Monique wil haar Wifty-gevoel terug.
We kregen een openhartige brief van Wifty Monique. De euforie van 50 worden en nog een half leven boordevol wilde plannen voor je hebben klinkt allemaal geweldig. Maar wat als er het een en ander tegenslaat? Je ouders die ziek worden, je gezondheid die niet mee wil, je relatie die op de klippen loopt, dierbaren die wegvallen… Waar haal je dan de kracht om positief naar de toekomst te kijken?
Liefste Wifty,
Ik ben het Wifty gevoel kwijt… het gevoel dat vrouwen na 50 een unieke, energieke, met humor doorweven boodschap meedragen komt niet meer door bij mij.
De kracht en de lef die jullie uitstralen is mij vreemd geworden. Het gevoel van bevrijding heeft plaats gemaakt voor het steeds weer moeten bedwingen van angst. Het nastreven van een droom… het aangaan van nieuwe uitdagingen… ik zie het niet meer.
Ik ervaar enkel verlies…van dierbaren, van jeugdigheid, van niet bewust beleefde jaren. Ik spartel nog een beetje tegen als een marionet aan een touw, maar de grond begint onder mijn voeten weg te zakken.
Met je verleden in het reine komen is misschien essentieel om sereen te kunnen voortleven op je oude dag. Mijn verleden was niet echt rooskleurig….en een van levenslust bruisend persoon ben ik nooit geweest. De levensbalans is niet zo positief…maar kwetsuren hebben toch hun plaats gekregen. Het voelt echter alsof het vanaf nu enkel nog bergaf kan gaan. Met een beklemmend gevoel kijk ik naar de toekomst.
En toch…mijn eerste Wifty-jaren stemden mij zo hoopvol voor de toekomst. Ik voelde mij jonger dan ooit…zelfzeker en gretig uitkijkend naar wat nog komen zou. Het is weg…
De lange afstandsrelatie die ik had met mijn Amerikaanse vriend is beëindigd. We zijn als vrienden uit elkaar gegaan. No hard feelings! Het was een leuke tijd waar ik met de glimlach aan terugdenk.
Ondertussen heb ik de zware taak op mij genomen om mijn dementerende moeder bij mij in huis te nemen. Een harde confrontatie met de aftakeling van het menselijk lichaam….in al zijn lelijkheid. Ik doe het…maar niet met de glimlach….Ik voel zoveel weerstand bij mijzelf, boosheid, afkeer soms…en dan weer spijt en schuldgevoel.
De zorgende rol als moeder viel mij zwaar….maar dit is nog zoveel moeilijker. Waarom lukt het mij niet? Ik hou van mijn moeder. Waarom kan ik dit niet met liefde doen? Het voelt soms zo onnatuurlijk. De rollen zijn nu omgedraaid…zij is nu afhankelijk van mij.
Ik hou niet van dat gevoel. Maar een rusthuis is een stap te ver voor mij. Ik voel dat het mijn plicht is om haar te verzorgen…hoe hoog de tol ook mag zijn.
Ben ik hierdoor mijn Wifty-Gevoel kwijt? Ik denk het niet. Is het dan toch de menopauze? Ik ben 56 en heb nooit last gehad van enige kwaaltjes.
Ik weet het niet….maar ik wil mijn Wifty-gevoel terug.
Is er een Wifty-Dokter in de zaal?
Monique
9 Comments
Toet
Liefste Monique,
Ik heb jou leeftijd en hoop dat jij een beetje van mijn levenslust kan gebruiken. Ik kijk niet meer achterom om in het reine te komen met het verleden. Ik heb ook fouten gemaakt in het leven en gezondheidsproblemen gehad. Maar heb besloten toen ik Wifty werd er volop voor te gaan. Ik leef nu vanuit mijn buikgevoel en dat is een hele opluchting. Uiteraard je mama verzorgen is een heel zware maar mooie opdracht. Niet nadenken of je het wel of niet goed doet, doe het vanuit je buikgevoel en las regelmatig een “me time” in. Kijk bij het ontwaken buiten naar de mooie kleuren in de natuur en pluk die dag alsof het je laatste is. Het aftakelen bij het ouder worden hoort bij het leven, maar kan ook mooi zijn als je ziet hoe ieder vlekje, iedere rimpel een verhaal meedraagt.
Ik hoop dat je nog heel vele mooie levenslustige dagen mag beleven.
Wifty Queen Toet
Carry
Hey Monique
soms moet je een methode vinden om vanuit een andere invalshoek, met een nieuwe bril, naar je problemen te kijken.
Wat mij ongelofelijk heeft geholpen is de methode ‘The Work’, van Byron Katie.
Je had een Amerikaanse vriend dus zal je Engels wel van enig niveau zijn? Bekijk dan eens het interview dat Oprah Winfrey had met Byron Katie, dan heb je meteen een idee of het ook iets voor jou is. Het interview is in 3 epsisodes van telkens 20′ geknipt.
Byron Katie zegt dat je lijden ontstaat door je eigen gedachten, en The Work toont je hoe je heel actief die gedachtengang kunt veranderen.
Strijdens tegen wat is, is wat je moe maakt, ‘loving what is’, is haar motto.
