Vandaag vier ik mijn 81ste verjaardag. Nu ja, ik ben nog niet gestopt met mijn 80ste verjaardag te vieren… dus blijven we gewoon doorgaan, toch?
Net als elke ochtend werd ik goed gezind en met veel zin in het leven wakker. Dankbaar dat ik weer kan deelnemen en meeleven. Want het belangrijkste wat ik die voorbije jaren geleerd heb is dat het leven pas echt mooi is als je het kan delen met anderen. Ik ben wie ik ben dankzij al die fantastische mensen waarmee ik me onderweg verbonden heb. Zij maakten van mij een gelukkige vrouw, een liefhebbende moeder, een prettig gestoorde Mamie, een gulle vriendin.
In die 81 jaar mocht ik alles maar dan ook ALLES beleven. ‘Schrijf een boek mama, je hebt zoveel te vertellen!’ zegt mijn dochter wel eens. Maar ik leef veel liever dan dat ik mijn kostbare tijd in het beschrijven van mijn leven stop. Trouwens, ik ben een open boek. Kijk naar de glans in mijn ogen en de lach om mijn mond, dat is het resultaat van al die mooie belevenissen.
En nog elke dag sta ik als een blij kind in het leven. Dat uit zich in simpele dingen: ’s morgens in bed mijn benen in de lucht zwieren en fietsen tot Parijs en terug.
Opstaan en naar beneden kijken en m’n rode gelakte teennageltjes zien en daar heel blij van worden, heel diep buigen om ze te kussen, en voelen dat dat verdorie nog bijna lukt.
Zwarte chocolade laten smelten op mijn tong en dat elke keer zo lekker vinden, alsof het de eerste keer is dat ik het proef. Niet kunnen kiezen tussen al mijn mooie ringen en ze dan maar allemaal aandoen. Alles een extra toets geven: wandelen om elk pijntje te verzachten, stofzuigen als fitnessoefening, koken om mooier te worden, wegdromen naar vroeger als instant blijmaker, en af en toe iets veranderen in mijn interieur en in mijn leven omdat stilstaan achteruitgaan is…
Een mindere dag kleur ik door m’n mooiste jurkje aan te doen, wat warme rode lipstick, m’n parfum, en laarsjes of hakschoentjes, die horen erbij. Dan haast ik me naar buiten om langs de zee te wandelen en boodschappen te doen. Er is altijd wel iemand die zegt “Hey, wat zie je er goed uit” en dan krijg en geef ik links en rechts een knuffel. Bij een koffie of een wijntje wordt er gelachen en gepraat…
En als ik aan mijn kinderen en kleinkinderen denk, dan krijg ik het heel warm vanbinnen. Ik ben zo fier op hen. Dan overvalt me een enorme dankbaarheid. Dat ik dat heb kunnen doorgeven, dat anders zijn en anders in het leven staan.
Ik voel dat het met m’n 81 jaar goed is … zo goed. En dan kijk ik omhoog naar mijn overleden man en weet ik dat hij lachend toekijkt en net als vroeger zegt: “Zie haar bezig, mijn pittige, kwikzilvere vrouw…”. Dan knipoog ik naar hem, hij knipoogt altijd terug.
Ja, ik wil heel graag nog heel lang doorgaan. Om die vergrijzing, zoals de jeugd ons 80 plussers noemt, verder te beleven. Niet met alle tinten grijs, maar met alle tinten kleur en alle wereldse geurtjes!
Liefs en cheers op het leven,
Jeannine
Klinken op het leven met mijn dochter Hélène.
