‘Oh, wat mis ik de kaas’, verzucht journaliste Corry Hancké die tijdelijk in Moskou woont.

Vele Belgen die ergens tijdelijk of permanent wonen, missen vooral iets uit hun eetgewoontes. Bij journaliste Cory Hancké die tijdelijk in Moskou woont is dat  … kaas.

“Merk je in de supermarkt iets van de sancties of de boycot?’, vragen Belgische vrienden mij wel eens. Ik kan niet vergelijken met vroeger, want ik ben toen nooit gaan winkelen in een Moskous warenhuis. Maar vandaag zijn de rekken goedgevuld.

De kleine supermarkt bij mij om de hoek verkoopt Capellini van het Italiaanse merk Barillia, barbecuesaus van de Britse kok Jamie Oliver en conferenceperen die waarschijnlijk uit Belgische boomgaarden komen. 

Nochtans had president Poetin, enkele maanden nadat de Europese Unie sancties tegen Rusland had uitgevaardigd omdat het de Krim had geannexeerd, als tegenreactie een boycot tegen Europese voedingsproducten ingesteld. Vlees, vis, zuivelproducten, fruit en groenten mogen het land niet meer binnen. (Tiens, vallen de conferenceperen daar ook niet onder?)

Ik heb al maanden geen bloemkool meer gegeten en ik snak naar een stronk witloof of een snijboon. 

De (oranje) citroenen in mijn ijskast komen uit Wit-Rusland en mijn camembert zit in een hoesje met Arabische letters. 

Maar ik heb ook nieuwe producten ontdekt, die ondertussen een vaste plaats in mijn ijskast hebben gekregen. ’s Ochtends eet ik soms tvorok, die ik romiger maak met smetana of roezjenka. Ik heb een pot kabatsjok-compote die goed combineert met humus uit het Midden Oosten. 

Maar kaas, lekker kaas, dat is wat ik mis in Moskou. Op de toonbank in de supermarkt bij mij om de hoek ligt wel een enorme collectie Russische vaste kazen, maar ik smaak het verschil niet tussen de gele hompen. Bij elke boodschappenbeurt probeer ik een andere uit maar telkens ben ik weer teleurgesteld na de eerste beet.

Ik moet ook ver zoeken om een zachte kaas te vinden. Ergens, aan de rand van de toonbank liggen twee kleine stapels van bruine ronde doosjes, Brie en Camembert staat erop. Eigenlijk doet het er niet toe van welke stapel je een kaas meeneemt, want ze smaken toch hetzelfde. De witte, smakeloze brij ligt mijlenver af van de smeuïge, zachte, Franse kaas die gerijpt is op een bedje van stro. De textuur is anders, de korst smaakt naar niks en de geur ontbreekt. Ze zijn in Rusland gemaakt (hoewel ik ook al brie uit Tunesië heb geprobeerd), net als de mozzarella en de parmezaan die in het koelrek liggen. Ook die twee kazen zijn een belediging voor de Italiaanse eetcultuur. Waar ik thuis stiekem aan de heerlijke mozzarella di bufala zit, verzuip ik hier de Russische witte bolletjes in de tomaten en pimp de schotel op met veel kruiden, olie en azijn.

Neen, met de Russische replica’s van de Europese kaasproducten kun je geen smaakfestijn organiseren. Onder de titel ‘Congealed Tippex to odour of gym’ bracht de Britse krant The Guardian deze zomer een vernietigend stuk over de kazen die je op de Russische toonbanken vindt.

Ik sprak onlangs met twee Russische meisjes uit de confectiesector die geregeld naar Europa reizen. Als ze terug naar huis komen, puilen hun valiezen uit met kazen. Ik begrijp hen volledig.” 

Wie is Corry Hancké ?

Corry Hancké (°1961) is journaliste bij De Standaard.
We leerden haar kennen tijdens onze fantastische Ab-FAB-50 fotoshoot en reportage voor De Standaard Magazine.