Lange afstandsmama’s Olga (55) en Filitza (53) uit Griekenland op bezoek bij hun zoon, dochter en kleindochter in Antwerpen: “Het blijft moeilijk, we missen hen enorm. Families zijn heel close in Griekenland.”

Filitza en Olga.

We hebben Griekse bovenburen. Dat komt zo…

Hij: profvoetballer. Zij: marketing madam, beeldschoon, pittig karakter. Samen hebben ze het allerschattigste dochtertje ooit. 

Zij weet ontzettend goed wat ze wil, is rechttoe- rechtaan, het klikte van dag één. Voor jullie je iets gaan voorstellen, ze is allesbehalve een typische WAG.

Dertig is ze, ze zou mijn dochter kunnen zijn. Olga (haar moeder) is even oud als ik, Filitza (zijn moeder) is twee jaar jonger. Griekse Wifties dus. 

Grieken zijn familiemensen, 2 weken geleden kwamen beide mama’s overgevlogen, de ene uit Athene, de andere uit Larisa. Helpen met verhuizen, het appartement op orde zetten, de baby entertainen, lekker koken… We hebben het geweten, het werd een ‘Greek Move’ in de plaats van een ‘Greek Wedding’.

Er was geen ontkomen aan, de versgebakken Griekse koekjes, cake, brood, baklava, honing bolletjes… vlogen ons rond de oren. Voor sfeer en gezelligheid én al dat lekkers krijgen ze alvast een dikke, vette 10+. 

Yayá!  

Olga (55) en Filitza (53) zijn twee warme, passionele vrouwen. Een brede lach en altijd klaar voor een knuffel of twee dikke kussen. De baby gaat van de ene arm naar de andere en dochter en zoon voelen zich duidelijk op hun gemak met beide moeders in huis. Trouwens, in Griekenland blijven kinderen zo lang mogelijk thuis wonen, de band met hun ouders is ijzersterk.

Hoe moeilijk is het voor hen om aan lange afstandsrelatie te onderhouden met hun kinderen?

Olga (55): “Ik ben gelukkig voor hen, ze wonen hier prachtig en België is een leuk land. Maar het blijft moeilijk. Niet alleen voor mij, ook voor mijn man en voor onze andere dochter. Het is nu dubbel zo moeilijk met de baby erbij, het is ons 1ste kleinkind! 

We zijn heel close, familiebanden zijn heel belangrijk in Griekenland. Mijn dochter en ik zijn twee handen op één buik. Maar ik weet en zie dat ze heel gelukkig is, ze heeft een schat van een man die heel goed voor hen zorgt, dat stelt me enorm gelukkig en gerust. Ik heb alle vertrouwen, ze is in goede handen.

Ik werkte 35 jaar lang in de financiële sector, ik ben gestopt toen de baby geboren is. Dat was een gelukkig toeval, zo kan ik veel tijd maken voor de baby. Ik voel me goed in mijn vel als Wifty. Het leven is mooi, er is ruimte voor me-time. 

Filitza (53) heeft het moeilijker met de lange afstand, ze mist haar zoon en zijn gezin enorm: “Ik mis mijn zoon al veel langer, hij speelt sinds zijn 19 jaar in 1ste klasse en was al vaker ver van huis. Mijn man heeft zelf ook een carrière als profvoetballer in Griekenland achter de rug, ik ken het klappen van de zweep, maar ik zal het nooit gewoon worden. Ik heb 3 zonen, hij is de middelste van de drie, en de band met hem is bijzonder. Hij heeft een sterke persoonlijkheid, is heel gevoelig en lief en weet wat hij wil.

Wat ik fijn vind aan Wifty zijn? Het feit dat ik mijn gezin, mijn familie zie groeien. Ik heb drie kleinkinderen, heerlijk vind ik dat. Mijn grootste geluk is dat iedereen gezond en gelukkig is.

We zien elkaar om de 2 à 3 maanden. Hier of in Griekenland. Het is altijd feest als we allemaal samen zijn! 

Ik ben fier op mijn zoon, net zoals ik fier ben op man. Mijn man is de kroon op mijn hoofd, mijn zoon is de diamant op die kroon. Maar ik zou hem liever dichter bij mij hebben.

Ik hou van België, als ik hier vertrek denk ik maar aan één ding: zo snel mogelijk terugkomen!”

Olga en Filitza zijn dit weekend teruggekeerd naar Griekenland, bij het afscheid vielen er tranen, ook bij mij. Andere mensen zien huilen heeft bij mij hetzelfde effect als andere mensen zien geeuwen. Aanstekelijk dus. Trouwens, warme, emotionele mensen raken me onmiddellijk en meeleven gaat dan heel spontaan.

Olga, Filitza, ik mis jullie lekkere Griekse zoetigheden al, komen jullie gauw terug? ;-)