Sollicitatiegesprek #123. En zo zou het ALTIJD moeten zijn.

Sollicitatiegesprekken. Het is me wat. Veel te veel slechte gesprekken meegemaakt. Gelukkig had ik heel recent het meest perfecte gesprek.

Over sollicitatiegesprekken gesproken. Op het internet vind je met één zoekopdracht honderden artikels met do’s & don’ts voor sollicitanten.

Maar waar zijn de artikels met  do’s & don’ts voor rekruteerders? Op dàt vlak  lijkt een serieuze update geen overbodige luxe. Zeker bij aanwervingen van 50/55-plussers. 

Natuurlijk heb ik géén 123 gesprekken op de teller staan.  Dat zou té masochistisch zijn. Daarvoor analyseer ik ook iets te scherp de  jobadvertenties. Soms durven bedrijven profielomschrijvingen publiceren om U tegen te zeggen. Ik vraag me af of de opsteller niet half in een coma lag. Je moet àlles kunnen en liefst voor een salaris van een schoolverlater.

Ik ga uiterst selectief te werk. Het laatste jaar heeft me geleerd dat je 8 op de 10 keer wordt uitgenodigd maar de opvolging is ronduit nonchalant tot schofterig. Een ander woord heb ik hier niet voor.

De zakelijke bedrijven sturen enkele weken tot een dikke maand later een jammer-maar-helaas-standaardmailtje. Als sollicitant mag je al blij zijn met dat toegeworpen broodkruimeltje. Zelden tot nooit krijg je feedback. Niks duiding. Nada. Heb je het lef om te bellen dan mag je van veel geluk spreken als iemand je inderdaad de juiste en correcte feedback durft te geven. Je doet moeite om je voor te bereiden. Om er naartoe te gaan. Om een aantal uren voor dat gesprek uit te trekken.  En dan het ultieme niets.

Alle feedback kan je als sollicitant verder helpen. Dat hoeft niet veel te zijn. Enkele woorden of een lijntje is voldoende. Ik kan echt niet geloven dat bedrijven meer dan 100 sollicitanten spreken voor één job. Dan hebben ze hun selectie ook niet optimaal aangepakt. Denk ik dan.

Laat we er vanuit gaan dat ze maximum 25 goede profielen hebben uitgenodigd. Nog altijd heel veel. Maar bon. Dan lijkt het niet meer dan correct dat ze hun huiswerk doen. Dat ze iets terug geven. Toch iets meer dan het standaardantwoordje: ‘…. we hebben je kandidatuur niet weerhouden. We wensen je nog veel succes toe bij je zoektocht naar een job.’ Bwurp.

Maar als je aan elke vezel voelt dat het vooral te maken heeft met je leeftijd, dan moeten ze vaag blijven natuurlijk. Of dan hoor je ‘overgekwalificeerd’.

Of ken je die? Het was een super enthousiast gesprek en ter afronding hoor je: ‘…’we gaan je snel terug uitnodigen om samen te zitten met X en Y’. Oké. Fijn. Dankjewel. En dan… niets, nada, nothing.

Of ze beloven je snel iets te laten weten. En verder niets, nada, nothing. Zelfs geen reactie als je nog eens mailt of telefoneert.

Oja, pittig detail: meeste bedrijven waarover ik spreek zijn gespecialiseerd in COMMUNICATIE. Kzegniks.

Ik ben zeker niet het type dat wekelijks 10-tallen mails verzendt of ontelbare telefoontjes pleegt.

Hoe ik dan wel tewerk ga?
–75% via netwerking
–13% digitaal reageren op leuke vacatures die je te pakken krijgt via Twitter, Facebook, jobsites en via vrienden die interessante links doorsturen
–3 % jobadvertenties bekijken, analyseren en 9 op 10 keer deleten. Ik ben geen bionische supermens (m/v) die àlles kan én dat voor een loon van een schoolverlater. Soms jeukt het zo en wil ik dat soort van bedrijven een boete geven wegens subtiele moord/wurgplannen naar toekomstige medewerkers toe.

–Overige % is spontaan. Mijn raad. NIET DOEN! Zeker een dikke NO GO voor wifties. Verloren tijd. En ja, ik doe het toch toch. Af en toe. Je weet maar nooit. Maar die tijd -weet ik nu – had ik beter gestopt in een appeltaart bakken.

Mijn ervaring? De betere leads komen altijd uit mijn netwerk. En dus kreeg ik eind vorige week een mailtje van ex-collega AS dat ik heel snel een mailtje ging krijgen van bedrijf P.

Ze zoeken expliciet een seniorprofiel met mijn skills en ervaringen. Dat mailtje is er inderdaad snel gekomen. Van de COO. En al even snel ging het van taktak tussen de COO en mij. In enkele mails een dag en uur afgesproken. I like. Tijd om zenuwachtig te worden heb ik niet gekregen. Anderhalve dag later was het zo ver.

D-Day. In mijn hoofd herhaal ik enkele keren mijn quick presentation + een paar verwezenlijkingen (merci outplacement voor het advies en workshops).
Douchen.  Haartjes föhnen. Make-up. Outfit aan. En hup proper gewassen de deur uit en auto in. GPS instellen, favoriete CD op luid en cruisend naar het bedrijf.

En kijk beste rekruteerders én HR verantwoordelijken, zo zou een sollicitatiegesprek ALTIJD moeten zijn. Zeker als u een crack van 50/55+ voor uw neus hebt zitten.

In dit bedrijf ging het onmiddellijk naar de essentie. Ik hou van de ‘skip intro’-aanpak. Meteen naar de kern van de zaak: ‘We hebben iemand, een senior nodig (…).’ Bàm.

En dan hoor ik de magische woorden dat ze laatste jaren té fel gefocust hebben op juniors. Hoor ik dat goed?! Sterk om dat durven te zeggen. Ik ben er zeker van dat bedrijven die dit eindelijk zullen toegeven en er ook écht iets aan willen doen in de toekomst zullen scoren.

In dit gesprek werd geen energie verspild aan hidden agenda’s. Geen foefjes. Geen blabla. Ze waren uiterst goed geïnformeerd over mijn ervaringen en dada’s. Het is duidelijk dat ze live wilden meemaken wie ik ben.

Ik werd voor de volle 100 % gepakt op mijn kunde en kennis. En persoonlijkheid. Op wie ik BEN. Niet op wat ik zou kunnen zijn.

Nooit en nergens kreeg ik het gevoel dat ze me wilden vastrijden. Of de sollicitant willen klem zetten met belachelijke killer vragen. Ach, je kent ze. Genre: en waar zie je jezelf binnen 5 jaar? Diegene die dat soort van onnozelheid ooit heeft uitgevonden zouden ze jeuk moeten geven én te korte armpjes.

Géén tests. Géén persoonlijkheidsproeven. Geen gezever quoi.

Ga ik de job hebben? Geen idee. De kans zit er dik in. Ik zie het zeker zitten. De condities passen perfect naast het Wifty verhaal.

Maar ik heb geleerd om -zeker na een enthousiast gesprek – cool en à l’aise te blijven. Er zijn nog altijd factoren waar je last minute totaal geen vat op hebt.

In ieder geval. Ik kan er weer een tijdje tegen. Het herbevestigt mijn vertrouwen dat er zeker nog dynamische en eigenzinnige bedrijven bestààn die niet vies zijn van senior profielen. Integendeel.

VDAB: eerste hulp bij solliciteren