Moeder, dochter. Ouder worden is een bijzonder proces. Zeker voor vrouwen. De scherpte in de ogen verdwijnt. De haren worden grijzer. En de eens zo stralende, lumineuze, jonge huid wordt dof. Heb je een dochter rondlopen die steeds harder op jou gaat lijken, dan wordt het proces pas pittig.  

Dit jaar viel het me op dat we steeds vaker te horen kregen hoe hard we op elkaar gelijken. Grappig want zélf zie je dat niet. Is het omdat mijn dochter steeds meer openbloeit tot een jonge en zelfbewuste vrouw?  

Hoe dan ook, ze is een wandelende reminder van mijn jongere versie. Langs de andere kant krijgt zij een goed beeld van hoe zij er ooit zal uitzien. Hoe zij zal verouderen.

Of ik jaloers ben op mijn dochter? Hm, hoe kun je ooit jaloers zijn op je eigen vlees en bloed? Ik betrap er me wel op dat ik langs haar gezichtje streel en denk ‘…djeezus, wat een mooie, stralende en perfecte huid!’ (Een gladde huid die ik nooit had tussen mijn 16 en 25. Toen had ik een puistenkopje…) 

Soms overvalt me de heimwee wel. Heimwee naar mijn eigen jeugd. Naar een tijd waarin zoveel wegen open lagen. Ik zie mijn dochter in een leuke kleding. Daarvoor kan ik haar benijden. Dat er in onze tijd geen H&M, Zara, of  andere leuke boetieks waren.

Voor de rest is het leven en laten leven en vooral stinkend hard genieten van de aanwezigheid van haar en de andere dochter die totaal niet op me gelijkt. Het is mooi verdeeld ;-)

 

Moeders en dochters, van Altamira tot nu, het blijft boeiend. En we kunnen alleen maar doorgeven wat we van onze eigen moeders hebben geleerd. Toch?