Steve verdwijnt in de nazomer altijd enkele weken uit de beschaving. Hij gebruikt die tijd om letterlijk en figuurlijk te gaan herbronnen. Een beetje zoals een wilde zalm jaarlijks of om de twee jaar terugkeert naar de ondiepe poelen van de rivier waar hij geboren werd.
Voor Steve klopt dat verhaal niet helemaal, want zoals jullie weten werd hij in Parijs geboren. Schotland werd daarna zijn heimat en de ongerepte natuur van dat woeste land is net iets vruchtbaarder om te herbronnen dan de drukte van Parijs.
De trip naar Schotland kent elk jaar een vast stramien: eerst een paar dagen in het kasteel van de Lord McCook, vooral om bij te praten met zijn vader en Ivy, nadien een “hike” in de natuur en tenslotte weer een paar dagen rust in het kasteel om te bakken en koken en zich te laten verwennen.
Ook dit jaar was het niet anders. De avond van zijn aankomst stond er een heerlijk diner op hem te wachten en de Lord en Steve bespraken tijdens en na het diner allerhande wereldlijke zaken. De oude Lord kon zich enorm opwinden over het onrecht in de wereld. Steve vond het eerder grappig om vast te stellen hoe de mensen zich bij de neus lieten nemen door allerhande verhalen in de mass-media. Steeds weer slaagden die gestuurde media erin om mensen om een peulschil zodanig tegen mekaar op te jutten dat er één of andere oorlog ontstond. Steve wist dat hij zijn “Lord” stevig kon jennen door opmerkingen te maken zoals: “Tegenwoordig is Headhunter een knelpuntberoep in het Middenoosten“. Na zo een opmerking ontstak de Lord meestal in een redevoering van een half uur over de teloorgang van het avondland.
Na een lekkere bavarois als dessert haastte Ivy zich om de vaat te doen en op te ruimen en ging ze zich snel in verfrissen. Vroeger zag ze “haar” Steve nog tijdens alle schoolvakanties maar nu moest ze tevreden zijn met een bezoek hooguit twee keer per jaar. Okee ze was ondertussen wel getrouwd met een man uit het dorp, maar de band met Steve bleef nog altijd bijzonder.
Ze zou al haar truuken uit de kast halen om hem toch wat langer bij haar te houden. Kruiden in zijn drankje doen, een urenlange massage… The sky was the limit.
Steve liet zich haar knedende handen en de overvloed aan heerlijk ruikende warme kruidenoliën welgevallen. Hij vond het helemaal niet erg dat er tijdens zo een massage maar 1 regel was: zwijgen!
De evaluatie zou straks volgen bij de haard en een heerlijke kop thee met kaneel, zo wil het de traditie. Ook hij voelde nog steeds die hechte band met de vrouw die hem als het ware had opgevoed. Ze scheelden hooguit een jaar of 16 maar je kon ook haar leeftijd moeilijk inschatten door haar gestalte.
Deze momenten waarop ze “haar” Steve mocht verwennen konden voor haar niet lang genoeg duren. Toen Steve het kasteel verliet had hij Ivy nog voorgesteld om met hem mee te gaan, maar ze durfde toen niet goed weg van haar naaste familie. God wat had ze daar al spijt van gehad. Dus waren deze verwennerijen een hoogtepunt om naar uit te kijken. Nog steeds smolt ze weg als ze haar gespierde beer van de trein zag stappen.
En samen in een deken gedraaid zaten ze dicht tegen elkaar geplakt in de grote Chesterfield bij de haard. Uren en uren praatten en lachten ze, voor slapen was er geen tijd over, niet in het minst omdat Steve bij het krieken van de ochtend zou vertrekken voor zijn “hike” naar het noorden, naar één of ander zelfgebouwd blokhutje vlak bij een bergriviertje vol zalmen.
Er zijn tientallen verschillende soorten zalmen. Ze leven allen in het Noordelijk halfrond en de kusten van Canada, Ijsland, Schotland en de Scandinavische landen hebben de dichtste bevolking. De zalmen die wij in de winkel kopen worden meestal gekweekt in “farms” in één of andere fjord of meer en zijn veelal zalmforellen. Ze verhouden zich tot wilde zalmen zoals een rund in een vetmestbedrijf tot een wilde waterbuffel
Het vlees van de “wilde” zalmen is intenser van kleur, minder vetrijk en steviger. Het is veel lekkerder van smaak.
