LIES: “Als eerstelijnbetrokkene bij partnergeweld wil ik mijn verhaal doen. Een verhaal van machteloosheid, pure woede, verdriet, teleurstelling, maar ook van liefde, eerlijkheid, vechtlust.”

Mijn dochter Sofie (38) is slachtoffer van partnergeweld. De eerste aangifte gebeurde in september 2020. Pas in 2024, een paar maanden geleden, zou het definitieve vonnis vallen in de Correctionele. Helaas. Rechter is ziek en dan wordt dat voor onbepaalde duur uitgesteld. Crazy.

In elk goed draaiend bedrijf heb je naast een CEO een COO en een CFO en tal van andere medewerkers die verstandig genoeg zijn om tijdelijk de plaats van de baas in te nemen. Niet zo in ons gerecht. Daar moet je braafjes en machteloos wachten tot de rechter weer beter is en haar vonnis zelf kan uitspreken tegen beklaagde. Dit is recht spreken op de manier van vorige eeuw.

Machteloos. Het woord zal hier nog vaker vallen. En boosheid.

Ik ben boos. Op politie én justitie. Ze zijn dik gebuisd.Iedereen liet zich inpakken door de duivelse charme van haar ex. IEDEREEN. Dat ze ging trouwen vonden we een feest. Ik verkondigde graag dat hij een schitterende schoonzoon was. Hij droeg me op handen.

Tot…

Mijn dochter heeft lang gezwegen. Overduidelijk uit schaamte. Ze heeft tijd genomen om de stap te zetten. Drie maanden na hun huwelijk werd hun zoontje geboren. Vanaf toen ging het mis. Hij gokte, begon plots te roken, dronk… Hij verdacht mijn dochter dat ze vreemd ging. Overal verstopte hij trackers: in haar gsm, in haar auto.

Als ze ging werken moest ze om het uur bellen. Niet omdat hij graag haar stem hoorde. Neen, om het verslag te geven wie in haar buurt zat. Ook als ze mij bezocht kreeg ze om de haverklap een videocall van hem. Ze moest om haar as draaien om duidelijk aan te geven dat ze bij mij was en er niemand anders in de buurt was.

Toen ik aangaf dat dat vreemd controlerend gedrag was, haalde ze haar schouders op met een “och ja, hij heeft het weer eens zitten mama. Gaat wel over.”

Enkele maanden later hing ze aan de telefoon, snikkend. Hij had haar het huis uitgemept. Kleren in een plastic zak gestoken en op straat gegooid. We belden politie maar die konden niets anders doen – zeiden zij – dan een vaststelling.
Ze gaven haar de raad om snel aangifte te doen.
Je denkt dat je meteen naar het politiebureau kunt rijden? NOPE. Op dat ogenblik maak je zo iets ingrijpend mee. Je hebt geen gids in je auto, met tips hoe om te gaan met partnergeweld. Je voelt je zo onveilig, triest, boos, ontgoocheld. Mijn dochter wordt aangevallen en je staat daar te draaien als een kieken zonder kop. Geen enkele politieagent gaf ons wijsheid of tips mee. Behalve dat we zeker eerst langs de arts moeten voor de vaststellingen en dan aangifte komen doen. Aja, en een afspraak bij politie doe je ONLINE. Je moet dus eerst halfdood in het ziekenhuis zijn, voor politie zo’n agressor oppakt.

En nu komt het. Eindelijk, eindelijk kregen we Sofie zover om die stap te zetten en komt ze bij een jonge agente die dé meest hatelijke opmerking uitte: “… aja mevrouw, u had er niet mee moeten trouwen hé!?”

Pure minachting spreekt hier uit. Nul empathie. Nul professionalisme. Het klopt dus dat je als slachtoffer nog eens slachtoffer wordt. En dat door een instantie die je als burger moet beschermen. En er zijn nog meer ervaringen met de politie die tenenkrommend zijn. Maar ik beperk me nu tot het ergste.

