MELANIE: “Ik word vandaag 50, straks komen mijn vriendinnen en blaas ik samen met hen alle kaarsjes uit, alleen lukt dat niet meer, het zijn er veel te veel. Ik zou willen zeggen dat ik deze mijlpaal met veel dankbaarheid omarm. Maar eerlijk? Ik heb er mijn bedenkingen bij.

“Je bent maar zo oud als je je voelt, toch?” probeerde een vriendin mij gerust te stellen. Het werkte niet. ‘Als dat waar is,’ antwoordde ik, ‘zit ik in grote problemen.’ Want ik voel me oud. Soms. Vaak. Neem nu mijn linkervoet, die doet pijn. Vooral als ik midden in de nacht wakker word om te plassen, de eerste stap uit bed voelt echt alsof ik op spijkers stap. Uit een recent onderzoek bleek dat de fasciitis plantaris waarvoor ik als dertiger werd geopereerd, is teruggekeerd, samen met een hielspoor van een halve centimeter. Dat zou meer chirurgische ingrepen kunnen betekenen, maar voorlopig is het consequent gebruik van een grote stretchlaars voldoende.

Mijn voetprobleem zou niet al te zorgwekkend zijn, ware het niet dat ik zou moeten trainen voor een halve marathon, een ondoordachte onderneming op initiatief van mijn oudste broer waar ik met tegenzin mee instemde vanwege mijn levenslange FOMO. Mijn voet, in combinatie met de toenemende pijn in mijn gewrichten, de extra kilo’s die zich ophopen rond mijn middel (en andere plaatsen waarvan ik niet eens wist dat je aan kon komen) en een angst dat er op elk moment iets onvermijdelijk kapot gaat, doet mij sterk twijfelen om die marathon te doen, laat staan de trap op te lopen. Dus dit lichaam van 50, met zijn nachtelijk zweten dat de menopauze voorspelt, mysterieus verschijnende vlekken en rimpels en onaangenaam slap vlees – zorgt ervoor dat ik me oud voel.

Maar het is niet alleen het fysieke. Dan is er nog het feit dat mijn eerstgeborene op het punt staat 22 te worden, en hij gaat samenwonen met zijn vriendin. Hoe is het mogelijk dat ik een 22-jarige heb? Mijn man en ik trouwden toen we 22 waren. Het is onmogelijk dat dit kind van mij, dat ik nog steeds gedeeltelijk zie als de premature baby van 1,2 kilo die ik in de palm van mijn hand hield, klaar is voor iets dat zo volwassen is. En toch.

De waarheid is dat ik bang ben. Ik ben bang dat ik vijftig ben en niet genoeg heb gedaan. Positief denken, zegt mijn therapeut. Tja, mijn denken vertelt me dat ik chocolade moet eten, me onder een verzwaarde deken moet verstoppen en mijn angsten zo lang mogelijk moet negeren. Mijn concrete uitdaging, aangezien ik maar een beperkte mate van vervulling kan halen uit chocolade, is het vinden van een soort middenweg. Misschien hoef ik niet zo ver te gaan dat ik de dingen die mij bang maken volledig omarm, maar ik kan ze op zijn minst erkennen, ze een beetje ruimte geven, en stoppen met ervoor weg te rennen. Wat niet makkelijk is, met mijn hielspoor… ”

Gratis foto door Cottonbro Studio – Pexels