We hebben daarnet ter ere van David Lynch tijdens de koffiebreak nog eens naar de hypnotiserende soundtrack van Twin Peaks geluisterd. Die hebben we grijsgedraaid begin jaren ’90, en we krijgen nog altijd kippenvel als we de nummers horen, alsof iemand je diepste, meest nostalgische en licht verontrustende gedachten heeft omgezet in een melodie. Huilen of dansen? De soundtrack van Angelo Badalamenti geeft je het gevoel dat je in een wereld leeft waar koffie naar mysterie smaakt en je dromen bevolkt worden door ouderwetse jazzclubs en onheilspellend gezoem. Yep, David Lynch was een absolute game-changer voor onze generatie, hij werd niet alleen een sleutelfiguur in de cinema, maar ook in de manier waarop we dachten over kunst, storytelling en cultuur. Zijn films en tv-werk waren niet zomaar entertainment, ze waren radicale verschuivingen in hoe we naar media keken. Hij schudde ons wakker met zijn vreemde, verontrustende en vaak prachtige werken. Zijn vermogen om het surreële aan te spreken, genres en verhaallijnen te doorbreken en de aard van de werkelijkheid zelf in twijfel te trekken, maakte hem een cruciale figuur in onze culturele ontwikkeling. Genie en held! Bedankt! 
🎧 Doe jezelf een plezier, en luister naar de soundtrack van Twin Peaks, omdat het je niet alleen in het universum van Twin Peaks terugbrengt, maar ook omdat de soundtrack je uitnodigt om door een heel andere lens naar de wereld om je heen te kijken. Het is een stukje magie, gevangen in geluid.
Foto: zelf gemaakt van een oud CD