Joey (46) overleefde een vluchtmisdrijf, de dader werd nooit gevonden: “Ik ben een been kwijt en ging van een topsportstatuut naar mindervaliditeit… maar ik ben heel blij dat ik nog leef!”

Vorige week werd er heftig gediscussieerd over het zoveelste vluchtmisdrijf met dodelijke afloop. Onbegrip, woede en vooral heel veel verdriet. Dat het een normale reactie is, dat vluchten, werd er ook gezegd. Maar daar had ik geen oren naar. Vluchten als in een fight-or-flight reactie, dat kan inderdaad een eerste reactie zijn. Maar je komt daar toch op terug als je weet of nog maar denkt dat iemand hulp nodig heeft? Of je belt anoniem de hulpdiensten? Dat het in de meeste gevallen niet om een instinctieve reactie gaat blijkt achteraf, de daders hadden allemaal iets op hun kerfstok…

“Het zal je kind maar zijn!” werd er gezucht. “Die arme jongen die daar de hele nacht gelegen heeft, dat kan je als ouders toch nooit verwerken!”

Inderdaad, de hel. Maar wat als je zo’n vluchtmisdrijf overleefd? En de dader bleef spoorloos?

Joey werd slachtoffer van een vluchtmisdrijf.

Ik denk aan Joey, een vriend die 10 jaar geleden ook het slachtoffer werd van een vluchtmisdrijf. Joey werd rond 22 uur ’s avonds aangereden en voor dood achtergelaten. Rond 6 uur ’s morgens vonden vuilnismannen hem en kon hij op het nippertje gered worden.

De dader werd nooit gevonden…

Ik contacteer hem, ik wil weten hoe het met hem gaat met al dat nieuws over die vluchtmisdrijven. Hij heeft het losgelaten. Zegt hij. Maar hij heeft wel gehuild, zo confronterend. Hij heeft er nog nooit over gepraat, met niemand, over wat er gebeurd is die nacht. Maar nu maakt hij graag een uitzondering, omdat ik het vraag, omdat ik wil luisteren.

Gisteren zatten we samen aan het raam op Lakeside Paradise in Knokke. Een plek waar hij zich goed voelt, voor het ongeval was Joey een topsporter: windsurfen, snowboarden en zeilen was zijn leven. Hij was hoofdmonitor bij SportQ en gaf snowboardles in verschillende skistations. Het beleefde zijn droom om van zijn hobby zijn beroep te maken.

Joey was een bink, een levensgenieter, een flamboyante kerel die in alles de beste was, altijd fun met hem in de buurt. 

Die avond in 2004 reed hij rond 22 uur met de motor naar zijn zeilboot in Nederland, het tij was perfect om op de Oosterschelde te geraken. 

Hij werd aangereden, de dader pleegde vluchtmisdrijf. In het politieverslag staat dat de sporen van de aanrijding duidelijk zichtbaar waren, op de weg, op zijn motor. Joey werd weggeslingerd en lag de hele nacht in een beek aan de kant van de weg. Vuilnismannen vonden hem de volgende ochtend om 6 uur…

Tien dagen in coma 4, open beenbreuken, interne bloedingen, verschillende schedeloperaties, er volgde een lijdensweg. De revalidatie was zwaar en lang, zeker toen er na anderhalf jaar beslist werd om zijn linkerbeen vanaf half dij te amputeren, er waren teveel verwikkelingen en een botinfectie.  

Joey zit voor mij, hij is nog steeds een bink, zij het met een zachtere blik. Hij krijgt het soms moeilijk, dan ademt hij diep en lacht hij naar mij: “Hélène, je bent de eerste waar ik dit allemaal aan vertel… en het doet deugd…”

Joey: “Ik ben een heel ander mens geworden na het ongeval, veel gevoeliger, veel emotioneler. Ik ben ontzettend blij dat ik het overleefd heb. Vooral voor mijn moeder, zij heeft haar man, haar vader én haar broer verloren in ongevallen met tweewielers. Stel je voor dat ik het niet overleefd had!

Ik ben ook veel bescheidener geworden, niemand weet dat ik terug aan het snowboarden ben, dat gaat heel goed met mijn prothese. Ik droom ervan om mee te doen aan para-snowboard wedstrijden. Alleen is er in België geen begeleiding voor para-snowboarders en kan ik niet deelnemen aan officiële wedstrijden, het blijft voorlopig alleen maar bij oefenen. Van topsportstatuut naar mindervaliditeit… ik ben zoekende, op alle vlakken, ik wil mezelf terugvinden. 

Dat ik het slachtoffer werd van een vluchtmisdrijf, daar heb ik zwaar over nagedacht, ik heb er nachten van wakker gelegen…  

En ik ben dan tot de conclusie gekomen om het van me af te zetten, anders zou ik gek worden. Voor mij is het afgesloten, ik heb er mij bij neergelegd dat de dader nooit gevonden zal worden. 

Ik zeg het nog eens, ik heb de luxe dat ik nog leef! De ouders van de kinderen die omgekomen zijn zitten de rest van hun leven met vragen, dat is verschrikkelijk.

Het moet me wel van het hart dat daders van een vluchtmisdrijf klootzakken zijn, tot en met. Vergeef me dat ik het zo cru stel. Die vecht-of-vluchtreactie die hen toegeschreven wordt vind ik erover. Kijk naar elk  van hen, geen rijbewijs, geen verzekering, dronken… Ze zijn gevlucht omdat ze niet koosjer waren. Ze moeten de zwaarste straf krijgen. 

Ik ben niet rancuneus, ik zou wel met de dader willen praten om te weten waarom hij of zij doorgereden is… Maar het beste is om het van je af te gooien, anders heb je geen leven meer. 

Mijn voornemens voor 2016: ik wil graag terug iets betekenen op sportvlak, ik wil een leuke job vinden en een lieve vriendin ontmoeten waarmee ik kan filosoferen en plezier maken.

Carpe diem! Besef hoe bijzonder het leven is. En help elkaar, elke dag, niet enkel in noodsituaties…”

Go Joey, go for it!

helene@wifty.be