Goh zo leuk, Ann en ik hadden gisteren afgesproken met ex-collega V.
We hadden haar in maart na jaren teruggezien op onze Wifty Party n°2. Een blij weerzien, want het was altijd fijn werken met haar.
V. is 10 jaar ouder dan ik, maar dat zou je haar echt niet aangeven. In augustus kreeg ik een mailtje van haar, of we na de vakantie eens konden afspreken? Om bij te kletsen over vroeger en nu.
Graag! Dus zaten Ann en ik gisteren naast elkaar te wachten op V. die stipt op tijd was. Een leuk weerzien met een dikke kus.
“Hey!” zegt Ann spontaan “Ben jij niet een pak vermagerd tegen de vorige keer?”
Dat klonk als een compliment, vrouwen horen dat meestal graag.
V. haalde diep adem en zei: “Ja ik ben vermagerd. Ik moet jullie iets vertellen… ik heb kanker.”
Stilte. Langs beide kanten.
En V. begint te vertelllen, dat ze het al 2 maanden weet, dat er uitzaaiingen zijn, dat ze om de 2 weken chemo krijgt, dat ze zich slecht voelt na zo’n chemokuur. Ze vindt ook hulp bij natuurartsen en leest alles over hoe je je lichaam terug in balans kan brengen. Ze beseft dat ze heel haar leven een ‘binnenvetter‘ is geweest, iemand die alles opkropt om de vrede te bewaren. Dat ze altijd en overal voor iedereen goed wil doen en pas helemaal als laatste aan zichzelf denkt…
Ann en ik blijven luisteren. Onze benen raken elkaar, we hebben behoefte om elkaar even te voelen…
We laten V. vertellen en als er een stilte valt vragen we haar om tussen ons te komen zitten, na haar eerst een warme duo-knuffel te geven.
“Dat doet echt deugd” zegt ze.
… Zes natte ogen.
En dan zit ze tussen ons in en vertelt ze verder: “Weet je, ik zie het als een geschenk. Ik besef nu dubbel en dik waar het om gaat in het leven. Ik zie alle dingen in een ander perspectief en ik geloof oprecht dat ik die kanker wegkrijg. Ik heb veel te lang mijn mond gehouden, veel te lang dingen tegen mijn zin gedaan. Spijtig dat ik dat nu pas besef, maar ik wil het wel uitschreeuwen: Luister en volg je hart! Laat je niet onderdrukken!”
We schrikken van haar verhaal, want V. was goedlachs en altijd goedgezind. Het ging altijd goed met haar! Nooit geweten dat zij een ‘binnenvetter’ was…
Natuurlijk hebben we gevraagd welke kanker ze heeft en of er een kans op genezing is. Natuurlijk hebben we aangeboden om haar te helpen en willen we er zijn voor haar. En natuurlijk hopen we samen met haar dat ze die kanker klein krijgt.
We hebben haar ook aan het lachen gekregen en we hebben samen plannen gemaakt. Héél leuke plannen trouwens.
Want goesting in het leven, dat heeft ze nog méér dan vroeger…
3 Comments
Odette Dioos
Ik ben zelf nog ‘net’ een wifty (in november word ik 60). Ik kom nog jaarlijks enkele keren samen met mijn ex-klasgenoten van ‘de humaniora’. We zaten met ons 10 in de Wetenschappelijke B in het Sint-Jozefsinstituut in Betekom. De band tussen ons was toen al zeer hecht.
Toen we afstudeerden spraken we af dat we elkaar na 10 jaar zouden terugzien. We zouden terug naar Heimbach gaan, waar we met onze klas ook naartoe geweest waren. Ondertussen waren we al getrouwd en waren er enkelen zwanger of hadden al kinderen, maar na 10 jaar zijn we dus terug naar Heimbach gegaan.
Sindsdien gingen we elk jaar opnieuw op weekend, in het begin meestal met echtgenoot en kinderen, later zonder. Voor onze 50ste verjaardag gingen we met de 10 vrouwen een weekendje naar Ieper. Voor onze 60ste verjaardag naar Kortrijk. We hebben al zo vaak tegen elkaar gezegd hoe gelukkig we ons mogen prijzen dat niemand van ons 10 kanker heeft.
Maar ik weet ook heel zeker dat, als het toch zover zo komen dat iemand van ons die vreselijke ziekte zou krijgen, we die iemand met al onze macht en heel ons hart zouden steunen. Net zoals jullie nu doen me jullie ex-collega.
Hélène
Bedankt voor je reactie Odette. En neen hoor, je bent niet ‘nog net’ een Wifty. Wifty ben je voor het leven! Of je nu 60, 70 of 80 bent. Heel fijn dat jullie elkaar nog jaarlijks zien en dat alles goed gaat met jullie. En heel mooi dat jullie er zijn voor elkaar, in goede en slechte tijden. Dat is vriendschap, dat is liefde…
Toet
Een artikel waar ik toch wel heel erg stil van ben geworden. Zo mooi geschreven.
Ik ben gelukkig dat mijn lieve vriendinnen tot hiertoe gespaard zijn gebleven van deze vreselijke ziekte, maar ben er zeker van dat wij er altijd voor elkaar zullen zijn moest 1 van ons geveld worden door zo’n tegenslag.
We hebben allen al ons deel van verdriet gehad op ander gebied en dat heeft onze vriendschapsbanden alleen maar dichter en dichter gemaakt.
Vrienden in goede en slechte tijden daar draait het mooie leven om.
x
Toet ( Bijna Wifty Queen af!)