Mieke is 43, bijlange nog geen Wifty dus, maar wel fan vanaf het eerste uur. Van de energie, levenswijsheid en zelfrelativering die Wifties uitstralen, en van dat heerlijke zusterschap. Mieke reist de wereld rond voor haar werk. We vroegen haar of ze onderweg af en toe wat kon schrijven voor ons, daar hoog in de lucht of ergens ver weg.

Blonde omzwervingen en overpeinzingen

Soms zou ze gewoon liever niet willen weten dat er zoiets als China bestaat.

Niet dat ze iets tegen China heeft of tegen Chinezen.
Wel omdat het zo oneindig groot is en je die ‘grootheid’ gewoon niet kan vatten.

Gigantische provincies begrensd door bergen en rivieren met prachtige namen.
Megalomane vervuilde steden waarbij het niet eens zo moeilijk is je een apocalyptische vernieling voor te stellen.
Onverstaanbare klanken, uitgespuwd door ontelbaar veel Chinezen.
Een collectief geheugen van cultuur, diepe wijsheid en geweld.

Fundamenteel onbekend terrein waardoor je je eigen kleine Vlaamse, Belgische, Europese, Westerse wereldbeeld weer in vraag moet stellen.

Het begint voor het eerst te dagen in één van die jobs, wanneer ze haar Chinese collega beter leert kennen.
Ze hebben dezelfde job, Jessica voor Azië, zij voor Europe, het Midden-Oosten en Afrika.
Opvallend eigenlijk, hoe net die verschillende werelden altijd in één afkorting – EMEA – samengeveegd worden, alsof daarmee een verbroedering kan afgedwongen worden.

Ze heeft soms van die blonde momenten. Niet echt grote stommiteiten, meestal zijn het franken die vallen.
Met veel gerinkel dan wel, en soms met het schaamrood op de wangen over zoveel onwetendheid.
Een aantal ervan behoren ondertussen tot het culturele erfgoed in haar familie.

Ze heeft er eigenlijk nooit bij stil gestaan dat die Chinese collega’s allemaal een Engelse naam hebben. Kelley en Shelley. Veel Joanna’s en Jane’s. Lynn’en ook. Bij de mannen eerder John’en, Allan’s en Ian’s.
Tot ze ineens beseft dat ze allemaal een extra Engelse naam gekozen hebben om de buitenlanders ter wille te zijn, om hen niet te laten struikelen over onleesbare en onuitspreekbare namen. Hun echte genummerde namen, zorgvuldig uitgekozen en met een betekenis.

Zou je daar dan ineens naar luisteren, vraagt zij zich af.
Naar een zelfgekozen geadopteerde naam?
Zij zou dan ‘Catherine’ kiezen.
En dan ook nog heel Brits uitgesproken. Een beetje bekakt zo.
Of iets heel exotisch en uniek.

Jessica dus.
Jessica ziet haar dochtertje één dag om de drie weken. Ze moet er een treinreis van zeven uur voor maken. Van Shanghai naar het platteland, daar woont haar oude moeder die voor haar dochter zorgt.
Jessica’s dochtertje is zeven, even oud als het hare op dat moment.

Jessica is goed. Ze is slim en gevat, betrouwbaar ook.
Ze werken graag samen.
Ze zitten in dezelfde globale vergaderingen, ze bereiden dezelfde grote transformatie voor.
Ze verzusteren ook, in het verder overwegend mannelijke team.

Eén dag om de drie weken.
Als daar tenminste niks tussenkomt.
Onbegrijpelijk, onacceptabel, ondenkbaar, ongehoord. In onze levens.
Waar ouders elke avond huiswerk nakijken en gezond willen koken. Op zaterdag en zondag aan de zijlijn staan van voetbalvelden en zwembaden.
Waar zij zich soms schuldig voelt omdat ze geen idee heeft wat de zwemtijden zijn van haar dochter, en niet weet hoe de klastitularis van haar zoon heet.

Er is niet één manier van leven, één model van ouderen en opvoeden, één formule voor relaties en liefhebben.

Er is geen waarheid.

Er zijn alleen zoveel miljoenen levens.

Nachtboek, het eerste boek van Mieke Jacobs, staat vol ontboezemingen die geen daglicht dulden. Je kan het boek kopen via bol.com of bij een boekhandel in je buurt.