Zalmen leven in zee en zwemmen om te paaien terug de rivier op waar ze zijn geboren. Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat ze de weg terug naar hun geboorteplek vinden door een combinatie van de geurherkenning van de kruiden in het water en de stromingseigenschappen. In hun vermoeiende tocht stroomopwaarts springen ze vaak tot 3 meter hoog op watervalletjes, wat een zeer spectaculair beeld biedt.
Als je zo een wilde zalm wil vangen, ze voeden zich onder andere met vliegjes, zoek je er best uit die nog vol energie stroomopwaarts peddelen en niet een exemplaar dat na het paaien compleet afgepeigerd stroomafwaarts terug naar zee drijft. Op sommige plaatsen is de tocht stroomopwaarts zo uitputtend dat 90% van de zalmen sterft na het paaien.
Steve had al jaren zijn “kampeerstekje” op een verlaten, geheime plek naast een watervalletje op een eerder onbekende rivier als het om zalmvissen ging. Op zowat anderhalve dag stappen van het kasteel had hij jaren geleden al een blokhutje gebouwd met daarin een schrijftafel en een bed. Een minimum aan comfort maar hij had een hekel aan die nylon opplooitentjes. Wassen deed hij zich in het ijskoude water van de rivier. Voordeel was dat je dan meteen ook wakker bent.
Zalmvissen was op de grotere rivieren ondertussen uitgegroeid tot een complete toeristische attractie. De organisatoren halen je af van de luchthaven met een stoere landrover en dan kan je zelfs, als je niet zo handig bent, een personal assistent inhuren om het vliegje aan je haak te doen… Als je dan een zalm vangt, moet je hem terugzetten in het water en na zo een dag krijg je een gerookt en voorverpakt exemplaar mee naar huis.
Niks voor Steve, dus. Hij probeerde in de jaren dat hij op deze plek kwam rusten allerhande meer en minder inventieve manieren uit om een zalm te verschalken.
Urenlang had hij beren geobserveerd in Canada die, terwijl ze met hun poten in het ijskoude water stonden, met hun muil de springende vissen uit de lucht plukten. Hij had wel een grote mond, maar alleen in de figuurlijke zin en berenklauwen had hij evenmin. Het was hem een paar keer gelukt een springende zalm te pakken, maar zelfs met keeperhandschoenen aan waren die dingen zo glibberig dat je ze in hun sprong nauwelijks afremde.
Ze moeten ook een scherp zicht hebben, die zalmen, zelfs voor dingen die zich uit het water bevinden, wat qua lichtbreking niet zo evident is. De meest efficiënte manier was om met een groot schepnet een flinke schep te nemen in de kleine poelen net voor of achter de waterval waar de zalmen zich verzamelden net voor of na hun sprong.
Zo zat Steve dus een beetje te mijmeren op de bank van de rivier toen hij honderd meter stroomopwaarts twee vrouwen hoorde kibbelen. Blijkbaar moeder en dochter die samen op wandel waren.
Naast het zalmen vissen nog een favoriete reden voor toeristen om naar deze godvergeten plekken te reizen: in een eenzame, lange wandeltocht meditatief tot zichzelf komen. Dagenlang in redelijke ontbering en met blaren op de voeten ronddwalen, in het beste geval met een beetje noties van kaartlezen zodat je de lodges kon opzoeken waar je in een stapelbed op een zak stro mocht gaan liggen in je eigen rugzak en waar je je bij voorkeur net voor het slapengaan te buiten ging aan het verzetten van grote hoeveelheden drank, zodat je niet teveel last had van de oncomfortabele ligpositie en je snurkende buurman.
Eén van beide dames had zo te horen nog een beetje last van hoofdpijn, de ander, de moeder, bleef maar doorratelen: “Sofie, komaan zeg stop nu eens met mokken. Ik-heb-deze-reis-wel-speciaal-geboekt-om-ons-weer-dichter-bij-mekaar-te-brengen-dus-geniet-er-nu-eens-een-beetje-van-en-doe-dan-toch-tenminste-een-beetje-vrolijk-en-ik-heb-het-ook-koud-en-mijn-natte-voeten-doen-ook-pijn-en-denk-je-dat-ik-niet-liever-in-benidorm-in-de-zon-zou-liggen” … en zo ratelde ze maar door… Ze was duidelijk gewekt door een glas azijn op de nuchtere maag.
