Omdat oktober de internationale actiemaand in de strijd tegen borstkanker is wil Hilde Scheltjens haar verhaal met ons delen. Om alle vrouwen en hun entourage te steunen die met borstkanker geconfronteerd worden, om alle vrouwen bewust te maken hoe belangrijk het is om op tijd je borsten te laten screenen.
Dat we al heel lang heel veel respect hebben voor Hilde heeft oa. te maken met haar job als sociaal begeleidster van asielzoekers in het Aanmeldcentrum van het Klein Kasteeltje te Brussel. Na een stressvolle carrière als art-director in een reclamebureau maakte ze een paar jaar geleden een bewonderenswaardige carrièreswitch en staat ze altijd met een grote glimlach klaar om anderen te helpen. Hilde is ook erg betrokken bij alles wat we doen met Wifty, ze is één van de vrouwen die we portretteerden in ons eerste boek ‘Midlife Kick’. Een schat. Een tof wijf, zoals we in Antwerpen zeggen.
We schrokken heel erg toen ze ons een tijdje geleden vertelde dat ze gezondheidsproblemen had, borstkanker. <slik>
HILDE: Wat begon met een zeurende pijn in mijn linkerbovenarm, eindigde uiteindelijk in een spontane breuk. Na vele onderzoeken bleek de breuk het gevolg te zijn van een uitzaaiing van hormoon gevoelige borstkanker. Heb je dan niets gevoeld in je borst? Ja, natuurlijk wel, maar er was altijd wel iets of iemand anders, om voor te zorgen of om me zorgen over te maken. Alle uitvluchten waren immers goed om niet te hoeven nadenken. Maar er was wel degelijk iets mis. Van ernstig uitstelgedrag gesproken!
Maar nu is het tijd om aan jezelf te denken Hilde, zei de oncoloog. Dus werd er na de operatie van de bovenarm onmiddellijk gestart met chemo. Een eerste reeks van 4 x Epiribicine om de veertien dagen. Daarna werd er een reeks voorgeschreven van 12 x Paclitaxel (Taxol), en dat elke week op vrijdagochtend. De eerste reeks van vier chemo’s fietste ik door zonder al te veel moeite. Ik kreeg de nevenwerkingen wel zoals beschreven: vermoeidheid, haaruitval, constipatie, maagpijn, misselijkheid en smaakverlies. Maar ach, met de juiste medicatie, kon ik dat wel aan.
Ondergaan was het motto, maar mijn mindset bleef gefocust. We gaan voor genezing! Dat woord gebruikt mijn oncoloog steeds in ons wekelijks gesprek. Ik ben omringd door een multidisciplinair jong team van dokters. Zij kennen mijn dossier door en door. Zelf houd ik een dagboek bij, zodat ik op elke vraag die er wordt gesteld accuraat kan antwoorden, hoe meer zij weten hoe beter mijn chemococktail wordt samengesteld, hoe meer kans op herstel.
Nog acht chemo’s Paclitaxel te gaan en dan krijg ik een beetje rust. De behandeling is toch wel zeer zwaar en de tweede reeks lijkt ook wat op mijn gemoed te wegen. Mijn partner staat me onvoorwaardelijk bij, hij heeft net ook een zware periode achter de rug en is daarom te meer mijn klankbord. Heel dankbaar ben ik, om omringd te zijn door familie en close vrienden van wie ik veel aandacht en liefde ontvang.
Onlangs vroeg iemand me, heb je onlangs iets heel emotioneels meegemaakt? Jazeker, maar word je dan altijd fysiek ziek na iets emotioneels? Ik vrees dat het in dit geval eerder een combinatie zal zijn van meerdere factoren. Ik weet het niet. Eén ding weet ik wel: de wachtzaal op oncologie zit vol met jonge mensen, zowel vrouwen als mannen. Allemaal wachten ze op hun chemococktail. Op die paar weken tijd heb ik vele gelijkgezinden ontmoet. We zitten immers in hetzelfde schuitje. We lachen, vertellen en wisselen ervaringen uit. Er hangt daar véél hoop en héél véél liefde in de lucht. En dat kan enkel het genezingsproces positief beïnvloeden!”
💗 BEDANKT Hilde om je verhaal te delen, bedankt voor je moed en positiviteit, bedankt omdat je al veel langer dat dit verhaal een voorbeeld en inspiratie bent voor ons en voor veel andere vrouwen. We leven met je mee en kiezen samen met jou voor genezing. WE LOVE YOU!