‘Zomer is zo mooi. Kijk naar de zonsondergangen. De lange dagen. De heerlijke avonden. Het lijkt alsof het leven je extra uren cadeau geeft. Maar 7 jaar geleden ben ik de mooiste, liefste en grappigste soulmate en vriend op aarde verloren. Plotsklaps.
Het kan een geur, muziek of weet ik wat zijn maar dan overvalt me ineens zoveel weemoed. Dan moet ik alleen kunnen zijn. Dan ga ik heel lang wandelen en denk ik terug aan mijn allerbeste vriend en soulmate. Wat ik voor altijd ben verloren. Natte wangen van de tranen. Ook dat is zomer.”
“I wish heaven
had visiting hours… “
Zo begint Wifty C. (58) haar verhaal. We bestellen nog een fris wijntje. Ik luister. C. Is getrouwd, heeft drie kinderen (2 zijn uitgevlogen en de jongste staat met een been buiten), ze heeft een boeiend beroep. Maar diep in haar hartje zit die ene bijzondere persoon die haar zoveel plezier, liefde en vriendschap gaf. Haar soulmate.
Ze waren 19 toen ze elkaar leerden kennen. En het klikte meteen. Ooit hadden ze een relatie maar ze zagen al snel in dat ze beter vrienden bleven. Meer nog, ze werden soulmates. Noch zijn vrouw, noch haar man stonden zo close. Ze grapten dat ze ooit zouden samenwonen. In het rusthuis. Krasse oudjes.
Het verlies van een soulmate hakt er stevig in. Er is een stukje van jezelf mee overleden en het duurt jaren voor je dat verdriet een plek kan geven. “En hoe ouder ik word, hoe dieper de weemoed gaat. Alsof je nu in een levensfase zit dat je beseft dat je steeds meer afscheid zal moeten gaan nemen…
Het snijdende gemis is wat afgevlakt maar soms overvalt het je opeens en betrap ik me erop dat ik in de wagen nog drukke conversaties met hem voer. En weet je wat, ze doen me deugd.
Maar de momenten dat ik hem zo hard blijf missen zijn:
-
vrijdagmiddag rond 15u
Dat was de dag en het uur dat ik meestal een telefoontje kreeg. Soms een kwartiertje maar veel te dikwijls hingen we ruim een uur aan de lijn. Heuse roddeltantes haha. En dan ging het over àlles. Zijn kinderen, mijn kinderen. Zijn job, mijn job. Soms gooide hij een filosofische gedachte ertussen en dan waren we vertrokken. Als het over politiek ging, kregen we altijd ruzie. Maar dan ontwapende hij dat meteen met een slimme draai. Altijd met enorm veel respect en liefde. Jaren na zijn overlijden zocht ik vrijdag rond dat uur naar zijn telefoonnummer. Gewoon zijn naam zien …
-
iets grappigs meemaken waarvan hij alleen de humor snapt
Zijn humor heb ik in niemand anders meer ontdekt. Moeilijk uit te leggen waarom.
-
als een vrachtwagen passeert met zelfde naam op
Wat ik nu ga zeggen, klinkt te gek voor woorden. Bij vele mensen gaat dan het vingertje naar de zijkant van hun voorhoofd. Maanden gebeurt er niets en dan passeert of draait plots een vrachtwagen voor mijn neus met zijn naam erop. Crazy hé? Elke keer dat het gebeurt, denk ik ‘Kijk, hij knipoogt!’ Ik moet er zelf mee lachen dat ik het zo interpreteer maar het doet iets positiefs met me. Dat volstaat.
-
muziek
Ik ken zijn favoriete songs. Regelmatig gaf hij een update van zijn lijstje. Op een bankje dicht tegen elkaar. Hij met het ene oortje in en ik met het andere. Telkens afronden met zijn top 5. Van klassiek tot, jawel, Nederlandse schlagers. Echt. Zodra een van die schlagers door de radio knalt, dan begin ik mee te brullen en rollen de tranen over mijn wangen.
-
als sparringpartner
hij was de enige die recht door zee, to-the-point en zeer scherp de chaos rond een bepaalde opdracht kon ophelderen. Met enkele vragen zag ik het dan zelf.
-
onze vaste afspraak voor een heerlijk diner (1 x winter en 1 x zomer)
hij had een overbezette agenda maar toch maakten we tijd om minstens twee keer per jaar uitgebreid te gaan dineren. Met alles erop en eraan. In de zomer moest het op een fantastisch terras zijn. Gewoon live genieten van elkaars gezelschap.
Enkele maanden na ons laatste etentje overleed hij plots. Ik blijf het raar én bijzonder vinden hoe hij bleef aandringen om ondanks zijn overladen agenda absoluut nog een etentje te plannen. Mét bubbels. Altijd in stijl. Altijd met die brede lach en ondeugende oogjes.