Dochterlief sjokte zwijgzaam en de kanonade incasserdend achter de ietwat corpulente moeder aan. Die wist van geen ophouden: “En-ik-ga-onze-vakantie-niet-laten-vergallen-doordat-jij-de-hele-tijd-zit-te-zeuren-over-het-eten-en-dat-je-geen-ontvangst-hebt-met-je-i-Phone.“
Helaas bracht een losliggend stukje rots aan de oever van de rivier de standvastigheid van de ratelende moeder aan het wankelen. Ze gleed even onderuit en stortte met haar volle gewicht én het gewicht van haar rugzak de kolkende rivier in. De dochter wist niet goed of ze nu leedvermaak of paniek moest tonen, maar Steve wist dat de dame, als ze niet snel uit het water werd gehaald, zou afdrijven naar een verderop gelegen stroomversnelling en dat ze daar minstens met wat breuken en kneuzingen zou uit komen. Hij sloeg snel een lang touw om zijn middel en stapte met zijn doc Martens het stromende water in .
Enkele seconden later viste hij een kanjer van een vis uit de rivier, met rugzak en al…
Wat Steve had gebouwd als rook- en broodoven met de keien uit de rivier deed nu dienst als droogoven voor de kledij van beide dames. De dochter was bij de afdaling naar de plek waar haar moeder uit het water werd gevist ook nog onderuit gegleden, het leek wel een scene uit een slapstick-stomme film.
Steve had thee gezet van wat kruiden die hij snel rondom zijn hut had verzameld en de dampen van de hete thee stegen uit de dekens waarin beide ongelukkigen verpakt waren bij het open vuur. Terwijl hij de kan met thee nog wat bijvulde keek hij ook even hoe het met de zalmen was die hij gisteren in het rookkanaal had gehangen… het zag er allemaal heerlijk uit.
Zich nog niet realiserend dat hun gastheer hun taal begreep, converseerden en fantaseerden beide dames in hun Waaslandse dialect over hun gastheer. “Moh sofie, astablift, lot ons ni in affronte valle. Diene mengs eit oens zjust eut twoater gehold en gij wilt al zien wattem onder zenne rok eet.”
“Mammaaaaa, da is giene rok das is ne Kilt en ik weet zeker daggij uuk wilt weete wattem dorronder eit”
Enfin de conversatie evolueerde van kwaad naar erger en Steve had enige moeite om te kunnen blijven veinzen dat hij het gesprek niet begreep…
De moeder bleef niet bij de pakken zitten en startte haar charmeoffensief. Ze zei dat ze onmiddellijk, toen ze nog in de rivier dobberde, onderweg naar de stroomversnelling, wist dat er iets speciaals zou gebeuren. Ze deed namelijk aan sjamanisme en aan tarot en de kaarten hadden haar een paar dagen geleden zulks voorspeld. Steve kon zich nog net bedwingen om haar te vragen waarom ze dan, met een dergelijke voorkennis niet uit de buurt van de rivier gebleven was, maar hij wist ook wel dat tarotkaarten voor de mensen die daar hun hobby van maken uiterst geschikt zijn om bepaalde voorspellingen uit te leggen nà dat ze zijn “uitgekomen.”
Het verhaal van de moeder was net zo doorzichtig als het witte t- shirt van de dochter en die zat duidelijk geërgerd verplicht mee te luisteren naar het zoveelste gelijkaardige verhaal dat ze van haar moeder te horen kreeg.
“Ladies,” zei Steve “Gelukkig treffen we het met het weer, ik ga wat houtskool maken en dan grillen we een zalm met wat brood voor het eten”. Het brood had hij die namiddag gebakken en de zalm hing sinds vanmorgen in te roken. Hij haalde uit zijn hut een zwaard dat hij tijdens zijn wandelingen een paar jaar geleden hier in de buurt had gevonden. Sedertdien gebruikte hij het als spies door de zalm en stak dan de punt in de grond vlakbij het houtvuur. De gloed van de houtskool zorgde ervoor dat de zalm perfect gegrild werd.
Eén ding had hij over het hoofd gezien: wanneer hij buiten kwam uit de hut met het zwaard, begon de moeder opnieuw te ratelen over visioenen van krijgers en ervaringen in vorige levens. De dochter leek meer geïntrigeerd door de kinky stuff die ze allemaal met zo een zwaard zou kunnen doen…
De gegrilde zalm en het verse brood smaakten blijkbaar uitstekend en Steve was blij dat hij een groter exemplaar had gekozen uit zijn vangst van die ochtend.
