Ja… maar, hoeveel keer per dag zeg je ‘ja maar’? Hoeveel stops zet je op je plannen en acties met deze 2 woorden? Hoe zou je wereld er uit zien zonder de ja-maars?
Ja maar. Doelbewust stilstaan bij je eigen gezichtspunten zou wel eens de stop eraf kunnen halen…
Een tijdje geleden was Wifty Monique (56) onverwacht een dagje thuis met haar partner. De ijskast had enkel wat beleg en een tomaat te bieden dus moest er actie komen om eten op tafel te krijgen.
Zo gaat zij verder:
“Het is altijd een leuk moment om samen te koken en te eten. En het bedenken van wat we gaan eten is soms nog leuker; we proberen te raden waar de ander zin in heeft.
Deze keer ging het stroever. Waar heb jij zin in? , vroeg hij. “Bloemkool” zeg ik, terwijl een bord met dampende, onder witte saus bedolven bloemkool in mijn gedachten opduikt. En lekkere bloemige aardappelen, denk ik erbij.
“Oh ja”, zegt hij, “Goed idee”.
“En waar heb jij dan zin in?” vraag ik.
“Frieten,” zegt ie, “lijkt me erg lekker met bloemkool”.
Ik denk: FRIETEN MET BLOEMKOOL, NO WAY. Geen goede combinatie! Doorbreek alsjeblieft niet mijn 50-jarige relatie met het recept van mijn moeder. Ik heb netjes geleerd dat je bloemkool met aardappelen en worst maakt. Maar aangezien ik al jaren vleesloos door het leven ga, heb ik dát smakenpalet al opgegeven. We gaan hier niet nog meer knabbelen aan het heilige recept!
In plaats daarvan zeg ik rustig:
“Ja maar… dat past toch niet bij elkaar?“
“Hoezo, waarom niet?” zegt hij.
Tja, waarom niet? Ik voelde het al aankomen. Als ik hem loslaat in de keuken zet hij van die combi’s op tafel die al mijn referentiepunten tarten.
Goed. Ik wilde hem zijn frieten gunnen. Maar ik had echt geen zin in friet, ook al zou hij ze zelf maken. Dus hoe doen we dat nu? Ik voelde het letterlijk vastzitten in mijn hoofd.
Ik dacht: we maken dit voor mij en dat voor hem maar dat botste dan weer op het idee dat het niet gezellig zou zijn als ieder voor zijn eigen potje zat.
Ondertussen gaat mijn mind verder met het geduldig serveren van herkauwde gedachten: Ja maar… waarom moet ik altijd toegeven. Ja maar…hij ziet het gewoon niet. Ja maar… ik weet echt niet hoe het anders moet…Ja maar…. ik heb gelijk!
De ja-maars bereikten een hilarisch kookpunt.
Ik voelde allerlei weerstand opkomen.
Het was duidelijk. Ik moest aan de bak, in mijn hoofd. Even terug naar het oorspronkelijke doel: samen eten op tafel brengen.
Na een kleine contemplatie over de hersenspinsels die roet in het eten gooiden, was ik eruit.
Het ontspande in mijn hoofd en ik nam een besluit: “what the hack, we maken er wat van”.
Hij ging de frieten snijden (kan hij razendsnel), ik werd creatief met bloemkool en de rest.
Wat een maaltijd! Er was de zoete smaak van de overwinning op de ja-maars, er waren inzichten en een nieuw recept. Hoe gelukkig kan je zijn?
Tijdens ons gastronomisch euforietje had hij toch ook even een bedenking: “die frieten waren knapperig maar de smaak kon toch een ietsje beter. Hoe zou dat nu kunnen? “
Tja, we hadden de verkeerde aardappelen gekocht……:-)
@Monique Enhus
Kortom: zodra je je bewust bent van die mentale ‘ja-maar blokkade’ (en we gebruiken deze twee woordjes echt ontzettend vaak) en je kan erlangs, erover of zelfs erdoor stappen, dan eindigt het dikwijls in iets nieuws, in iets positief.
Wie is Monique Enhus?
Monique (56 – uit Dilbeek) is Avatar Master in de Internationale Avatar® Cursussen in België, Europa en de Orlando. Het is een wereldwijd verspreide bewustzijnstraining waarmee je kunt bijdragen tot meer compassie en samenwerking in de wereld.
Meer informatie over deze bijzondere methode? Kijk op Avatar.be
