Piet Teigeler (79), misdaadschrijver en medemens.
Hoe oud is jong?
Met wifty moet je oppassen, want het is voor ’t leven. Mijn zoon is wifty en ik ben het ook nog altijd. Als mijn pa nog zou leven, dan zou hij met zijn 113 jaar ook nog wifty zijn. Waarmee ik maar wil zeggen dat het een serieuze stap is, de vijftig overschrijden.
Iets minder serieus dan een generatie of wat geleden, gelukkig. In de tijd van mijn vader behoorde je een gouden horlogeketting over je buik te draperen als je vijftig was en de bijbehorende echtgenotes hadden, op die leeftijd, een onvervreemdbaar recht op een pelsen frak. Niet alleen zijn tegenwoordig de echtgenotes alles behalve “bijbehorend”, maar als je nu boven de vijftig bent, zit het er dik in dat je meer tijd in een jeans hebt doorgebracht, dan in een deux-pièces of in een driedelig confectiepak. En je zingt ongetwijfeld met Urbanus mee dat madammen met een bontjas gemeen zijn.
Even een testje: als je nu vijftig bent dan was je twintig in 1985. Herinner jij je dat er toen nog geen internet bestond, dat een mobiele telefoon een bezienswaardigheid was, dat je in sommige cafés het plafond niet kon zien vanwege de sigarettenrook of dat in Rusland de perestrojka nog moest beginnen, terwijl Nelson Mandela nog gevangen zat op Robbeneiland?
Je ziet: je bent niet alleen jonger dan je denkt, maar ook ouder.
Ik was kortgeleden op bezoek in een Vlaams bejaardentehuis. Er waren daar oldtimers van een eind in de negentig, maar de meesten scoorden minder dan vijf jaar boven mijn leeftijd. Ik voelde mijn bloedsuiker pieken toen ik de muziek hoorde die opstond in de grote leefruimte: schlagers uit de jaren vijftig, walsjes uit de cours de danse en natuurlijke de onvermijdelijke Will Tura.
Ik verwachtte er elk moment een te zien recht vliegen om luidop te roepen dat zij rock-around-the-clock eiste, dat zij was opgegroeid met de Stones en Jimi Hendrix. Waarop vanuit alle rolstoelen ‘we shall overcome’ zou weerklinken.
Maar er gebeurde natuurlijk niets. Je bent namelijk zo oud als je wilt.
Piet Teigeler
1 Comments
Oscar
Leuk artikel. Ik was zelf 19 in 1985 en weet niet of ik hier nu nostalgisch moet over worden of niet, zeker niet als ik denk aan de cafés vol sigaretterook. 30 jaar lijken een korrel in de zandloper.