Natuurarts Stef Mintiens solliciteert als butler bij de familie Bayer en Monsanto.

Natuurarts Stef Mintiens

Stef Mintiens is natuurarts en ijvert al meer dan 25 jaar voor een gezonde voeding en levensstijl. Hij kijkt met gezond verstand naar de verhalen die over gezondheid & voeding de ronde doen en haalt ze door een sceptische mangel om over te houden waar het écht om gaat.

Mijn sollicitatie als butler: Upstairs / Downstairs

165 Eaton Place, Belgravia, London, een adres dat we vroeger, toen televisie nog enigzins stichtend en interessant was, allemaal uit het hoofd kenden. Het was de residentie van de aristocratische Bellamy-familie. Het zou me verbazen indien U die naam nog zou herinneren, maar de namen van de mensen “downstairs” herinnert U zich zeker nog wel: De soms wat norse butler Mr. Hudson en de immer vrolijke kokkin Mrs Bridges.

It rings a bell?

In mijn voortdurend mijmeren over het terug omkeren in de goede richting van onze leef- en voedingsgewoonten werd ik een handje geholpen door de getuigenis van een patiënte, die gouvernante is van de dochter van een “rijke erfgename van een groot Frans bedrijf” in Parijs.

Ik volg haar al een aantal jaren van toen ze herstellende was van een behoorlijk aangrijpende chronische ziekte. Zoals bij velen betekende het doormaken van die ziekte een keerpunt in haar bewust-zijn. Ze ging wat meer stilstaan bij de dagdagelijkse dingen en zich afvragen of wat ze deed wel zo “gezond” was.

Voeding en Lichaamsbeweging, de twee eerste pijlers van Kneipp, brachten haar uit haar diepe put of haar “Grot” zoals ze het zelf bestempelde. Haar bazin, de erfgename, leidt het leventje zoals vele financieel gefortuneerden in een soort unbearable lightness of being: feestjes, diners, drank drugs en affaires.

Boeiend misschien om een Santa Montefiore boek over te maken, maar de gouvernante zag de behoorlijk nefaste invloed op de dochter. Dus ze wachtte een helder moment bij de mama af om met diens toestemming de dochter mee te brengen naar Gent en haar te laten adviseren over haar gezondheid en vooral de voeding.

De kinderpsychiater van de familie had reeds enkele malen geopperd dat het een goed idee zou zijn om de toen 10 jarige dochter aan de psychopharmaca (angstremmers, slaapmiddelen) te zetten om aldus het leven van de mama nog wat draaglijker te maken. Het was enkel het heftig protest van de gouvernante die dit kon voorkomen.Bij het einde van onze eerste consultatie was de gouvernante weinig hoopvol dat de mama zou willen meegaan in de aanpassingen in de eet- en leefgewoonten die werden aanbevolen. Maar drie maand later was de dochter opnieuw haar eigen enthousiaste zelf geworden en dat was ook de mama niet ontgaan…

De gouvernante had er, naar haar eigen zeggen, een volwassen kind bij om te verzorgen: De mama veranderde haar gewoontes ook en dat kwam haar relatie met de dochter enorm ten goede.Mensen in de “Upper Class” leven vaak in een beschermende cocon. En ze kunnen dan de pech hebben dat hun lakeien bestaan uit een soort parasieten die vooral hun voordeel trachten te doen en vaak zeer perverse adviezen verstrekken. In enkele zeldzame gevallen hebben ze het geluk een gouvernante, een Mr Hudson of een Mrs Bridges te treffen die enkel het allerbeste willen voor hun “famile”.

De mensen “downstairs zijn in geld uitgedrukt niet “rijk” maar zijn wél rijk aan wijsheid en aan de liefde die ze hebben voor hun “familie”Ondertussen zien we dat de leden van de “Upper Class” druk bezig zijn met ter wille van hun fortuin, macht en status de rest van de mensheid om zeep te helpen. Het verbaast mij steeds hoe die mensen zichzelf blijven zien als de meest filantropische steunpilaren van onze samenleving.

Enkele maanden geleden ontmoette ik tijdens een voordracht voor een “serviceclub” één van de directeuren van een bedrijf dat goedkope maaltijden produceert voor allerhande instituten. Van creches over scholen en ziekenhuizen tot bejaardeninstellingen: een hele levensloop van mensen werd door hen bediend van maaltijden.

De man was behoorlijk verontwaardigd dat ik de kwaliteit van industrieel vervaardigde voeding aan de kaak durfde te stellen. Als ik hem vertelde over hoe het eten voor zijn bedrijf gemaakt werd en met welke ingrediënten, had hij de grootste moeite om dat te geloven.

Achteraf bleek dat hij nog nooit 1 hap geproefd had van de troep die door zijn bedrijf werd gemaakt, omdat de kokkin bij hem thuis steeds zorgde voor verse vruchten, groenten etc…