Steve McCook

 

Oishii Yatsu is een bij ons minder bekende Japanse food artist. Opgeleid in Kaseiki kiest ze voor de heel sobere traditionele vorm van Japanse haute cuisine met heel veel aandacht voor de seizoenen, de bereidingswijze en schikking van de ingrediënten. Ze doet nu vooral performances die een combinatie zijn van Nyotaimori en Kinbaku Shibari. 

Een beetje veel Japans voor U in één alinea? Nyoataimori is de kunst van het serveren van voedsel op een naakte vrouw. Wanneer het model een man is wordt deze manier van presenteren Nantaimori genoemd. 

Helaas zijn er op westerse decadente millionairsfeestjes wel eens flauwe afkooksel te beleven van deze kunst, zoals vaak in onze maatschappij vandaag gedevalueerd tot iets heel goedkoop, platvloers en commercieel. Er wordt dan één of ander model op een tafel gelegd. In het beste geval is ze vooraf gewassen en dan worden daarop rijsthapjes gelegd die op sushi zouden moeten lijken.

In Japan is het een eeuwenoude kunst waarbij je de performance naar ons westers model het best kan vergelijken met die van de “levende standbeelden” op de diverse lanen van toeristisch Europa. Wie Nantaimori of Nyotaimori wil worden volgt daarvoor een training in een klooster op de flank van een berg in de buurt van Osaka. 

In die opleiding maakt yoga een belangrijk deel uit. Een perfecte beheersing van het lichaam en de ademhaling zijn nodig om meer dan een uur lang kwasi roerloos te liggen terwijl er allerhande mensen al dan niet met stokjes van je lichaam eten. Ook traditionele vakken zoals het scheren van je lichaam en het maken van smaak en geurloze zeep en de voorbereiding van je lichaam komen aan bod. 

Maar die voorbereidingen gingen voor Oishii niet ver genoeg. Ze wilde de perfecte combinatie vinden tussen de verschillende aspecten die in deze kunst aan bod kwamen. En daarom koos ze voor een combinatie van de Nyotaimori  met de Kinbaku Shibari, de japanse kunst van het knopen, bondage, zeg maar. Met deze bondagetechniek zou ze haar lichaam verdelen in zones waarop de verschillende seizoenen volgens de kaseiki aan bod zouden komen. Door de inbinding zou ze haar onderdanigheid tonen aan de kok en de gasten die aan het buffet aanzaten. 

Maar toch in een perfecte controle, want de onuitgesproken etiquette van de Nyotaimori en de Shibari bepalen hele strikte regels over wat er kan en wat er niet kan. Of om het met de Nederlandse cabaretier Toon Hermans te zeggen: “Je mag wel aanzitten, maar je mag nergens aanzitten.“

Het is een typische dualiteit zoals we vaak zien in het oosten, diegene die zich helemaal overlevert heeft eigenlijk de grootste macht. Diegene die zich helemaal blootgeeft verdient het grootste respect.

Nu ze in Europa was maakte ze van de gelegenheid gebruik om een bezoek te brengen aan haar vriend Steve. Ze wist nog altijd niet waar die man zijn kennis had gehaald over de Japanse keuken, maar er was tot nu toe geen fileertechniek die hij niet kende. Bovendien had hij de goede kinky creativiteit om met hem eens samen te kijken hoe ze haar performance nog kon verfijnen. 

Ze had speciaal voor hem een zakje biodynamische groene macha thee meegebracht van op de theeplantage van haar grootouders. Die mensen waren ondertussen respectievelijk 91 en 93 jaar oud maar runden onder hun tweetjes nog steeds volgens de juiste principes de terrassenplantage. Steve was verzot op hun thee en probeerde hem te verwerken in ijs en pralines…

Hij wachtte Oishii op aan het station en ze namen beiden de fiets naar een viswinkel in het centrum van Gent die bekend was om zijn kraakverse vis en groot assortiment. De selectie van de basisingrediënten was zeer belangrijk en alles werd gemaakt vertrekkend van de grondstoffen… De zeewier bladeren werden vooraf zachtjes gerookt boven een houtskool en wierook vuurtje.

Na een uurtje of twee hadden ze een niet onaardige collectie sushi en sashimi bij mekaar. De rolls werden in een doosje in de koelkast gestopt en zouden pas vlak voor het serveren gesneden worden. 

Vervolgens werd het ritueel van de reiniging en het scheren bekeken. Heel belangrijk want niemand wil een zeepsmaakje of een haar in zijn of haar sushi. 

Het was haar missie om het ganse ritueel stap voor stap te bekijken en zich af te vragen hoe het kon worden verbeterd. In het zeer op traditie gestelde Japan was het niet zo evident om “verbeteringen” door te voeren, dus het MOEST goed zijn.

Eerst werd het lichaam grondig met wax onthaard. Om de huidreactie tegen te gaan gebruikte ze een combinatie van stoom en nadien een onderdompeling in een ijskoud bad. Daarna kreeg haar lichaam zachtjes de tijd om terug op te warmen. Dat moest rustig gebeuren, want te snel opwarmen zou tot zweten leiden en dat moest ten allen koste worden vermeden. Zelfs de temperatuur van de badruimte was van belang. Het resultaat was een perfect strakke, neutrale huid. Nu kwam de lastigste stap: Het aanbrengen van de jute touwen en het langzaam naar beneden brengen van de lichaamstemperatuur. 

