Piet Teigeler vanuit Spanje.

Piet Teigeler vanuit Spanje.

Piet Teigeler (ex-hoofdredacteur, ex-barman, ex-beatnik, ex-content producer) misdaadschrijver en medemens ventileert vanuit Spanje.

Waan

Ik rukte met een snelle snok de noodrem naar beneden. Mijn hortende adem siste ‘Yesss!’ In het amfitheater brulden vijftigduizend kelen mijn naam.  Ik pakte de zoom van mijn shirt en trok het logo van mijn sponsor omhoog, over mijn gezicht. Tijdens mijn ereronde ving ik de ovatie op met mijn borsthaar.

Mijn opa was onze eerste Caphornier, maar ook ik heb nu een soort Hoorn gerond. Ik ben ingetreden in de orde van de  uitzonderlijken, want ik heb de noordwestelijke doorvaart van de burotica gevonden, ik heb mijn printer draadloos verbonden met mijn Netwerk. Draadloos, lieve lezers. Via WiFi voor de ingewijden. Hoe kan ik die ongelooflijke rush beschrijven voor de computeranalfabeet? Het is zoiets als een kast van IKEA succesvol monteren, maar daar dan een overdosis van.

Vind jij dat een miserabele kleine vreugde in deze tijden van universeel leed? Ik ook, eerlijk gezegd, maar toch is het voor mij een hoogtepunt op een dag die begon met een hele nare post op mijn timeline (Facebook, ga maar eens kijken). Een ‘vriend’ die ik kende als Meneer Kringloopwinkel loosde een gifwolk over sjiïeten. Ik citeer: “zelfs een jood of een christen zijn beter dan deze afvallige varkens.”  Ik heb hem natuulijk verteld dat hij moest oprotten met zijn godsdienstwaantjes, maar mijn mooie droom van een multiculturele samenleving had alweer een serieuze knauw gekregen.

Ik heb “Johnson, molenaar” geroepen tijdens de Vietnamoorlog, ik heb “Legalize pot” op mijn pet laten borduren, ik heb  tegen het BAM-tracé gestemd en ik vond en blijf vinden dat vluchtelingen in de eerste plaats mensen in nood zijn.

Maar godsdienst en nationalisme, de twee polen waar moord en doodslag zich al eeuwen rond  afspelen, hebben onze contreien terug bereikt, als de onwelgekome terugslag van een afvoerpijp.

Deze zogenaamde “botsing van culturen” wil ik deze keer aan mij voorbij laten gaan. Tenslotte ben ik Wifty en moet elke generatie zijn eigen knopen ontwarren. Ja, ze zoeken het maar uit. Zo kun je het ook stellen.

Daarom pak ik nu mijn smartphone en druk ik een paar volsagen onbelangrijke mailtjes af via de WiFi. Alleen maar om, met ongelovige pretogen, vast te stellen dat het werkt.

En vanuit de auto gaat het ook. (High-five met mijzelf).

Piet Teigeler

helene@wifty.be