Het leek wel alsof beide dames al in weken niks meer gegeten hadden en vooral bij de tenger gebouwde opgeschoten tiener vroeg Steve zich af waar dat enorme stuk vis gebleven zou zijn.
De moeder ging onverminderd door met verwoede pogingen om de diepe zielsconnectie tussen haar en deze reddende Schot aan hem duidelijk te maken. Haar verhalen gingen van Machu Pichu over de Soefi’s naar de oude Schotse legenden. Eén ding was zeker: de dame had veel boeken gelezen en nog niemand had haar het verschil tussen fictie en non-fictie uitgelegd.
De dochter had natuurlijk al gauw begrepen dat dit een zoveelste poging was van haar mama om een aantrekkelijke man tussen de lakens te krijgen en wist dat niet die man, maar zij vannnacht het bed zou moeten delen met een gefrustreerde moeder met het hormonengehalte van een puber… Het zou een lange nacht kunnen worden.
Enkele uren later lag steve een tiental meter naast zijn hut op een bed van mos in zijn ruime slaapzak naar de prachtige sterrenhemel te kijken. Galant had hij zijn bed in de hut afgestaan aan beide dames, die opnieuw op hun waaslands dialect waren overgegaan om met mekaar te kibbelen. Maar ook dat was uiteindelijk gestopt en Steve wist nu wel zeker dat ze, na hun avonturen van die dag in een comateuze slaap zouden zijn verzonken. Dat was trouwens te horen aan het gesnurk van de moeder dat duidelijk hoorbaar was.
Hij realiseerde zich dat zijn onverwachte bezoek die dag ervoor gezorgd had dat hij geen letter op papier had gezet van de dingen die hij hoogdringend schrijven moest. Anderzijds zouden de gebeurtenissen mogelijk stof opleveren om te verwerken in één of ander verhaal. Hij lachte bij deze bedenking en draaide zich om ook ook te gaan slapen.
Het leek alsof hij zich nog maar net had omgedraaid toen hij gefriemel voelde aan zijn slaapzak… Hij dacht eerst aan een nieuwsgierig konijn, maar konijnen zijn algemeen niet zo bedreven in het openen van ritssluitingen.
Haar slanke, naakte lichaam kroop dicht tegen zijn rug aan. Hij voelde haar stevige, jonge borstjes tegen zijn schouderbladen drukken. Ze kuste zijn nek en schouders en trok zich stevig tegen hem aan.
Deze jongedame had duidelijk minder woorden nodig om te komen waar haar moeder nooit was geraakt. Toen hij niet onmiddellijk bewoog zei ze op duidelijk gebiedende toon: “Kerel, DOE MIJ! Ik wil weten of het waar is wat ze vertellen over de Schotten…. En dan mag je mij morgenvroeg uitleggen waarom jij Vlaams begrijpt.”
Gegrilde Zalm met Brood
Een houtskoolvuur en een zalm passen, net als een boel andere vissen, uitstekend bij mekaar. Maar wat we zien verschijnen bij de gebruikelijke barbeque’s is lang niet wat je er zou kunnen van maken. En de lekkerdere versie is bovendien veel eenvoudiger:
Je koopt een hele zalm bij je visboer (of je vangt hem bij voorkeur zelf in een Schotse , Candese of Scandinavische rivier (good luck!) en laat de ingewanden verwijderen.
Stook je houtskoolvuur (barbeque of gewoon een kuil in de grond met gloeiende houtkool er in) goed heet.
Strijk de zalm in met grof zout en wat tijm, dille en oregano. Vetstof hoef je niet toe te voegen want de zalm is voldoende vet op zich.
Steek dan een lange spies van voor naar achter door de zalm en en laat de punt een flink stuk itsteken.
Plaats nu de vis schuin vertikaal boven het vuur (bij een barbeque tussen het rooster en de zijkant).
Draai de vis tijdens het roosteren af en toe om. De staart zal misschien wat verbranden, maar da’s niet erg. De gaartijd hangt af van de grootte van de vis en de heftigheid van het vuur. Een indicator daar is wanneer de ogen “ontploffen”
Als de zalm gaar is leg je hem op een schotel en haal je het vel er af met een lepel. Serveer de stukken zalm met wat olijfolie op een stukje brood en een paar schijfjes tomaat: simpel en heerlijk!
0 Comments