Wanneer ik dit schrijf, ben ik letterlijk op weg om 50 te worden. Vreemd, want ik associeer die welbepaalde leeftijd niet met mij. Zover zijn we nog niet. De historische realiteit komt morgen pas bij het ontbijt in ons hotel in Venetië. En dat lijkt hier in een trein die door de plotse sneeuwval maar niet voorbij Brussel geraakt geruststellend ver. Wat een slim vertragingsmanoeuvre dat trein, bus, vliegtuig en vaporetto traject. Het werkt nu al.
Toch heb ik al nieuwe gevoeligheden die wellicht met mijn nakende ‘verjaring’ te maken hebben. Plots lijkt de aanbieding voor een 50-plus magazine in de krant het exclusief op mij gemunt te hebben. En de staaltjes die ik in de parfumerie kreeg, waren zonder uitzondering inzetbaar in de strijd tegen kraaienpoten, marionetlijnen en meer doordeweekse rimpels. Wat denken die wel, het is pas morgen dat ik het ‘middelbare’ leger vervoeg. Overigens, sinds kort ga ik prat op een centimeter brede uitgroei wegens nog verdacht weinig grijs te bekennen. Da’s ook nieuw. Het ouder worden heeft blijkbaar zo zijn eigen statussymbolen. Straks loop ik ghettoblaster-gewijs met een gigapak maandverband op mijn schouder om te laten zien dat ik nog menstrueer. Of ik vraag zelfs bij tropische temperaturen of het raam dicht mag, al was het maar om te bewijzen dat opvliegers mij vreemd zijn.
Nee, mijn tien jaar jongere partner die nu over mij in een boekje zit te bladeren, valt niet onder statussymbolen. “Moet je dit horen”, zegt hij heel educatief, “lang blijven werken en positief in het leven staan verlengen je levensverwachting met zeven jaar… jij gaat heel oud worden.” Ja, morgen al denk ik bij mezelf. Hij glimlacht om me te overtuigen dat het goed nieuws is. Wel ja, mijn moeder wordt binnen twee weken 90. Zonder ooit gewerkt te hebben en ondanks zwartkijken. Dat genetisch voordeel moet mijn teller op 120 zetten. Nog niet halfweg dus.
Wat maakt het uit, ik ben nooit gelukkiger geweest in mijn leven. En wanneer ik ’s morgens wakker word, voel ik geen verschil met twintig jaar geleden. (Dat komt pas in het felle licht van de badkamer).
Het enige wat me wat achterdochtig maakt over deze ‘golden age’, is het uitblijven van een tv-serie over toffe vijftigers. Tot nu toe heeft de tijdsgeest me verwend door televisioneel bij te benen. In mijn tienerjaren had je al die teenager films, liefst met Rob Lowe en Demi Moore. Als twintiger verslond ik die yuppies-series, over ambitieuze ‘twens’ die carrière maakten in Wall Street en omstreken. De aktentas had ik al. Een kind en een kaap verder, was plots de ‘Thirtysomething’ tijd aangebroken. Een reeks vol kommer en kwel, maar Brits en grappig. Dertig en meer was de ‘age to be’. En toen alsof dat allemaal nog niet verdacht genoeg was… kwam net op tijd ‘Sex and the city’ op de proppen. En ie was er hot? Jep, veertiger Samantha! Het leek alsof de vervaldatum van personages mee verschoof met de mijne.
Wonderlijk? Wel nee, blijkbaar is mijn generatie er een van leading tv people en die maken het liefst TV over zichzelf. Tot nu dan. Diezelfde scriptwriters geven er de brui aan. Waar blijft dat programma over sexy vijftigers, liefst met Demi Moore en Rob Lowe of zo? Ik heb het tegen morgen nodig!
Tenzij mijn vlucht naar Venetië en ‘the big 5.0.’ alsnog vertraging heeft.
Foto eigendom van Chris Van Camp, gepubliceerd met haar toestemming.
0 Comments