Steve McCook's Smakelijke Verhalen - deel 7: Onsterfelijkheidskruid & Pastinaaksoep met curry

Pastinaak

Pastinaak heb ik altijd een beetje een vreemde groente gevonden. Enerzijds wat de naam betreft, die me altijd een beetje doet denken aan een figuur uit de boeken van Multatuli, anderzijds omdat de vorm soms, net als van de Mandragora, doet denken aan een mannetje.

Die Mandragora was ook best wel een mythische plan, als je las wat er daarover in oude kruidenboeken werd geschreven.

Als je zo een ‘mannetje’ wou uittrekken moest je hem uitgraven, een touw er rond doen en dat touw aan een hond vastmaken. Die hond moest je dan bij je lokken met een stuk worst of zo, waardoor die de mandragora uittrok. Daarbij gilde de plant zo scherp dat de hond er van dood zou vallen, of jij, als je het zelf probeerde te doen…

Steve McCook

Ze was helemaal met de trein van het platteland gekomen, voorbij Brussel. Ze wilde graag een beetje uitleg en begeleiding voor haar eindwerk in een herboristerie cursus die ze volgde. Ze had besloten dat ze nu maar eens de leeftijd had om leuke in plaats van rendabele dingen te doen.

Maar hij wist ook wel dat ze heel graag over de middag bij hem langskwam omdat ze hield van de soepjes die hij maakte.

Hij was ooit één keer op de verbouwde hoeve geweest waar ze woonde. Smaakvol ingericht, gezellig, open haard en zo, maar naar zijn smaak een beetje donker, misschien zelfs wat sinister.

Enfin hij ging haar, gentleman als hij was, opwachten in het station en gearmd liepen ze naar zijn huis. Ze droeg een zwarte leren broek en een dikke witte poncho.

Onsterfelijkheidskruid

Snel een pot kruidenthee gezet en in zijn bureau aan de slag met allerhande oude kruidenboeken. Gelukkig was het nog mooi weer, zodat ze in zijn stadstuintje konden gaan proeven van het onsterfelijkheidskruid (gynostemma pentaphyllum), want dat was de plant waarover haar eindwerk ging. Blijkbaar studeerde ze iets wat zowat het midden hield tussen wellness en kruidenleer.

Terwijl hij aan zijn uitleg over het gevraagde kruid bezig was viel het hem op hoe ze met haar hand steeds langs de brandnetel streek die er vlak naast stond. De prikkels schenen haar niet te deren, misschien zelfs eerder op te winden.

Na het kruidenverhaal haalde hij uit de kelder de ingrediënten voor de soep van die middag. Hij schilde de wortel en pastinaak, sneed de brunoise van de ui en de prei in schijfjes. Hij zette de snelkookpan op het vuur met een bodempje olijfolie en liet de ui en prei er in fruiten.

“Als een mens jou ziet omgaan met je groenten, krijgt die zin om meer tijd in de keuken te spenderen” zei ze. “Maar ja, in een keuken kan je natuurlijk vanalle leuke dingen doen!”

Hij had geantwoord dat hij het ook wel fijn vond om met zijn kinderen koekjes te bakken op woensdagnamiddag… wat was ze ineens ontwapend door zijn zachte kinderlijke naïviteit… Zou hij dat nu echt menen of speelde hij die onschuld.

Ze zou het eens uittesten.

Als de ui en prei lichtjes verkleurden werden de kubusjes pastinaak en wortel toegevoegd en als dat allemaal wat begon te stoven werd er een liter water overheen gegoten, en de cocosmelk. De peper en de currypoeder werden toegevoegd en het deksel vergrendelde de inhoud van de snelkookpan. Dit moest nu een twintigtal minuutjes stomen op een zacht vuur.

“Steve” zei ze “Zou jij geen kandidaat willen zijn als model voor mijn examen van het vak ontharen?” … Hij barstte in lachen uit, want noch op zijn borst, nog op zijn rug viel er enige haargroei te bespeuren. Ze geloofde hem niet, dus knoopte hij zijn hemd los om het haar te tonen.

Gespierd en stoer was hij wel, maar inderdaad even behaard als een billiartbal…

“Wow die spieren zien er uit alsof ze dringend gemasseerd moeten worden” deed ze een nieuwe poging, want ondertussen had ze het behoorlijk warm gekregen. Hoogstwaarschijnlijk door de stoom die ontsnapte uit de snelkookpan.

Ze vroeg of hij geen zin had in een boeiende massage en aan zijn vragende blik kon ze zien dat hij compleet geen idee had waarover dat ging.

“We moeten toch wachten op de soep” zei ze. “Zet je maar even omgekeerd op deze keukenstoel.” Ze nam haar oversized handtas. Hij had zijn hemd dan maar verder uit gedaan en zat al op de stoel.

Wat ze wel een beetje jammer vond. Ze had de knoopjes van zijn hemd met plezier één voor één losgemaakt .

Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe ze een stel handboeien, zonder pelske, maar gewoon in metaal, uit haar handtas opdiepte en ze bij zichzelf strak vastklikte.

Vreemde massage technieken leerde ze daar op die school …

Want ze masseerde inderdaad geboeid zijn nek en schouders zeer vakkundig en het ontspande hem volledig, terwijl zij er duidelijk hoorbaar opgewonden van werd.

Gelukkig had hij het vuur onder de snelkookpan niet te heftig gelaten. Het gesis van de stoom en haar gekreun en af en toe een snok aan haar handboeien gaven de masssage echt wel rare dimensie. Hij genoot van de vaardige handen die zijn spieren kneedden.