Durf je je amper voor te stellen wat dat moet zijn als je alles moet achterlaten en in een vreemd land een dak boven je hoofd tracht te vinden? Of een dagelijkse strijd moet voeren om een beetje eten en kleren?
Fotografe Marleen Daniels maakte deze fotomozaïek.
” Het was een tijdje geleden dat ik zoveel Irakeese Koerden op een hoop zag samenleven. Welgeteld 24 jaar, toen in 1991 de Irakeese Koerden op de vlucht waren voor despoot Sadam Hoessein en terecht kwamen in de bergen aan de grens met Turkije.
De levensomstandigheden in deze haphazard of willekeurig opgezette kampen waren toen mensonterend. Honderduizenden vluchtelingen leefden op een berg in gammele tentjes, in de modder, in de stank, in de ijzige kou.
‘s Avonds als het daglicht stilaan uitdoofde, begonnen duizenden kinderen te hoesten. Het was een hallucinerend tafereel, een ware hel.
Afgelopen week bezocht ik het kamp in Duinkerken, Noord Frankrijk. Het is er niet minder mensonterend als in de bergen van Turkije, gammele tentjes, modder, stank en miezerige kou.
En net zoals toen, 24 jaar geleden, stond ik aan de grond genageld, in de modder, in de stank ,vol onbegrip voor de overheden die dit drama laten gebeuren en deze mensen aan hun lot overlaten en er dan nog politieke munt proberen uit te slaan.
Het enige verschil is dat er toen 100.000-den Koerden in de kampen probeerden te overleven in het oosten van Turkije op 3 volle dagen rijden van hier. Nu zijn het er ‘maar 3500’ op 2 uur rijden.
Hulp is welkom via www.aidbyxconvoy.co.uk en www.associationsalam.org “
@Foto & Tekst Marleen Daniels – website marleendaniels.com
Wie is Marleen Daniels?
Fotografe Marleen Daniels brengt haar professioneel leven door tussen twee uitersten: aan de ene kant de fashion catwalks en aan de andere kant de oorlogsgebieden. Haar werk verscheen in de meest toonaangevende magazines zoals Paris Match, Newsweek, Time, El Pais, Max, National Geographic, New York Times, Standaard Magazine e.a.
2 Comments
Jan
Beste Marleen, ik volg je mooie fotoreeks op Wifty. Je foto’s doen mij (hopelijk alle lezers) even stilstaan bij de ellende van die mensen die er ook niet om gevraagd hebben. Ook dit keer heb je mij bij mijn nekvel vast.
Kaat
Elke keer als ik beelden zie van de vluchtelingen krijg ik het zo koud om mijn hart. Die mensen hebben nooit gevraagd om oorlog.