Eergisteren zaten Wifty Ann en ik samen met onze mannen op een terras naar de zonsondergang in zee te kijken. Onze gesprekken waren heel geanimeerd en zelfs een tikje luidruchtig, enthousiast omdat we vanaf augustus buren worden (Quartier Wifty! :-).

Tafeltje naast ons zat een oudere man alleen. Niets aan de hand so far. Ik ben ook af en toe graag alleen op stap.

Na het zoveelste lachsalvo liet de man alleen blijken dat hij plezier had in onze conversatie. We zaten dicht bij elkaar, hij hoorde alles.

“Waar we buren gingen worden? Waar we vandaan kwamen? Hoeveel talen we spraken?” enzovoort. Een leuk kennismakingsgesprek volgde.

Op één of andere manier kwamen we bij Wifty terecht, werd er over leeftijden gesproken en vroegen we hem hoe oud hij was.

De oudere man alleen antwoordde: ” 81 jaar, net vandaag geworden.”

Een fractie van een seconde werd het stil… snel gevolgd door welgemeende verjaardagswensen van onze kant.

“Ooooh zeg, gelukkige verjaardag! Kus, kus, kus!”

“Drink iets van ons! En ober, deze heer is jarig, kan je voor een kleine surprise zorgen?”

Een ogenblik later verscheen de ober met een ijsje met vuurwerk op de muziek van Stevie Wonder’s Happy Birthday en zong het hele terras mee voor zijn verjaardag.

De man alleen was helemaal verwonderd en ontroerd. Hij kreeg tranen in de ogen.

Ja, hij vierde zijn verjaardag alleen. Neen, hij was niet alleen op de wereld, hij had een vrouw die een heel pak jonger was, maar die niets meer voor hem voelde nu hij oud en versleten was. Ze leefden elk hun leven, liefst zo ver mogelijk van elkaar. Zijn kinderen waren nog jong, want hij was pas na zijn 55 vader geworden, ze waren op vakantie bij hun moeder in Zuid-Frankrijk.

Slik.

Je verjaardag alleen vieren is in de meeste gevallen niet iets waar je zelf voor kiest. Je kan door omstandigheden ver weg zijn van geliefden en vrienden, of écht alleen zijn zonder geliefden en vrienden… Leuk is het niet, en zeker niet als je oud bent en het gevoel hebt dat niemand nog aan je denkt en je je helemaal alleen op de wereld voelt…

Het ijs was helemaal gebroken en Jacques zat de verdere avond bij ons aan tafel. Hij was heel dankbaar en hij straalde, want het werd dan toch nog een feestelijke avond. En of we binnenkort een keer bij hem komen aperitieven?

Ann en ik keken naar elkaar en gaven elkaar een dikke vette knipoog. Andere mensen gelukkig maken, door welgemeende aandacht te geven op de juiste momenten. Hmmmja, that’s the Wifty Way!