‘Weg met mindfulness, smijt gewoon een bord kapot!’ stond op DeMorgen.be. Dat is verdorie een copy+paste van de raad die mijn moeder me 35 jaar geleden gaf!
Toegegeven dat ik toen serieus met mijn ogen stond te knipperen. Mijn moeder die in de regio en omstreken gekend en berucht is om haar hoogbegaafdheid en strenge blik, kwam ineens aandraven met dit eigenzinnig advies.
” Er zouden wat meer vrouwen hun servies tegen een muur moeten kapot smijten! Er zouden minder depressies zijn. “
In mijn hele leven heb ik 3 keer een bord stukgesmeten. (Recent nog een (volle) pot confituur! Ajb.) En ik kan het iedereen enorm aanraden. Niet de confituur. Dat wordt een zootje. Alles plakt en dagen later vind je nog rommel. Maar zo’n bord. Hup, knal de grond op. Het enige dat je moet doen, is een vuilnisborsteltje en – blikje erbij halen, alles borstelen en klaar!
Je moet natuurlijk wel een beetje uitkijken WAAR je het mikt. Liefst op een stuk vloer dat tegen en stootje kan en nooit in de buurt van een hoogpolig tapijt.
Maar wat doet dat een deugd zeg! Ik blijf het herhalen.
In één keer krijg je een geweldige ontlading die geen enkele psychotherapeut of welke workshop voor elkaar brengt! Whàm, bàm, en … wég. Je ontlaadt je hele lijf met alle opgekropte frustraties of negatieve energie. In één slag relativeer je alles. Het knallende lawaai (en het maakt lawaai!) brengt je terug tot je positieven. Back to earth.
Ik herinner me nog heel goed de aanleidingen:
1) Eén keer om het razende gekibbel van de kinderen te stoppen.
2) Eén keer om de frustratie om het mislukken van mijn huwelijk eruit te smijten
3) Eén keer om het immense en bijna niet te vatten verdriet om het plotse verlies van een dierbare.
Met één welgemikte mep gooi je alle frustratie en verdriet eruit. BAM!
En neen, wees gerust, het ‘goei servies’ ging niet de grond op. Ik heb geen goed servies zoals leeftijdsgenoten dat op hun huwelijkslijst hadden om uit te kiezen. Ik kocht met eigen centjes het mooiste servies dat er toen was. Eentje van Rosenthal. Vierkant. Vandaag heb ik nog enkele grote borden, 10 soeptalloren, enkele dessertbordjes en nul koffiekopjes over.
In het artikel op De Morgen lees ik:
“In de Nederlandse krant NRC houdt schrijfster Paulien Derwort een pleidooi om mindfulness de rug toe te keren. “Een flinke huilbui, woedend dat bord door de kamer smijten: dat is gezond.”
Zozo, kijk eens aan! Wat ben ik fier op mijn moeder die zoveel jaren na datum (weer eens!) gelijk krijgt. Wijze dame. Had ze toen maar dat boek geschreven…
Lieve Wifties, wie van jullie heeft dat ook eens gedaan? Of wil je het doen en houdt iets je tegen? Of heb je andere middeltjes?
ann@wifty.be
2 Comments
yurg
Borden kapot gooien deed ik ooit in Griekenland. Dat doen ze ginds allemaal na een feestje. Wat ze er in dat restaurant op Kreta niet bij vertelden was , dat daarna de rekening nog volgt. Ik ben sindsdien alleen nog in Griekse resto’s gaan eten met plastieken borden.
Katelijne
Ik gooide ooit met een pot suiker. Bij onze verhuis vond ik nog suiker achter de kast. Een andere keer gooide ik zo’n bruine onverslijtbare BP tas tegen de vloer. Tas niet kapot maar wel een stukje van een tegel. Ik was nooit depressief in die periode. Maar als fatsoenlijke volwassen vrouw mocht je niet gooien. Ik begon op te kroppen en kreeg toen wel een depressie. Dus mensen: gooi het eruit, met of zonder borden.