een financieel opgebouwde reserve is dus nodig. Die had ik. Privé en ook deels zakelijk. Maar beperkt. Met als gevolg dat ik ook financieel-economisch onderuit ben gegaan. Door gebrek aan middelen, door gebrek aan alertheid om een bedrijf draaiende te houden en door productieproblemen die zich buiten mij om voordeden en tot financiële implicaties leidde.
Als domino steentjes duwde het ene het andere omver.
De som van dit alles noemt men ‘in de put zitten’. Toen ik dat onlangs te horen kreeg van de psycholoog sloeg er een vonk door mijn lijf en zei ik tegen mezelf: ‘Dat nooit met mij!’. ‘Ik moet terug kunnen wat ik vroeger kon van voor de hartinfarct, met dezelfde mentale ingesteldheid en met dezelfde kracht als vroeger’.
Sinds dat laatste gesprek ben ik met een gerust gemoed en een innerlijke rust keihard gaan werken aan mezelf én meteen ook aan de heropbouw van mijn bedrijf, de culinaire uitgeverij Minestrone.
En dat bedrijf is nu gered. Mede door externe steun. Er wordt aan een positief verhaal gewerkt.
Dit jaar ga ik trouwen met Diane Hendrikx, de vrouw van mijn leven en samen gaan we een nieuwe woonst bouwen waar mijn drie zonen én twee plus zonen altijd welkom zullen zijn.
En Minestrone krijgt een nieuwe locatie bij de stadsbrouwerij Dekoninck. De boekprojecten voor dit jaar staan in de steigers en beloven bijzonder te zijn. Sergio Herman draagt hier zijn steentje bij. Ik heb de kracht teruggevonden die ik vroeger altijd al in mij had.
Ik ben blij dat ik 55 jaar ben geworden.
Tony
Tony, wij zijn ook heel blij dat je 55 jaar geworden bent, we wensen je al het geluk van de wereld, met Diane, met al je zonen, met je boeken, met je foto’s… Warme knuffel en bedankt om je reactie te delen, er zijn genoeg mensen in dezelfde situatie die de juiste aandacht en begeleiding kunnen gebruiken! http://www.tonyleduc.be – http://www.minestrone.be
4 Comments
Martine G.
Veel geluk met je verdere leven Tony, maak er iets bijzonders van, je hebt geluk dat je dat nog kan. Hopelijk lezen artsen en zorgverstrekkers jouw verhaal zodat er meer aandacht naar de psychische opvolging gaat.
Ninon
ZO herkenbaar. The love of my life is 56, zelfstandig ondernemer en hartpatient. Een eerste infarct aan zijn 40e, met de nodige gevolgen vandien voor zijn bedrijf, zijn privé leven, zijn fysieke maar vooral zijn emotionele gezondheid. Ik vond in hem de man van mijn leven, mijn prins op dat misschien wat manke paard… 2 jaar geleden zijn we gehuwd. En toch is het steeds rekening houden met als we op stap gaan, onder controle houden van met een resem van pilletjes, dokters… Tot grote frustratie van hemzelf, want hij wil zo niet zijn. Hij wil die energie, die levenslust van vroeger… Maar het wordt nooit meer als toen… En het sociale vangnet voor zelfstandigen is een schande, een blaam… heeft men daarom al die jaren een grote sociale bijdrage betaald…
Viviane
Heel moedig om dit te vertellen. Mijn man heeft hetzelfde meegemaakt, fysiek was hij snel de oude maar emotioneel had hij een zware klap. Al het vertrouwen kwijt, angstaanvallen, niet durven leven uit schrik om terug een infarct te krijgen. Maar niet alleen bij hem, ook bij mij, ik durfde niet ver van huis gaan en er moest altijd een ziekenhuis in de buurt zijn. Ook vrijen durfden we niet meer uit schrik. We kregen nergens hulp en zijn uiteindelijk bij een relatie psycholoog terecht gekomen die ons heel goed geholpen heeft. De schrik gaat nooit meer weg maar wordt wel leefbaar. Geniet van het leven, elke dag alsof het de laatste is!
Liesbeth
van nul beginnen, dat kan mooi zijn, zeker in een liefdevolle omgeving, ik lees dat tony gaar trouwen met de liefde van zijn leven, dat de liefde zijn hart helemaal moge genezen!