Wifty Guest Monique bezint zich over haar leven.
Twee weken geleden publiceerden we de openhartige brief van Wifty Monique. De euforie van 50 worden en nog een half leven boordevol wilde plannen voor je hebben klinkt allemaal geweldig. Maar wat als er het een en ander tegenslaat? Je ouders die ziek worden, je gezondheid die niet mee wil, je relatie die op de klippen loopt, dierbaren die wegvallen… Waar haal je dan de kracht om positief naar de toekomst te kijken? Na een lang telefoongesprek met Monique over de dingen des levens die het zonlicht niet zien nodigden we haar uit als regelmatige Wifty Guest. Omdat het haar deugd doet om die dingen van zich af te schrijven.
Ik behoor tot een uitstervend ras. Het ras van de huisvrouwen. Mijn hele leven stond en staat in het teken van de zorg.
Deze lage maatschappelijke positie is weinig benijdenswaardig. Mijn leven bestaat uit kleine dingen. Maar deze kleine dingen zijn zeer stresserend en stapelen zich steeds maar op…nooit is er de ontlading zoals je die voelt bij het bekomen van een bepaalde prestatie.
Je eigenwaarde zakt onder nul…Het dagelijkse, steeds terugkerende werk is nooit gedaan.
Ons werk wordt alleen opgemerkt als het niet gedaan is. Het isolement wordt steeds groter. Om gemotiveerd te blijven heb je waardering nodig….en die krijg je als huisvrouw niet.
Heb ik er spijt van? Ik weet het niet…
Mijn keuze om thuis te blijven lag in de lijn van de verwachtingen. Geen greintje zelfvertrouwen werd mij als kind meegegeven. Mijn moeder, een onzekere, angstige vrouw die het juk en de zonden van de katholieke kerk als een zwaar kruis met zich meedroeg hield ons ‘nederigheid’ als hoogste goed voor.
Die nederigheid is mij in mijn latere leven vaak zuur opgebroken. Ik ben 56 jaar… tijd genoeg gehad om daar iets aan te veranderen zou je denken. Maar je moet de beslissende invloed van de kinderjaren op je latere leven niet onderschatten.
De uitspraak van Johan Anthierens is op mijn lijf geschreven: “Volwassenen zijn gelijmde kinderen”.
Mijn twee zussen zijn eveneens huisvrouw. Ook zij kozen voor een ‘klein’ leven. Oh, wat vrees ik steeds die ene vraag op feestjes: “Wat doe jij in het leven?” “Huh….huisvrouw”. “Dat zou ik niet kunnen” krijg je dan vaak als antwoord.
Dan is er toch weer die schaamte….dan voel ik mij weer zo klein als mijn leven.
Wat ik eigenlijk wel heel vreemd vind is dat huismannen wel scoren! Daar steekt men de duim voor op. Vooral vrouwen dan. Kan iemand mij dat verklaren?
Mijn dochters zijn twee zelfstandige vrouwen met een drukke baan. Voor een leven als thuiswerkende moeder zouden ze nooit kiezen. Ik denk trouwens dat dit in deze tijd ook niet meer haalbaar is. Toch zijn ze dankbaar voor de overdosis aandacht die ze kregen.
Ik was er…altijd!
Monique
6 Comments
Karin
Ik ben ook een huisvrouw. Toen onze kinderen 10 en 7 jaar oud waren,zijn we mijn echtgenoot naar een baan in het buitenland gevolgd. En we volgden verschillende keren.
Ik ken die feestjes waarop vrouwen met een baan vragen wat je doet. Of die waarop vrouwen je vertellen dat ze HUN kinderen nooit een leven vol verhuizingen zouden aandoen.
Daar heb ik me nooit aan gestoord.
Het maakt me niet uit hoe iemand die ik niet of nauwelijks ken,over me denkt. Ik weet heel goed wat ik waard ben.
Mijn indruk is dat mensen die zulke opmerkingen maken dat bewust onvriendelijk bedoelen en venijnige tantes zitten meestal niet goed in hun vel. Waarom zou je je door zo iemand op stang laten jagen?
myriam
Absoluut 100% gelijk!
Mich
Ik begrijp je volledig Monique, maar heb het “huisvrouw” zijn nooit als minderwaardig ervaren. Vergeet niet Monique dat wij die keuze nog zelf hebben kunnen maken, tegenwoordig is het voor velen moeilijk om met 1 loon te leven omdat er zo veel materialistische dingen bijgekomen zijn. Nochtans zijn er veel vrouwen die graag hun kinderen fulltime zouden willen opvoeden, maar zeggen het niet altijd eerlijk. En ik was echt niet jaloers op de werkende vrouwen die van hot naar her liepen en uiteindelijk voor een deel gingen werken om opvang en dergelijke te betalen. De burn-outs en depressies zijn er ook een gevolg van. Uiteindelijk is het een keuze die je zelf maakt. En misschien moeten we weer iets meer gaan denken aan wie we willen zijn en niet wie we moeten zijn??
Kathy
Het gaat erover waar je je goed voelt. Dit is een persoonlijke kwestie en ligt voor iedereen anders.
Net zoals er nu vrouwen zijn die liever thuis zouden blijven, waren er vroeger vrouwen die de voorkeur hadden gegeven aan uit werken.
Elkeen heeft andere noden en prioriteiten.
Doe wat goed voelt en niet wat goed denkt, die keuze maak je zelf ook al is dat niet altijd even voor de hand liggend en soms bepalend door tijdsgeest, omgeving en omringenden.
Burn-Out, Bore-Out en Depressie kan iedereen overkomen.
Donatienne Vermeire
Donatienne 58 jaar,heb zo een 12 jaar gewerkt. Toen kwamen de kinderen en besloten we dat ik thuisbleef. Dacht eraan om later misschien de draad weer op te pikken maar het ligt niet zo eenvoudig. Was werkzaam in de horeca. Mijn gezondheid is niet optimaal. En verleden jaar ben ik gescheiden . Mijn kinderen zijn er onvoorwaardelijk voor mij. Krijg een alimentatie. Je denkt dat dit je niet zal overkomen. Ben blij dat ik er altijd ben voor mijn kinderen… Maar financieel word je er niet voor beloond… Spijtig genoeg.
gebrauchte-spritzgiessmaschinen
Grüße! Ich habe folgende weblog eine Weile und jetzt endlich den Mut Mut, gehen Sie vor und geben Ihnen Ein Schrei aus Kingwood Texas! Nur um zu sagen, wollte Erwähnung great Arbeit!
gebrauchte-spritzgiessmaschinen http://www.transitus-gebrauchtmaschinen.com/spritzgiessmaschinen.html