Ik neem mijn dochter en kleinzoontje in huis. We richtten snel een kamertje in. Van overal kregen we hulp. In een paar uur tijd kregen we  een bed, een kast, wat speelgoed, een kleine tv. Iemand bezorgde haar een plantje. Nog iemand een puntzak met haar lievelingssnoepjes.
Maandenlang heb ik niks geslapen. Het minste dat ik ‘ s nachts hoorde in mijn straatje stond ik in de gang met een plank in mijn handen.

Verwondert het u dat mijn dochter nog twee pogingen heeft gedaan om het weer “goed te maken”. Nu ik meer gelezen heb over dit onderwerp snap ik beter hoe de hersens van zo iemand functioneren. Niet normaal dus.

Tot…

Hij sloot haar op in de slaapkamer, bedreigde haar met een schroevendraaier en dwong haar om haar laptop en gsm af te geven. Hij wilde haar mailbox checken met welke collega’s ze contact had. Achteraf belden hij die de mannelijke collega’s op om hen te bedreigen.
Weer een klacht bij politie. Weer geen onmiddellijk gevolg. Het is te zeggen, ze nodigen hem uit voor een gesprek. Hij hangt er waarschijnlijk zijn charmante versie op. Maar eens weer buiten herneemt hij zijn spel van bedreigen en stalken.

Haar vader en ik vinden een leuk appartementje. Ze kan wat ademen. Dachten we. Hoe vaak hij ’s nachts aan haar parlofoon hangt. Een minuut is heel erg lang. Ze contacteert meteen de politie maar hij is uiteraard al vertrokken. “We kunnen pas iets doen als we hem op heterdaad betrappen mevrouw.” Ondanks de opnames die ze maakt van de videofoon.

Dit blijft paar jaar (!!) aanslepen.

Tot…

Hij eindelijk die ene cruciale fout maakt. Overmand door haat en blinde jaloezie zoekt hij haar in een druk bezocht etablissement. We vermoeden dat hij getipt werd door een van zijn trollen. In vol publiek trekt hij haar op de grond. EINDELIJK staat er iets op beeld!  Je ziet hoe ze schrikt en wil wegvluchten, hij pakt haar bij haar haren beet, spuugt en trekt haar op de grond. Dit duurt geen minuut. Verbijsterde omstaanders staan bevroren toe te kijken. Niemand doet iets. Hij loopt weg.

Het is ontzettend lelijk en grof wat ik nu als moeder ga zeggen: ik voelde opluchting dat hij eindelijk zijn agressie had getoond en dat het op beeld stond.

Eindelijk bekijkt een onderzoeksrechter het dossier. EINDELIJK komt er beweging. Na drie jaar.

Een contactverbod volgt.
Pas na 3 jaar komen we een beetje tot rust. Kunnen we wat adem halen.

Mijn dochter heeft recent een stalkingalarm aangevraagd. Ondanks dat we in de rechtbank hoorden dat ALLE feiten bewezen zijn en dat OM 18 maanden effectief vraagt, wordt het geweigerd. Reden: niet levenbedreigend.

Nog even herhalen dat de ex mijn dochter heeft aangevallen met een schroevendraaier, dat de man haar én haar collega’s lastig heeft gevallen op haar werk, dat de man haar en plein public klappen geeft. Wat is er nog nodig vraag je met je gezond verstand af?! Moet je eerst een aanval met kogels of met zoutzuur overleven voor dat het godverdomse gerecht pro-actief toestemming geeft voor zo’n apparaatje dat je leven kan redden!
Er bestaat nu een preventief middel, DOE DAN DAAR IETS MEE!

Wat wij willen?
Zolang hij leeft een contactverbod. De gevangenissen zitten toch vol. Die illusie dat hij achter de tralies vliegt, hebben we al losgelaten.

Wat wij nog willen?
Dat politie de JUISTE middelen en opleidingen krijgt om een slachtoffer ECHT TE HELPEN en te ONDERSTEUNEN.
En dat justitie SNELLER werk kan maken van zulke precaire dossiers. Denk eraan dat een moegetergde vrouw echt niet zomaar de stap zet om hulp in te roepen. Daar gaat een veel te lang denkproces aan vooraf. Heb dus niet de perverse mentaliteit dat het slachtoffer EERST moet bewijzen dat ze slachtoffer is.

Wat wij willen?
Dat we gehoord worden.

Free photo by Eric Ward @ Unsplash