DE BEATGENERATIE

Natúúrlijk ben je nooit te oud om te feesten. Maar in een club word je met wat rimpels wel… aparter – en sneller moe? Wij vroegen aan rijpere nachtraven wat hen op de dansvloer houdt. ‘Ik dans om te dansen. Dan voel ik mij leeftijdloos.’

Ik kreeg de vraag het eerst op het dancefestival Extrema Outdoor. De Nederlandse dj Joris Voorn draaide, en ik was niet overtuigd. Terwijl ik stond na te denken over blijven of weggaan, sprak een twintiger me aan. ‘Mevrouw,’ zo begon hij beleefd, ‘mag ik u iets vragen? Hoe oud bent u?’ Had ik iets gemist? Hoezo, mevrouw? En sinds wanneer was je als prille veertiger te oud om uit te gaan? Sinds dat moment kon ik niet meer naar een feestje zonder op ‘de oudjes’ te letten.

Ik sprak erover met mijn oom, een Rotterdammer. Zestig is hij, en toch vind je hem hij elk jaar op het techno-event Awakenings. ‘Mijn vrienden en ik gaan nog allemaal. Een vriend van me is een bekende figuur op die technofeesten. Opa, noemen de jongeren hem. Daar zit hij niks mee in (lacht).’

Een paar maanden later voelde het toch lichtjes gênant, toen mijn vrienden en ik op hetzelfde feestje stonden als de zestienjarige babysit. Tot welke leeftijd kun je een nachtje gaan dansen, zonder … ‘Zonder dat het zielig wordt?’ Consultant en oprichter van technomerken als Fuse en I Love Techno Peter Decuypere (56) is niet eensluidend positief. ‘Je wilt toch geen rariteit worden? Ik wil niet koste wat het kost de hippe vijftiger zijn die nog op stap gaat. Ik ga vooral naar feesten omdat ik er moet zijn voor mijn werk. Maar als ik voel dat het publiek te jong is, dan ga ik zeker niet blenden.’

Een vorm van mediteren

‘Ik kan me geen leven voorstellen zonder te gaan dansen’, zegt Hélène Van Herck. Zij organiseert samen met Ben Mouling de party’s van Oldskool Belgium, die een ouder publiek aanspreken. ‘Als ik naar een party ga, is het om te dansen. Vrienden mogen meekomen, maar ik ga niet om te socializen. Wil je met me praten of filosoferen, dan moeten we afspreken op café. Niks zo vervelend als in een club op de dansvloer staan terwijl iemand je zijn levensverhaal komt vertellen.’

‘Van dansen geraak ik in een trance. Ik vergeet alles, als een vorm van mediteren. Daar heb ik geen alcohol of drugs voor nodig – ik heb wel wat geprobeerd toen ik jong was, maar had snel door dat ik geen middelen nodig had om me te amuseren. Ik zit op een natuurlijke high. Muziek, en zeker techno, raakt me op een plek die ik moeilijk kan uitleggen. Ik hou van dat donkere en repetitieve, al dans ik evengoed op andere genres. Ik ben een kind van de punk en de new wave. Toen besteedden we veel aandacht aan onze dansoutfits, die nachtversie van onszelf kon geen daglicht verdragen (lacht). Het was ook een andere manier van bewegen, met die lange, zwierende armen.’

‘Ik ging vroeger een nacht lang uit op hoge hakken en pas als ik ’s ochtends de club buiten stapte, voelde ik hoeveel pijn mijn voeten deden. Ik recupereerde ook beter. Volgend jaar word ik zestig, maar nu hoef ik niet meer tot zeven uur weg te gaan en ik wil niet meer pas om 23 uur beginnen. De meeste clubs richten zich op jongeren en ik wilde iets doen voor mijn generatie. Met Ann Lemmens heb ik in 2013 Wifty opgericht, een platform voor vrouwen van vijftig en ouder. Onze feestjes waren een succes en om nog meer mensen te bereiken, gingen we daarvoor samen met Oldskool Belgium. Iemand vierde zijn dertigste verjaardag bij ons – we zullen het dus nooit vijftigplusfeestjes noemen, dat is zoals singlefeestjes waar geen vrijgezel heen wil. We draaien alles van disco en new wave tot new beat en house. We beginnen al om 20 uur en stoppen om 4 uur. Mensen bloeien open, en er wordt schandalig geflirt. Ik dans om te dansen. Dan voel ik me leeftijdloos, tijdloos.’

