Steve McCook's Smakelijke Verhalen - deel 8: Paris & Quiche de potiron

“Steve, ik moet zaterdag naar Parijs” zei ze. “Ik heb er een paar appartementen en ik moet er één van gaan bekijken met nieuwe huurders. Zou je me niet wat gezelschap willen houden onderweg?”

Dat kwam goed uit, want het gaf hem de gelegenheid zijn oude tante te bezoeken, die in de Rue de Cherche Midi op de plek waar zijn ouders vroeger hun bistro uitbaatten nu een taart-en-theehuis had: Mamy Quiche. Ze had haar neef gevraagd om even samen met haar te kijken naar een nieuw quiche-recept voor haar eethuisje. Goed 80 moet ze ondertussen geweest zijn, zus van zijn vader en de enige echte familie die hij nog had, maar ze stond nog elke dag kranig achter de witte keramische tegeltjestoog de cake, quiche en taart te snijden. Haar zaak was 5 op 7 open en ze werkte er onvermoeibaar met een aantal jobstudenten die ze “mes enfants” noemde omdat ze zelf geen eigen kinderen had.

Zijn hardwerkende tante stond in schril contrast met de dame die hem met haar dure Audi naar Parijs voerde. Rijke bourgeois familie, vader was een gereputeerd advokaat en zij deed iets wazigs in human resources. Ze probeerde al jaren er veel jonger uit te zien dan haar leeftijd, ze kon zich de duurste kledij permitteren, liefst met een weinig aan de verbeelding overlatende decolleté. Een veel te korte rok, gebruinde benen.

Zijn oude tante, zo bedacht hij, had meer van die typische elegantie die francaises hebben in haar pink, dan zij in haar hele lijf. Ondanks haar gezegende leeftijd was de coiffeur nog steeds haar wekelijkse uitje op haar vrije dag.

De rit naar Parijs was gevuld met suggestieve opmerkingen en subtiele moves. Elke keer als ze in zijn buurt kwam probeerde ze hem te versieren en elke keer deed hij alsof hij het niet merkte. Hij zou blij zijn als hij zijn oude tante terug zag…

Zijn wandeling van de rue Beaubourg naar de zaak was een leuke trip. Niet alleen het mooie weer zorgde daarvoor, maar ook het feit dat Schotland Wales had verslagen in het rugby. Wales had op Frankrijk een beetje een dubieuze overwinning behaald, waardoor de franse supporters de kant van de schotten hadden gekozen en hij kon, gezien zijn outfit, op heel wat bijval rekenen.

Zijn tante knuffelde hem minutenlang, ze kwam net boven zijn navel .

Bij een heerlijk kopje thee gingen ze aan de slag. Doel: een nieuwe quiche maken die bij het herfstweer zou passen.

Omdat het basisdeeg een uurtje moest rusten, begonnen ze eerst daarmee: de verschillende ingrediënten werden droog gemengd en dan heel voorzichtig onder de zachte boter gemengd zonder echt te kneden en daarna het ei er bij. Het deegje werd opgebold en in een cellofaantje in de koelkast gelegd .

Rond vijf uur zou hij worden opgepikt voor de deur door haar grote wagen en reden ze zoals gebruikelijk naar een huitrerie voor de gebruikelijke portie perles blanches. Steevast begeleid door overvloedig veel champagne van haar kant, waardoor hij ook wist dat hij zou mogen rijden op de terugweg. Hij had in het verleden meermaals gepoogd haar naar een gezondere levensstijl te begeleiden, maar de oppervlakkige bijval van het partymilieu was haar blijkbaar meer waard dan haar gezondheid .

Hij stond aan het fornuis de ingrediënten voor de nieuwe quiche aan te bakken in een pan: een beetje buffelboter in de pan, de blokjes pompoen er in en ondertussen toverde ìmamyî de kruiden uit de retro kast. Ze zat naast hem op de kruk, zoals steeds schuine grapjes vertellend en tussendoor wat anecdotes op te halen over de charmes die ze nog steeds mocht genieten van vaak veel jongere mannen.

De currypoeder was net over de pompoen gestrooid toen zijn gsm op het werkblad oplichtte. De foto van een blote navel werd zichtbaar op het scherm. Hij had die foto bij haar contactgegevens opgeslagen als aandenken aan de memorabele eerste kneedpartij. Mamie gooide hem een veelbetekende knipoog terwijl ze naar het toestel lonkte… Niets ontging haar alziend oog.

