Definitie van een mindfuck: “Iets wat iemand geestelijk in verwarring brengt of op het verkeerde been zet, bijvoorbeeld een foto of een filmpje.” Dat gebeurt laatste tijd heel vaak, te vaak, als ik een baby of kleutertje zie.

Het gebeurt te dikwijls. Ben ik te gast op een babyborrel of zit ik op een terras en passeert een jong koppeltje met hun kindje dan duikt zonder enige vorm van waarschuwing slechts één gedachte op die steeds moeilijker uit mijn systeem te schudden is.

Niet min en ik wil het niet.

Ik moet dringend iets vinden (mindfulness?) om dit asap te neutraliseren want ik kan behoorlijk van mijn melk zijn. Hoe ouder je wordt, hoe meer je met je eigen sterfelijkheid wordt geconfronteerd. ’s Nachts schiet ik in volle paniek en pure doodsangst badend in het zweet wakker.

Als dit kleintje 50 wordt, ben ik er waarschijnlijk niet meer.

Tijd.

Nu is het volop genieten van de luxe van ouder worden. Je hoeft je geen reet meer aan te trekken van wat anderen denken over jou. Je hoeft je niet meer te gaan bewijzen, je hebt al zoveel bewezen. Binnenin wordt het rustiger zonder daarom een zak patatten te worden. Een luxe die onbetaalbaar is. 

Tijd. 

We zitten in een tijdszone waar de tijd gaat inkorten. We hopen nog 30 jaar ons ding te kunnen doen. Zijn het er 40? Graag. Maar nog eens 50 jaar bijtellen op de meter,… mmmm. 

Tijd. 

Ik kijk naar het spelende kindje en glimlach. Nog zoveel te ontdekken. Nog zoveel te leren. Nog zoveel in petto. 

 

 

FreePhoto: Kim Daniel @ Unsplash