Muziek op de eerste plaats

Daar heeft Koen Holemans (55) geen problemen mee. Hij gaat regelmatig uit. In de zomer naar festivals als Loveland, in de winter naar clubs als Ampère, Fuse, Labyrinth en Kompass. ‘Wat doe jij hier?’ Die vraag hebben jongere mensen me weleens gesteld. Dan lach ik eens. Op mijn achttiende vond ik mijn neef van dertig misschien ‘oud’ toen ik hem in een discotheek zag, maar vandaag is het heel gewoon om op latere leeftijd op stap te gaan. In Nederland zie je mensen van twintig tot zeventig jaar samen uitgaan alsof ze een grote familie zijn, maar ook in België kom ik alle leeftijden tegen. Dat komt ook omdat er vandaag meer singles zijn; ze zoeken een manier om bezig te blijven en nieuwe mensen te leren kennen.’

‘Ik ben jong getrouwd en gescheiden toen ik 32 was. Tijdens mijn huwelijk ging ik niet veel op stap en daarna heb ik het heel druk gehad met mijn zaak. Pas rond mijn veertigste kwam ik weer buiten. Ik luisterde als twintiger al graag naar trance – de cd’s van toen heb ik nog – en ik vond het twintig jaar later fantastisch om te ontdekken dat ze dat soort muziek nog altijd speelden. Er ging een wereld voor me open – house, deephouse, techhouse, melodic techhouse. Voor mij komt de liefde voor de muziek op de eerste plaats. Die sleurt je mee in een andere wereld. Ik draai zelf ook als dj en ik hou van de gemoedelijke sfeer op die feestjes, het is er echt love and peace.’

‘Natuurlijk zijn er mensen die drugs gebruiken, maar van mij mag iedereen doen wat hij wil. Ze zeggen soms dat de contacten die je legt tijdens het clubben oppervlakkig zijn, maar zo ervaar ik dat niet. Ik heb er veel vrienden gemaakt en ik heb er mijn vriendin leren kennen. Als je ouder wordt, wordt je sociale vangnet kleiner. Dat merk je aan alle speciale evenementen voor ouderen. Maar daar zie je vooral mensen die heel hongerig zijn naar liefde en sociale contacten. Ik heb geen zin om te gaan wandelen met andere vijftigplussers. In die zin houdt uitgaan mij voor een stukje jong. Fysiek heb ik het niet nodig, ik loop elke dag negen kilometer en voel me fitter dan ooit. Toegegeven, de dag na een feestje ben ik wel brak (lacht). Maar ik wil het jongetje in mij nooit verloren laten gaan. Het gaat om samen plezier maken – we gaan altijd uit in groep. We spreken ongeveer om de maand af, goed op voorhand, zodat we vervoer kunnen regelen, of een hotel, of een slaapplek bij vrienden, want niemand wil na een lange nacht naar huis rijden. We gaan niet alleen om te dansen, we amuseren ons een hele avond en zijn gewoon happy.’

Een paar dagen later, op de XL Edition van Oldskool Belgium in Antwerpen. Het is 23 uur en in de ene zaal galmt ‘Le freak’ van Chic, terwijl in de andere zaal de new beaters gaan op ‘Compass joint’ van Tom Trago & Lonely C. Peter Decuypere gaat niet te lang blenden, hij had twee dagen eerder al een zwaar feestje. De dansvloeren staan vol. Zo wil ik later ook oud worden. Maar eerst nog een paar jaartjes Fuse. Tijd genoeg voor ik echt een rariteit ben. En dan nog. Misschien ben ik tegen dan grijs en wijs genoeg om me niks meer aan te trekken van wat een ander van me denkt.

Tekst: Ann-Marie Cordia – Foto’s: Eva Donckers

Uit de De Standaard Magazine van zaterdag 23 november 2019