Foto’s van Maleficent (magnifieke Angelina Jolie) van Doornroosje circuleren driftig. Ik krijg een lelijke flashback naar mijn verleden als kind. Ik zat tussen mijn ouders te kijken naar Disney’s tekenfilm Sneeuwwitje. Ik vond die film écht niet leuk. Veel te veel schrik.
TUSSEN MIJN VINGERTJES én met ingehouden adem te loerde ik bang naar de angstaanjagende transformatie van de beeldmooie koningin naar die afgrijselijke heks. Ik deed bijna in mijn broek van de schrik.
Mijn vader vond niet beter om op dàt moment ‘B.O.E !’ te roepen. Ik moet toen zo geschrokken zijn dat mijn moeder op mijn vader uitvloog. Ik denk dat ze ook is geschrokken. Probeer u nu die scène voor te stellen: ik huilen, mama boos en papa de slappe lach.
Met Bambi heb ik ook geweend. Maar de daver op mijn lijf bij die Disney heks & co was zoveel erger. Ik had een zodanige fantasie dat ik als 7-jarige ondanks àlle bewijsvoering maar BLEEF geloven dat Sinterklaas bestond. Mijn moeder heeft àlle geduld en overredingskrachten moeten aanspreken om me uit die believerstrip te halen. En dan nog…
Zo’n boze heks is gewoon too much voor een piepjong én fantasierijke kind. Gelukkig zijn mijn zus en broer met iets meer zin voor realisme op de wereld gezet. Eén van de drie is genoeg voor een gezinnetje.
Heb ik er iets aan over gehouden? Mmmmm, misschien. Mijn masochistisch trekje om meest scary films toch te willen zien. Weliswaar door mijn vingers. Liefst thuis. Liefst alleen. Tv-dekentje binnen handbereik. Of ik kan slapen ’s nachts? De vraag stellen is ze beantwoorden.
0 Comments