“Steve, ik ben vandaag in Parijs met vriendinnen, we gaan straks snel iets eten in een klein gezellig quiche restaurantje, je zou het moeten leren kennen…”

Toeval had dus nu wel voor goed afgedaan.

Toen de quiche-poging met het nieuwe recept in de oven stond, keek hij even door het ronde venstertje van de klapdeur tussen keuken en zaal en zag de 4 vriendinnen aan het tafeltje bij het raam.

“Mamy, weet je nog de vrouw waarover ik je bij de koffie vertelde daarstraks? Tu ne vas pas croire … Ik heb een plan…”

Hij keek op de timer van de oven: hij had nog 4 minuten. In een kamertje achter de keuken stond een oude kast met blad belegd met delftse tegeltjes. Daarin een bont allergaatje van allerhande memorabilia die mamy bewaarde en ja hoor: ze had zelfs nog de twee dessertbordjes in de kleuren van de McCook clan die ze eens had meegekregen na een feest.

Ze had haar vriendinnen meegetroond naar het kleine quiche restaurantje waar ze een paar keer een overheerlijke lunch had genoten. Stiekem droomde ze er van om zelf ooit zo een theehuisje uit te baten in haar geliefde Gent, dus ze was benieuwd wat haar vriendinnen er zouden van vinden. Ze bestelden elk een verschillende quiche of hartige cake van op de summiere kaart .

Ze moesten nu toch wel erg lang wachten, vond ze, normaal was de bediening veel vlotter, maar misschien was de jobstudent pas nieuw in de zaak.

Nog vreemder was het dat zij niet de cake met zalm geserveerd kreeg, maar een stuk quiche. En op een vreemd bord… waar herkende ze die kleuren van? En haar drankje was ook niet gewoon plat water, het zag er een beetje roos en troebel uit …

Het proefde naar…. Nee toch! Het verse rabarbersapje dat haar gekke Schot voor haar had geperst…. en die Quiche: zoals ze hem nog nooit had geproefd. De combinatie van de pompoen met de kruiden was hemels .

Bliep… een sms vroeg haar “Vind je de quiche lekker?” …. Wat was dat nu allemaal? Hoe kon hij nu weten wat ze aan het eten was? Ineens zag ze waaraan de kleuren van het bordje onder haar quiche haar deden denken: aan zijn kilt natuurlijk.

Wat gebeurde er? Hoe kwamen al deze toevalligheden nu hier bij haar terecht. De keren dat ze hier vroeger reeds was komen eten had ze nooit iets speciaals gemerkt.

“C’était bon, mon enfant?” vroeg de eigenares van het theehuis haar … Natuurlijk had het haar gesmaakt en ook haar vriendinnen waren vol lof over het gebak . Ze zei dat ze dat rabarberjus voordien alleen nog maar geproefd had in het huis van een goede vriend in België.

Mamy vroeg haar of ze even achter de schermen in de keuken wou komen kijken. Het zou haar verbazen hoe intensief er gewerkt werd op een hele kleine ruimte, zei ze.

Vreemde uitnodiging, zo opeens, maar haar nieuwsgierigheid en haar droom om ooit iets gelijkaardigs te doen deden er haar gewillig ingaan. De vriendinnen kregen nog een verwenkoffie van het huis aangeboden en zij liep achter mamy de klapdeuren door.

Ze voelde de grond ineens onder haar voeten wegzakken. Droomde ze nu of was dit echt? Maar daar, in die kleine keuken in het midden van Parijs, stond een silhouet dat ze maar al te goed herkende.

“Steve? Wat in godsnaam doe jij hier?”

“Mag ik je mijn tante Cèline voorstellen, my dear?” zei hij, waarna het ganse verhaal volgde over de quiche en de toevalligheden.

“Nu we hier toch zijn, ik weet hier op wandelafstand een hotelletje van een vriend. Hij runt op het gelijkvloers een oesterbar waar ze de meest verse zeevruchten serveren, maar die alleen bekend is bij de lokale mensen….”

Later die namiddag stond een grote Audi met belgische nummerplaat ongeduldig te toeteren voor een theehuisje aan de Rue du Cherche Midi…. zolang tot de file erachter te ongedurig werd…