Maar ze rekent ook af met schuldgevoelens, bv. van jou tegenover je moeder.
Hopelijk heb je er iets aan,
Carry
Mieke
Monique,
een hele mooie brief, heb ze wel drie maal gelezen maar ik denk dat je zeker niet alleen bent …
Ik heb heel veel respect dat je voor je moeder zorgt, de dagen hebben verschil, maar ik zie het steeds zo, ben ik dan al eens ziek of heb ik een heel slechte dag, morgen komt er een andere, niet steeds gemakkelijk maar het maakt het doorkomen van je dag toch wat beter. Veel moed.
Veerle P.
Dag Monique, wat knap dat jij voor je dementerende moeder zorgt. Dat moet heel zwaar zijn, in je eigen huis geconfronteerd worden met de aftakeling van je moeder. En wat een impact op jouw leven. Heb je geen broers of zussen met wie je de taak kan delen? Zodat jij niet continue met de zorg zit? Vergeet jezelf niet, het is niet de bedoeling dat jij je ellendig gaat voelen, je moeder weet niet meer of ze nu bij jou zit of in een tehuis. En zoals Carry hierboven zegt, je mag het niet uit schuldgevoel doen…. Veel liefs en take care!! xxx Veerle
Nathalie
Lieve Monique, als ik het zo lees dan heb je het zelf niet gemakkelijk gehad in je leven. Misschien net omdat je altijd goed wil doen voor anderen? Dat Wifty gevoel dat jij beschrijft verdien jij zeker, het is heel lief van jou dat je voor je moeder wil zorgen, maar denk aan jezelf. Je moeder in een tehuis doen is misschien wel beter voor haar, en beter voor jou… Veel liefs, Nathalie
Anoniem
Hartelijk dank voor deze deugddoende en hartverwarmende reacties. Ze zijn stuk voor stuk zeer waardevol. Steun vinden bij anderen maakt soms juist het kleine verschil.
Bedankt lieve Wifties xxxx
Joris Van Lieshout
Right from my heart. Lieve Wifty, dit bericht is mee van het meest treffende wat ik op jullie site mocht lezen. Ik had er al over met Ann Lemmens, vaak vind ik de toon te happy, happy, happy. Maar zo gaat het niet hé ? Gelukzalig is zij of hij die aanvaardt dat gelukzaligheid er in bestaat te kunnen aanvaarden dat je niet altijd gelukkig bent. Is dat niet de grote opdracht eens we wifty of mifty zijn geworden ? Schrijfster Monique, je weet het, je hebt altijd een afspraak in je agenda, een afspraak met het volgende moment dat je je happy voelt…kus aan je moeder ! Joris (Mifty)
Erna
Lieve Monique, ik herken hier heel veel van mezelf in. Ik heb soms ook moeite met het idee van de altijd happy en levenslustige Wifty. Ik heb veel familiale problemen gehad net toen ik in de menopauze kwam… bad timing!
Ook mijn mama is dementerend maar is nu sinds 3 jaar in een rusthuis. Ik woonde te ver om dagelijks bij haar langs te gaan en mijn zus was terminaal ziek (zij intussen overleden). Alle zorgen en stress en verdriet en schuldgevoel… ik ken het allemaal. Mijn mama is nu heel tevreden en ze geniet van alle lieve aandacht die ze krijgt van de verpleging en haar mederesidenten. Ze is iedere keer heel blij dat ze mij ziet en gelukkig herkent ze mij nog. Alhoewel ze soms ook denkt dat ik haar zus ben ;). Bij mijn bezoekjes nu wordt er altijd gelachen terwijl er vroeger steeds gehuild werd. Ik vertrek steeds met een gerust gevoel en vroeger kwam ik depressief terug thuis. Buiten het feit dat een rusthuis schandalig duur is (maar dat is een ander onderwerp) is dit zeker niet altijd een slechte keuze. Mijn mama stond 2 jaar bij 12 rusthuizen op een wachtlijst. Heel erg om met je dementerende moeder te moeten ‘leuren’ om ze geplaatst te krijgen. Waar ze nu verblijft is zeker niet het mooiste of modernste rusthuis maar de verpleging is super en mijn mama voelde zich van dag één daar heel welkom en heel thuis. Wat voor mij de doorslag heeft gegeven. Ondertussen loopt mijn relatie na 34 jaar ook op de klippen (man heeft zware menopauze en wil nu aan zijn ‘gemiste’ puberteit beginnen). Dus ook ik voel mij zeker niet alle dagen happy… veel dagen leef ik gewoon op automatische piloot. Probeer toch te genieten van elk mooi momentje dat je tegenkomt op je dag Monique. Ze zijn er best wel. Veel liefs Erna xxx
G
Hoi allemaal. Ik ken het helemaal, het gevoel anders te worden na de 50 ergens. Van alles heb ik al geprobrobeerd. Graag zou ik contact willen met vrouwen die het her en erkennen en er iets mee willen doen. Mijn moeder is er al 5 jaar niet meer, maar ik mis haar zo.
Weer MIJN dingen doen! Waar is dat gebleven?
Sterkte allemaal!
Warme liefs, G