Nadine, net 50, vroeg haar werkgever om een parttime zodat ze voor haar moeder (76) met Alzheimer kon zorgen. In plaats van begrip kreeg ze haar C4. Van een reality check gesproken.
‘Je geeft jaren het beste van jezelf voor een bedrijf. Je haalt geld binnen. Alle evaluaties zijn uitstekend en als je een keertje iets tijdelijk (!) terug vraagt, gebeurt er dit. Pfff.’
Het verhaal van Nadine grijpt stevig bij het nekvel. Wat deze vrouw van klappen heeft geïncasseerd, geloof je amper. Voor minder zou je thuis blijven met de gordijnen dicht. Nadine is duidelijk uit ander hout gesneden. Voor me zit een knappe, gezellige, boeiende en sexy vrouw.
‘Ik hield ontzettend van mijn job in de mediasector maar ik hou nog meer van mijn moeder.
Zo simpel is het.’
Haar broer woont in Argentinië en probeert zo vaak als hij kan over te vliegen. Dat zijn heerlijke momenten. ‘Ja, ik mis mijn broer verschrikkelijk. Maar het is nu zo en in plaats van te klagen of te zagen, maken we er samen het beste van.’
Haar enige en jongere zus is zeventien jaar geleden overleden. ‘Een dronken bestuurder week uit naar haar rijstrook. De slag moet verschrikkelijk zijn geweest.’
Haar vader is gestorven toen ze nog kleine kinderen waren. ‘Mijn moeder had het zeker niet makkelijk maar dankzij haar positivisme en doorzettingsvermogen gaf ze ons een super jeugd. Nu kan ik iets terug doen. Iets wat ze nauwelijks nog beseft. Misschien voelt ze mijn liefde en bewondering. Misschien… Het overlijden van mijn zus heeft ze moedig gedragen. Maar ik ben er zeker van dat je zo’n harde mep als mama onmogelijk kan plaatsen.
Weet je wat ik zo fijn vind? Telkens ze langs de foto van mijn vader loopt, streelt ze o zo teder het kader. Dat gebaar heeft iets kalmerend, vertrouwelijk. ‘
Had jij tijd om te rouwen?
‘Goh, ik was nog zo jong toen mijn vader overleed. Ik heb meer afgezien van de dood van mijn zusje, mijn makkertje…(stil). En ik had mijn broer bij wie ik steeds terecht kon. Ons mama wilde ons niet belasten met haar verdriet.’
Heb jij een partner die jou opvangt?
‘Nope. Vijf jaar geleden heb ik een streep getrokken onder mijn relatie. Het draaide vierkant. Toen ik ermee stopte, voelde ik opluchting. Dan weet je genoeg hé. Ik smeet me op mijn job. Die vrijgekomen energie en frustratie (haha) moesten ergens naartoe. Kinderen heb ik niet. Nooit last gehad van een biologisch klokje. Laat mij maar suikertante zijn voor de klein mannen van mijn drie beste vriendinnen.’
Leve vrienden, leve dit onbetaalbaar opvangnet!
‘Zo is het. Mijn vrienden houden rekening met mijn planning als ze me uitnodigen. Overdag gaat mama naar een dagopvang. Thuis durf ik ze echt niet meer alleen te laten. Je moet constant achter haar aanlopen. Gelukkig heb ik fijne buren én familieleden die willen inspringen. Al en chance dat mijn moeder nog steeds die lieve vrouw blijft die we allemaal kennen. Maar haar ‘bewust zijn’ vernauwt. Ze kent me nog steeds. ’s Avonds en ’s nachts lukt het nog steeds. I count my blessings dat we ’s ochtends nog samen van ons ontbijt kunnen genieten. Voor zolang het nog duurt.
Weet je waaraan ik me de laatste weken optrek? Aan het boek van ex-K3 Kathleen Aerts ‘Dag mama’. Fantastisch. Wie had ooit durven te denken dat een K3-tje me zo zou troosten, haha. Haar getuigenis heeft me enorm aangegrepen en ook gesteund.
Je verliest een persoon die qua verpakking nog zo herkenbaar is, maar mentaal glipt ze uit die ‘doos’. De titel ‘Dag Mama’... (Nadine begint zachtjes te huilen.)
Toen ik het boek voor de eerste keer las, stroomden de tranen over mijn wangen. Ik heb zo hard gehuild dat ik schrok van mezelf. Snikken, snottebellen, je-weet-wel, de hele santeboetiek. Maar wat deed dat deugd! Pure ontlading.
Dan schudt ze haar lange haren, recht haar schouders en zegt: ‘Gelukkig beseft mijn moeder het allemaal niet meer zo.’
In ieder geval, op raad van de specialist, ga ik me niet verliezen in het per se willen forceren van mijn moeders geheugen. De gaten worden groter. Punt. Ik maak me meer ongerust over het moment dat ik ze voltijds zal moeten laten opnemen. Daar probeer ik me nu op voor te bereiden. In je achterhoofd weet je dat het eraan komt en je probeert daar niet te veel aan te denken. Zolang er goede momenten zijn – en die zijn er nog – zijn we content.
Het leven wordt teruggebracht tot de essentie. Hoeveel TIJD rest ons nog? Het zijn de hele kleine dingen waar we zichtbaar van genieten:
– een wandelingetje in de tuin
– kijken naar de spelende kinderen van de buren
– de kat die op haar schoot ligt te spinnen
– als ik haar haren zachtjes borstel
– haar gezicht of benen zachtjes masseren
Nadine, wat mag ik je nog wensen?
“Voor mijn moeder en mezelf: TIJD. Tijd om nog even te kunnen genieten van die kleine momentjes. En dat ik niet breek als ze dan toch naar een permanente opvang moet. Ik hoop zo dat iedereen dan gek is op mama ;-).
Voor de maatschappij: eerlijker en correcter zijn. Het legertje mensen met dementie of Alzheimer zal niet bij te houden zijn. Hou meer van de kinderen/partners die die mensen zolang mogelijk willen opvangen.
Voor mijn ex-CEO: wijsheid en meer levenslust. Hij zal ooit zichzelf wel tegenkomen vrees ik. ”
Het boek ‘Voor altijd mijn mama’ is verkrijgbaar in de boekhandel of via de webshop van Lannoo voor 17,99 euro.
ann@wifty.be
0 Comments