Het nest is EINDELIJK leeg. “Of dat rap gaat vervelen zo?” is een vraag die regelmatig wordt gesteld. Verveling? Je hebt je kinderen toch niet nodig om je dag op te vullen of om je te entertainen? Dan zit je met een probleem.

Verveling? Hoezo verveling? Zelfs al zit je ergens dik tegen je goesting en is er niets om handen dan nog heb je de ultieme verbeelding om in gedachten te verdwalen in je herinneringen. En dat verveelt nooit. Of echt wegdromen naar leukere oorden… hm, zalig.

“Nu de kinderen weg zijn, voel je je dan nooit eenzaam?” is nog zo’n vraag die geregeld te horen is. Eenzaam? Waarschijnlijk word je dat naarmate je ouder wordt en minder goed van plaats kan. Maar zolang je opties hebt om mensen te ontmoeten kun je je nooit eenzaam voelen.

Alleen bij ernstige ziekte en brute tegenslag is het goed voor te stellen dat je je eenzaam kan voelen. Dat er onvoldoende mensen in je omgeving zijn die kunnen binnenspringen. Ach, je hoort veel te vaak hoe oude mensen vereenzamen en dat is een verontrustende trend in onze maatschappij. Oudjes die hun hele leven hard hebben gewerkt en kinderen hebben en soms dagenlang geen mens zien. Er moet op dit vlak een ernstige toekomstvisie moet uitgewerkt worden door overheid en beleidsmakers. Je ziet waar de gedachten aan het lege nest je naartoe brengt.

Mensen opzoeken is key én de eenzaamheidbreker!

Als we luidop mogen dromen zien we bijvoorbeeld buildings waar op elke verdieping leuk volk, een café of bistro en winkeltjes zijn. Iedereen MOET op bepaalde tijdstippen uit zijn woning komen. Al blijf je maar 5 minuutjes buiten voor een hello & goodbye. Zoiets?

Maar laten we terug komen op de effecten van het lege nest die verre van syndroom-achtig of negatief zijn. Integendeel. Veel mama’s met lege nesten halen opgelucht adem en zien alleen maar de positieve kanten. Wég kinderen, wég rommel, wég ingewikkeld gedoe van wie wel blijft eten en wie niet, wég de te volle wasmanden en afwasmachines, … welkom leegte, orde en kalmte.

De badkamer blijft netjes, je vindt je spulletjes terug waar je ze hebt achtergelaten. De wijzer van de geluksfactor zit op 8/10.

Maar het lege nest blijft een prettig gegeven zolang het regelmatig nog eens volloopt. Actie en reactie.

Vele Wifties/lege-nest-moeders vinden nog geen ‘routine’. Er mag zeker geen dwang van komen maar hoe hou je het onder controle. Laat je het los en over aan het universum dat vanzelf wel orde in de chaos brengt?

Goede afspraken, goede vrienden

Hoe af te spreken met kinderen & co.. Toch eerst proberen met vaste afspraken zoals -we zeggen maar iets – elke zondag van de maand komen eten? Dan hebben alle partijen een idee en kan iedereen zijn/haar agenda aanpassen. Of gaat dat al te ver? Is een strikte en strenge afspraak gedoemd om te mislukken?

De agenda’s van iedereen zitten propvol. Iedere zondag komen opdraven is net iets te veel van het goede. Maar de gedachte dat je elkaar slechts een keer per maand gaat zien, zorgt misschien voor onnodige onrust. Voorlopig loslaten?

Maar er wordt gegruweld van druk. Bij velen zit de slechte ervaring van ‘Elke zondag pateekes bij de bomma’ er nog stevig in. Zeker als opgroeiende puber was dat niet leuk. terwijl je misschien er nu anders tegenaan keek. velen herinneren zich nog het diepe zuchten van hun vaders die veel liever zijn sigaretje rook bij het bekijken van zijn zondagse tv-programma.

Wat zal de beste deal zijn? Wat ervan is, kinderen komen en gaan en als ze komen zullen we graag klinken op het leven. Mét bubbels. Er zullen genoeg excuses te vinden zijn om dat te blijven doen. Tot de volgende keer?