Langer werken. Maar meer en meer 55-plussers zijn terecht bezorgd om hun job. Hoeveel wifties/mifties hebben schrik om bij een volgende reorganisatieronde in de hoek te zitten waar de klappen vallen?

Neem nu NWOW of New Way of Working. Wat betekent het? Het gaat over de werkplek. Fijn. Leuk. Plezant. Jammergenoeg ligt de focus op de  ‘WAAR’ je werkt, niet op de ‘HOE’ je werkt. Ontzettend veel budgetten worden uitbesteed aan bureaus en nwow-deskundigen om binnen bedrijven knappe en open landschappen te creëren waar werknemers zich happier moeten gaan voelen.

De werkplek is niet meer automatisch gelinkt aan een vaste plek op kantoor. Meer en meer kunnen werknemers van thuis uit werken.  Bij de ene chef mag het wél. Bij een andere niet.

Ze bestaan. De chefs die in een paranoïde kramp schieten zodra de medewerkers niet meer buiten hun bureauraam zitten. NWOW betekent dat je de ‘vrijheid’ hebt om te werken vanuit al dan niet voorafgesproken workspaces. Er is meer te bedenken dan bijvoorbeeld het werken vanuit een dichtbijgelegen tankstation waar je met collega’s hebt afgesproken.

Welke HR steekt vandaag zijn nek uit?  Steeds vaker moeten onder het mom van een reorganisatie 50/55-plussers solliciteren voor hun huidige baan. Via persoonlijkheids- en andere tests wordt nagegaan of die werknemer nog voldoet. Om dan bij een volgende reorganisatie ineens te moeten horen dat hij/zij niet meer past.

Hoeveel bedrijven hebben een HR-beleid dat NU, VANDAAG, AUJOURD’HUI proactief bezig is met het in kaart brengen van de skills, talenten én interesses van deze kapitale maar geviseerde groep om dan aan een nieuwe invulling te werken?

Het is toch de logica zelve dat iemand van 50 55 ànders presteert dan op zijn/haar 28.

De werkgrage ‘ouderen’ werken nog steeds performant. Ze hebben nog een zeer gezonde dosis ambitie, enthousiasme én motivatie. De traagheid ga ik niet ontkennen. Maar op je 50/55 is er zeker nog sprake van een burning desire om je te smijten. Presteren? Grààg. Maar op een àndere manier. Niet zoals bij het begin van je loopbaan.

Op 55 is er zeker nog sprake van een burning desire om zich te smijten. “

Oudere werkgevers zijn loyaal en voelen zich meer betrokken bij het bedrijf en hun werkgever. Velen evolueren doorheen de jaren en willen graag hun kennis en expertise delen. Waarom zie je bijvoorbeeld zo weinig coachers in bedrijven? Waarom zie je zo weinig coaching-cellen met een senior en daarrond enkele jongeren die het vak leren? Het ontbreekt aan een kader om dat op een enthousiaste manier te mogen en kunnen doen, bestaat nauwelijks.

Natuurlijk draait veel, zo niet àlles om het salaris. ‘Een oudere werknemer kost té veel.’  Zucht. Met zulke dooddoeners is elk gesprek geblokkeerd.

En dus beslissen veel bedrijven om afscheid te nemen van dit opgebouwd kapitaal om plaats te maken voor jongeren. Deze beweging kost op korte termijn nog altijd minder geld dan bijvoorbeeld een budget uit te trekken om een diepzinnig 55+-beleid uit te tekenen én te implementeren.  Op die manier wordt kostbare kennis op een àndere, slimme en waarschijnlijk nog productievere manier gerecycleerd.

 

Hoe dan ook, er zal zeer dringend werk gemaakt moeten worden van een mentaliteitsverandering. Bij de werkgever én de werknemer. Een van de delicate punten die op de agenda moeten komen, is of 55-plussers bereid zijn om minder te verdienen? Natuurlijk kan je die werknemer niet vragen om hetzelfde te presteren voor minder geld. Dat zou wat té gek zijn.  Maar kan het werk ànders of lichter ingevuld worden en zo ruimte creëren om anderen te coachen?

Waarom wordt leeftijd niet losgekoppeld van het salaris? Boem! Bij deze is een heilig huisje omver gegooid. Meeste wifties/mifties staan op een punt dat het huis (bijna) is afbetaald. Bijna alle kinderen zijn de deur uit en staan +/- op eigen benen. De financiële druk is minder groot dan pakweg 5 à 10 jaar geleden.

Veronderstel nu even dat we in een fantastisch bedrijf zitten en dat de al even fantastische Human Resources een concreet 55+-beleid heeft. Deze afdeling gaat helpen met een heroriëntering van je loopbaan. In plaats van de huidige schrik voor ontslag kan je er nu met een big smile binnen stappen want er is nog een mooie én boeiende toekomst.  Van ‘n WOW gesproken!

Stel je voor dat je morgen naar een lagere werkversnelling kan schakelen zonder vies bekeken te worden? Dat je (een beetje) moet inleveren qua verantwoordelijkheden of dat je bijvoorbeeld jongeren binnen je bedrijf kan en mag coachen, dat je een nieuwe invulling vindt. Zeg je neen? En stel dat deze terugschakeling betekent dat je qua loon wat moet inleveren, wil je dat overwegen?