Ze hadden vooraf besproken welk knopenpatroon er op welk stuk van het lichaam zou gebruikt worden. De motieven die werden gevormd door het repititief en uniform aanbrengen van steeds weer hetzelfde knoopje was de kunst van deze Japanse bondage.

Maar het was imperatief dat tegelijk haar lichaamstemperatuur zou dalen en dat was net voor Oishii een lastige factor, want als Steve haar hielp met het knopen volgens de gekende shibari patronen, raakte ze altijd enorm opgewonden. En Steve was natuurlijk altijd weer de grote kwajongen die dankbaar van deze situaties misbruik maken door “toevallig” een knoop net iets te strak aan te trekken of “per ongeluk” zijn hand iets te nadrukkelijk op een bepaalde plaats te laten glijden. 

Ze had zich goed en grondig  op dit moment voorbereid en door haar ademhaling en concentratie lukte het haar om bij dit knopenpatroon, waar ze onder normale omstandigheden mega opgewonden zou van geraken, toch rustig en letterlijk en figuurlijk cool te blijven. 

Haar rol was nu uitgespeeld, ze kon zich nauwelijks nog bewegen door de strakke juten touwen. Steve droeg haar naar de grote tafel in de woonruimte die enkel was bedekt met een yogamatje en daarover dik rijstpapier. Op dat rijstpapier waren vooraf door Oshii allerhande Japanse patronen en symbolen geschilderd. 

Voor Steve had ze duidelijke tekeningen klaar van welke sushi in welk dessin op welke plaats moest worden aangebracht, welke plekken geschikt waren voor wasabi bolletjes en waar de wakame mocht komen. Steve drapeerde alles nauwgezet volgens de schetsen , die elk op zich al een erotisch kunstwerk waren. 

Als alles klaarstond, samen met de theekommetjes en de grote gietijzeren theepot, belde Steve naar een vriendin die om de hoek woonde. Daar had een select gezelschap van vrienden zich verzameld om nu de avant-première van deze performance te beleven. 

Het licht werd juist ingesteld en een passende achtergrondmuziek gekozen op de iPad. Oshii leek echt op een standbeeld, je zag haar nauwelijks ademen, haar doordringende maar zachte blik vertelde Steve dat ze er klaar voor was. 

Het gezelschap kwam binnen in de woonruimte en werd meteen opgezogen in de sfeer van sereniteit. Ze waren elk op hun manier geïnteresseerd in kunst, Japan of eten, maar geen van hen had dit ooit beleefd. 

In het kort legde Steve uit wat de bedoeling was, wat de “spelregels” waren: de sushi en sashimi waren met respect voor de kaseiki traditie bereid en zouden van op de verschillende lichaamsdelen geproefd worden volgens de volgorde van de seizoenen en te beginnen vanaf de linkervoet. Het model mocht niet in de ogen gekeken worden en met haar spreken mocht ook niet. Als blijk van appreciatie mocht de oudste heer van het gezelschap, in dit geval Jean-Paul, de pralinemaker-kunstschilder, ofwel met de eetstokjes zijn initialen schetsen op de huid, ofwel, als iedereen echt overweldigd was door de smaak en de belevenis, als ultieme “waardering” enkele druppels hete groene thee uit zijn mond op die plek op oshii’s lichaam laten druppelen waar men net had geproefd…

Dit terwijl de rest van het achtkoppige gezelschap een diepe buiging in haar richting hoorde te maken. 

Steve keek discreet toe hoe deze vier mannen en vier vrouwen zich gedroegen. In het begin wat onwennig, met enige schroom om “er aan te beginnen.” Maar de geserveerde hapjes werden stuk voor stuk zorgvuldig geproefd en uitstekend bevonden, tot groot jolijt van Jean-Paul, de krasse tachtiger, die met een jeugdige ondeugende schittering in zijn ogen, zijn rol van “theedruppelaar” met de grootste sérieux vervulde.  

Oshii bewoog niet, ze lag als een standbeeld met een maagdelijk witte huid. Steve merkte wel aan de reacties op haar huid en in haar ogen dat ze die oude Jean Paul als boodschapper van de waardering helemaal zag zitten. 

Bijna twee uur later waren alle heerlijkheden geproefd en zat Oshii’s lichaam onder de groene thee. Steve vroeg aan Jean Paul om zich nog even van zijn taak als “theemeester” te kwijten en de andere gasten van een vers kopje thee te voorzien en van hun dessertjes, die onder een stolp stonden te wachten. Onder een luid applaus en een ovatie droeg Steve Oshii de kamer uit en de lange majestueuze trap op naar de badkamer. 

En voor het eerst sinds uren sprak ze terug in haar grappige Japans – Engels:”Steve, take a knife quickly en cut the ropes, I’m horny as hell and I want you now!” 

Enige tijd later schreed een statische Japanse dame in een prachtig beschilderde zijden kimono de woonkamer binnen, waar de gasten inmiddels aan een volgende kopje thee waren begonnen en genoot ze (ook) van de lovende commentaren die ze kreeg over haar performance…