“I love you!” roept ze, en ze hangt op. Mijn mama. Ze doet dat regelmatig. Zomaar bellen tussendoor, terwijl ik van de ene afspraak naar de andere hol of met vrienden aan tafel zit.
Ik krijg zelfs de kans niet om “I love you too!” terug te roepen! Ze gooit gewoon graag random goed-gevoel-bommetjes.
En dan schaterlach ik, want ik besef dan weer eens wat een bijzondere vrouw mijn moeder is.
Ik krijg ook regelmatig brieven en kaartjes van haar, met mooie bedenkingen over het leven en de liefde. Met veel hartjes overal.
“Graag zien, daar gaat het om in het leven. Eerst en vooral jezelf graag zien, en dan de rest!” leerde ik van de gulle geefster. Ze kust en knuffelt iedereen die ze leuk vindt en laat mensen met een brede glimlach achter.
Zo ook de agent die een tijdje geleden een boete stond te schrijven aan mijn fout geparkeerde wagen. Mama vloog hem rond de nek en hij kreeg een dikke kus op zijn wang, met excuses dat we het nooit meer zouden doen. En dat hij op Magnum trok met zijn snor. En het werkte, we zijn er vanaf gekomen met een waarschuwing. “Magnum” keek ons hoofdschuddend na, met een brede glimlach.
Maar ook de moeder die met een zwaar gehandicapt kind in een rolstoel op een bank naast ons zat. Mama gaat er naartoe, geeft de vrouw een dikke knuffel en zegt haar hoeveel respect ze voor haar heeft. De vrouw begint te huilen en laat mijn moeder niet meer los. Hand in hand vertelt ze haar verhaal.
En ik kijk ontroerd toe. Wat ben ik fier op haar. En o zo dankbaar, dat ze me met andere ogen leerde kijken naar dagdagelijkse dingen. Het hart op de tong. En neen, het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Ook als ze je niet mag zal je het geweten hebben. Met evenveel passie en energie.
Goede vriend S. verloor zijn moeder vorige zaterdag. Onverwachts. Op zijn 50ste verjaardag. In plaats van een bevestiging voor zijn langverwacht verjaardagsfeest binnen 2 weken stuurde hij ons een bericht dat hij nog niet weet of het feest zal plaatsvinden. 50 worden is totaal onbelangrijk op zo’n moment.
“Geniet nog meer van de mensen die je dierbaar zijn en zie hen nog liever!” zegt mijn moeder aan de telefoon als ik haar het droeve nieuws vertel.
0 Comments