Piet Teigeler vanuit Spanje.

Piet Teigeler vanuit Spanje.

 

Piet Teigeler (ex-hoofdredacteur, ex-barman, ex-beatnik, ex-content producer, auteur van 17 misdaadromans én medemens) ventileert vanuit Spanje.

In het voormalige 2015 ben ik weer voormalig van alles geweest. Je kunt, zo bedenk ik daarbij, niet vroeg genoeg voormalig zijn.

Niet vanwege been there, done that, maar omdat alle daden die je niet meer stelt, herinneringen worden en die zijn een spaarpot voor je oude dag. Tenminste, dat denk ik. Ik mag dit jaar dan wel tachtig worden en zo kreupel stappen als een mismeesterd circuspaard, maar aan het afstoffen van herinneringen ben ik nog niet toegekomen.  

Wat ik deze week wel had was een flashback, waarin ik precies de, met zwart omrande,  kleur oranje zag en de korrelige structuur waarmee, zeventig jaar geleden, de Wc-deur geschilderd was, op de tweede verdieping van mijn ouderlijk huis. Ik weet zeker dat de herinnering getriggerd werd door een geur, maar wat ik precies opsnoof, dat wil mij maar niet te binnen schieten.

Kortetermijngeheugen, lieve schat,  waar heb je het over?

Nee, ik ben te veel bezig met genieten van de dag van vandaag, om mij veel aan te trekken van de dag van gisteren. Ik ben bijvoorbeeld blij als een kind, als ik er in slaag om het VRT-journaal, via WiFi, van mijn computer naar mijn TV te sluizen. Ik glunder als ik de gizmo ontdek die mijn analoge geluidsinstallatie digitaal maakt en ik grijns triomfantelijk naar de flikken, als ik handenvrij telefoneer, via de bluetooth in mijn auto.

Nu je het zegt: mijn eerste auto, een derdehands Opel Rekord, beschikte niet over een ruitensproeier. Toen ik, in de kerstperiode van 1962, met mijn pasgeboren zoon op de achterbank, uit Karlsruhe terugkeerde, moest ik geregeld stoppen om de voorruit schoon te vegen met een prop krantenpapier. De Autobahn bestond al, daar had der Führer voor gezorgd, maar dubbele knipperlichten, gevarendriehoeken en veiligheidsgordels woonden nog in de toekomst. De intussen ook al voormalige toekomst.

Mijn vriend, Dirk, had ooit in Griekenland een foto van een rots genomen. Daar stond in grote letters opgekalkt: ‘Life is today, friend, tomorrow never comes.’

Dat zinnetje vatte de levensfilosofie van mijn vriend perfect samen. De voormalige levensfilosofie, want hij is intussen overleden. Net als het oude jaar. 

Welkom in de toekomst.

Piet Teigeler