Mijn moeder en ik. Zij geeft een poesje melk en ik kijk gehurkt toe. Mijn vader nam de foto.

Bij het herschikken van de kasten zie ik de fotoalbums. Ik begin te bladeren.  Eén foto springt er uit: deze! Vraag me niet waarom maar naar deze foto blijf ik kijken. Een heel gewone scène uit het leven van een kleuter. Mama geeft een verdwaald poesje melk en ik kijk gehurkt toe. (Papa nam de foto).

Typisch voor vele moeders dat ze op zo weinig foto’s staan. Of ze nam zelf de foto’s van onze kinderjaren of ze was steeds bezig. Ik ben gek op deze foto. Niet alleen omdat hij in zwart-wit is maar ook omdat ik me deze scène nog als gisteren kan herinneren. Ik hoor zelfs nog het geluid van dat bordje op de stenen. Ik luister gefascineerd naar het gesmak van dat katje. En ik herinner me nog hoe trots ik op mijn moeder was dat ze dat kon. Dat dat beestje niet wegliep of zo. 

Dat was jaren 60.

Anno 2016. Wanneer gebeurde dat nu dat mijn moeder ineens zo breekbaar is?

De groep van kennissen en vrienden die hun moeder kwijt is, wordt steeds groter en natmaakt me zo triest. Bijna dagelijks hoor ik ‘hoe gelukkig ik mag zijn dat ik mijn moeder én mijn vader nog heb. En dat ze allebei nog zo goed zijn.’

Ja, dat is waar. En dat besef ik maar al te goed.

Moeder-dochter. In twee richtingen. Ik ben zelf mama van twee straffe dochters die ooit op hun beurt moeder kunnen en willen worden. En ik ben dochter van een straffe madam, mijn moeder.

Moeder. Vader. Ik heb ze nog met alles erop en eraan. Ongelooflijk scherp van geest maar met een rammelend onderstel.

En ja, ik stel vast dat ik me ietsje dieper moet bukken om hen een zoen te geven. Zeker als ik op platte sneakers sta. Nu, een diepe buiging betekent in vele culturen een teken van eerbied.

Pijntjes, kwaaltjes en vervelende infecties dwalen langer rond in hun lichaam.

Mijn moeder krijgt een venijnige keelonsteking maar niet uit haar systeem geschud. Het effect van een iets te lang volgehouden medicatie verstoort haar evenwicht en houdt meer vocht op dan normaal.

Ze moet af en toe heel diep happen om adem. We zijn bezorgd. Telefoontjes tussen broer en zussen gaan heen en weer.

Voor de eerste keer zie ik wat ik niet wil zien. Het breekbare.

Mijn vader verzorgt haar liefdevol en ik lees uit alles dat hij bezorgd is om ‘zijn generaal’. Haar eetlust komt langzaam terug. Een stukje fruittaart, een boterham met kaas … ze smikkelt het op. Oef!

Ze kijkt met liefde en pretoogjes naar ons vader en plaagt hem. Humor. Oef!

We praten honderduit over de laatste nieuwe tv-programma’s, de affaire Turtelboom, de nieuwe burgemeester van Londen en dat het een goede zaak is… Oef!

Boven haar doorlopers en 5-sterren kruiswoordraadsels en De Standaard klinken we met een fris wit wijntje op onze gezondheid en het goede weer en dat het smaakt. Oef!

4 x oef op een rij. Dat is een goed teken. Laat dat een goed teken zijn.

Ik rij naar huis. Het is nog lekker buiten. De kap gaat naar beneden en ik geniet van de wind. Ik draai de volumeknop snoeihard bij Louis Armstrong ‘What a Wonderful World’.

Ow, ik zie amper iets op de baan. Ik kan het niet meer tegenhouden. Tranen rollen over mijn wangen. Van geluk, liefde en dankbaarheid. Maar ook van iets waar ik niet aan wil denken. 

GELUK: omdat zij er nog is, omdat zij er nog zijn.

LIEFDE: omdat we nog zo hard kunnen genieten van elkaars gezelschap.

DANKBAARHEID: omdat ze er nog zijn, als koppel en als individu.

Mooi.

Hey, U daar van boven! Ik weet niet wie of wat u bent maar vergeet mijn ouders nog maar eventjes en laat ze rustig 90-plus worden, probeer ik dagelijks en voorzichtig te negociëren met ‘die speciale kracht’ van hierboven.

Please…? 

Op de foto hieronder leert mijn moeder me tekenen. Ook deze foto heeft mijn vader genomen. Hoe mooi toch die zwart-wit foto’s.

Ik hou van je mama, ik hou van je papa. <3

ann@wifty.be