Schermafdruk 2016-03-08 11.49.29

Leo’s verhaal geloof je amper. De rillingen gaan op-en-neer langs mijn ruggengraat. De stiltes zijn pijnlijk. Te dikwijls hoor ik Leo een brok in zijn keel wegslikken. Pas na lang aandringen wilde hij zijn verhaal vertellen.

‘Eigenlijk wil ik dit persoonlijk drama vergeten. En ook weer niet vergeten. Telkens ik het vertel, loop ik nog maanden lang erna met mijn ziel onder mijn arm. Het litteken van dit verlies zal nooit verdwijnen.’

We bestellen een koffie maar die zal het hele gesprek lang onaangeroerd blijven.

Ik zwijg en luister. Ik hoor Leo vertellen dat hij bij élke verjaardag en bij elke feestdag een brief of kaartje schrijft naar zijn kinderen. Maar ze liggen met postzegel in een doos bij zijn broer. ‘Voor later’.

We hadden het zo ongelooflijk plezant en fijn samen maar ik heb ze moeten loslaten. Toen ik zag dat de kinderen zich steeds meer verkrampt gedroegen -ik bespaar je de te pijnlijke details van mijn ex die steeds grimmiger werd -… heb ik voor hun ‘geluk’ gekozen en niet meer voor mijn geluk.

De meeste ‘vrienden’ begrepen het niet en in plaats van me op te vangen, zetten ze me onder druk: ‘Vechten moet je! Schop keet! Stuur de politie erop af! Klaag je ex aan! Maak er een zaak van!”

Leo ziet de vraagtekens in mijn ogen. Het enige dat hij kwijt wil is dit:

“Het ging van kwaad tot erger. Naar buiten toe was ze charmant, lief. Thuis kon ze uithalen. Eerst verbaal. Dan fysiek. Kom met zo’n verhaal maar eens naar buiten?! Jij als potige vent die fysiek wordt aangevallen door je eigen vrouw. Wie gelooft dat? Een ‘loser’ die niet tegen zijn vrouw op kan.  Hoe zou je zelf zijn. Meeste mensen lachen je vierkant uit of bekijken je met minachting. Je leest keer op keer slechts één ding in hun ogen: ‘… maar sla dan toch terug vent! …’

Neen, ze heeft nooit één hand of vinger naar de kinderen uitgestoken. Gelukkig.

Je zoekt bij politie en andere officiële instanties naar steun. Noppes!  Af en toe lees je gelijkaardige verhalen van vaders in de pers. Dat doet deugd omdat je je minder alleen voelt.

Ik mag niet te lang nadenken of ik word gek.”

We nemen afscheid. Wat kan je zeggen in deze omstandigheden? Sterkte? Moed? Hou vol? … Een warme knuffel.

Net voor publicatie mailde Leo nog dit: “Gisteren was het dan zo ver: de verjaardag van mijn oudste die 30 is geworden. Ik heb er de hele dag aan gedacht.

Bij hun oom en tante liggen er al een tijdje brieven voor hen. Dat weten ze.  Ze kunnen die daar altijd gaan ophalen als ze er behoefte toe voelen. Ik wacht tot er bij hen een deurtje open gaat.

Maart… Vrijdag was het één jaar geleden dat een van meest dierbare vrienden stierf. Gisteren verjaarde een kind. Volgende week zaterdag is een ander kind jarig. En einde deze maand ben ik jarig ….ik weet nog niet wat er gaat gebeuren. Het wordt moeilijk. Ik loop weer te vaak naar het kerkhof waar mijn ouders en zusjes liggen.

Ook nog dit. Ik hoorde van mijn tante dat mijn jongste in het najaar gaat trouwen. Hij zal even oud zijn als ik toen ik trouwde. Ik wens mijn kind toe een betere stap te zetten dan dat zijn vader dat heeft gedaan….”

Als liefde omslaat in haat. Het is een zinnetje dat in mijn hoofd blijft spoken. Ik kan moeilijk begrijpen waarom volwassenen elkaar zo de duvel kunnen aandoen. Waar halen ze de energie en tijd, vraag ik me af.

Hopelijk komt het ooit goed voor Leo en al die andere vaders die in zulke situaties zitten.
Ooit.

 

 ann@wifty.be