Aiaiai, enkele dagen té terras-ish geweest om naar de weersvoorspellingen van onze puike brigade van weermannen en weervrouwen te luisteren of te kijken en hup, het weer is weer van dattum. (Ach ja, gun me deze flauwe woordspeling)
Het mooie weer van de laatste tijd mag je in ons bijzonder landje nooit als iets té vanzelfsprekend aannemen. Nooit. Maar dat de volgende dagen er zo gaan uitzien… oei, neen, die had ik echt niet zien aankomen.
Bij de lokale bakker hoor je wel altijd iets van ’t weer. Gezien het feit dat ik serieus aan het minderen ben qua brood, loop ik daar ook aan voorbij. (Zie je dat brood eten wél voor iets goed is!)
En mijn wandelende weerman in spe aka mijn overbuurman heb ik ook al een tijdje niet meer gezien. Die man begroet me ’s ochtends steeds met een éénwoord- tot driewoorden-update: ‘ dat blijft schoon’ of ‘straks regen hoor’ of ‘blauw’ of ‘kijk de zwaluwen!’. Zoiets.
En nu?! Ja, nu is het zoeken naar mijn regenbottines. Waar zitten ze? En waarom heb ik ooit die versleten oliejekker weggesmeten? De hond heeft minstens 2x per dag een stevige wandeling nodig. Hé, wacht eens even, die grote beer van een hond is in het diepst van zijn gedachten een wussie. Hij houdt echt niet van regen. Een diva that is. Hahaha, die keert op zijn passen terug als het dikke druppels regent. Saved by the rain!
0 Comments