Frie-Pierre‘Mét grootste onderscheiding behaalde ik het diploma van verpleegkundige! Man, zoon, familie, vrienden, buren, iedereen was zo blij voor mij. En ik fier! Nog steeds overspoelt me dàt warme én trotse gevoel als ik eraan terugdenk. Wat een feest. Wat een overwinning.

Een paar jaar tevoren zei ik bewust goodbye tegen mijn zekere job als directiesecretaresse. Ook tegen de bedrijfswagen. Een BMW, aub. Niemand verklaarde me voor zot want ze kennen me. Ik kan zeer lang twijfelen en sjieken op iets. Maar één keer beslist, ga ik er 1000% voor.

Ik wilde terug gaan studeren. Gelukkig waren er ook nog een 10-tal andere ‘overjaarse’ studentes die net als ik werk maakten van een (jeugd)droom.

Waarom ik op mijn 18de niet voor die richting koos?
Ach, ik was 17 en ik meende oprecht dat je geen diploma nodig had om het waar te maken. Ik wilde iets doen om de wereld een stukje beter te maken. En ik zou dat wel op mijn eigen manier doen.

Het PMS (nu CLB) raadde mijn moeder om me de richting  ‘Snit & Naad’ aan te laten vatten want ‘daar is ze goed in’. Ik hààt alles wat met naaien of breien te maken heeft. Soit. Ik ging van school en werken. Maar al snel volgde ik de ene cursus hier en/of ging ik naar avondschool. Ik had een franstalig lief. Dan leer je die taal wel. En Engels leerde ik van TV. Ik bleef bewust en onbewust  die leer- & nieuwsgierigheid voeden.

Rond mijn 45 of 46 begon het serieus te knagen. Op professioneel vlak. Mijn man voelde de bui hangen. Hij zag het aankomen. Maar hij gaf me de ruimte om zélf die beslissing te maken.

Terug gaan studeren voor drie  jaren vraagt ook veel van je familie. Op mijn 42ste trouwde ik voor de allereerste keer. Met mijn jeugdliefde. Een crème van een man. Een zoon had ik uit een andere relatie. Mijn zoon, mijn man én zijn dochter stonden achter me en hebben me enorm gesteund.

Sociaal leven op NUL.
En het is pittig waarop je moet inleveren als je zo’n avontuur aanvat. Zoals je sociaal leven. Dat gaat op nul. Ook op financieel vlak val je terug op een kleine uitkering. Elke dag moet je discipline opbrengen. Mijn zoon Matthieu studeerde en leerde spaghetti maken. Dat kan hij nu als de beste. Mijn man Eddy heeft leren strijken. En nu pluk ik er nog steeds de vruchten van. Haha.

Waarom precies verpleegkunde?
Ik wilde iets doen met enerzijds mijn organisatorische en administratieve talenten én anderzijds iets doen met mensen. Lang geleden was ik ‘buddy’ van mijn beste vriend. (Ondertussen is hij al 20 jaar dood).  Ik begeleidde hem in het hele stervensproces. Ik voelde toen dat palliatieve zorgen me ligt. Ooit wilde ik dat doen. Logisch dat ik iets ging zoeken in die richting. En dan kom je op verpleegkunde uit.

De eerste job.
In januari, voor ik afstudeerde in juni, kreeg ik al een jobaanbieding. In die eerste job heb ik me 100% gesmeten. Maar na een tijdje wrong het. Ik voelde aan alles dat men nog niet klaar was voor de niet-generatie studenten. Die stempel krijgen studenten die op oudere leeftijd afstuderen.

Ik landde maar niet in die job.  Ik kon te weinig investeren in menselijk contact. Gelukkig had ik tijdens mijn studies stage gelopen bij een tweede lijn ondersteunende organisatie. Die contacten waren gebleven en precies daar kwam een vacature. En dit was de missing link. Nu ben ik verpleegkundig consulent bij een Palliatief netwerk. Perfect.

Ben ik veranderd?
Ja! Mensen die me al langer kennen, zeggen dat ik rustiger ben geworden. Dat ik ook strààl. Het gecrispeerde om me voortdurend  te moeten bewijzen is compleet weggevallen.  Ik ben zachter geworden en ik zie zelfs nog meer het positieve in alles.  Maar ik ga ook niet meer conflicten uit de weg. 

Het behalen van die grootste onderscheiding was absoluut een kantelmoment in mijn leven. Ondanks mijn schitterende carrière als directiesecretaresse was voor dat hét ultieme bewijs dat ik niet dom ben. Want die gedachte heeft toch een stuk mijn leven bepaald. Zodra die ballast weggespoeld was, leek het alsof ik dieper en meer voluit kon ademhalen.

Wat raad ik wifties aan die een ommezwaai overwegen?
Niets eigenlijk. Het is zo persoonlijk allemaal.  Wat marcheert voor mij betekent niet dat het marcheert voor een ander. Ik denk dat  je het vooral moet WILLEN. En beseffen dat je de eerste jaren moet gaan inleveren op sociaal en materieel vlak.

Stel je de volgende vraag en probeer daar in alle eerlijkheid op te antwoorden: hoe graag wil je het voor jezelf? En kan je leven met een ‘neen’?

Of ik nog meer wensen heb?
Hahaha, ja, op mijn bucketlist staan/stonden nog:
1)   met een parachute springen
2)   met een grote kamion rijden
3)   zwemmen tussen de dolfijnen

-> nummer 3 heb ik gedaan in Israël
->  nummer 2 kan ik nog in de hemel
->  nummer 1 hoeft niet meer zo

(Frie Pierre, Wifty)

En heb jij ook een mooi, bizar, ingrijpend, grappig verhaal? Mail ons op wifty@wifty.be.
Ofwel schrijf je het ons (zo lang en zo breed als jij dat wil) ofwel bellen we je en noteren we jouw verhaal.